Πόσο απέχουμε από την ορθή κρίση των πρώτων ημερών;
Στα συναξάρια διαβάζω για κάποιους χριστιανούς πού ήλεγχαν ή νουθετούσαν τους ειδωλολάτρες και τις ματαιότητες τους και αυτοί τους συνελάμβαναν και τους θανάτωναν.
Άλλοι Πατέρες και ασκητές έλεγχαν κατά πρόσωπο άρχοντες και αυτοκράτορες γιατί αφαιρούσαν ένα γιώτα από την ορθοδοξία και υπέμειναν εξορίες και βάσανα. Άλλοι πάλι ιεράρχες έγραφαν απολογητικά και αντιαιρετικά έργα σε κάθε νέα κακοδοξία πού δίχαζε την εκκλησία και κακοπαιρνούσαν γι αυτό.
Ακόμα και για το ισλαμ, πού θεωρούσαν στην αρχή αιρετική παραφυάδα και όχι θρησκεία, μιας και λεηλάτησε χριστιανισμό και ιουδαϊσμό στις ιδέες και θρησκευτικές παραστάσεις, έγραφαν στηλιτευτικά έργα, όπως λχ ο Άγιος Ιωάννης Δαμασκηνός.
Ε λοιπόν, αν όλοι αυτοί οι χριστιανοί και άγιοι ζούσαν σήμερα και έπρατταν και έγραφαν τα ίδια, εμείς οι ίδιοι οι χριστιανοί, κλήρος και λαός θα ξεσηκωνόμασταν...
και στο όνομα της ''παγκόσμιας αγάπης'', της ανεκτικότητας, και της έκθεσης του καλού αγαπητικού ονόματος της θρησκείας μας προς τον κόσμο, θα τους ξεσκίζαμε παραδειγματικά, πριν καλά καλά τους ανεβάσουμε στον σταυρό...
Καταλαβαίνουμε πόσο απέχουμε από την ορθή κρίση και γενναιότητα των πρώτων ημερών;
Παίζουμε με χαρά το παιχνίδι του συγκρητισμού και του δίνουμε και καλοπροαίρετες θεολογικές και ανθρωπιστικές βάσεις. Έτσι. Για την χαρά της καλής θεολογίας και της μαρτυρίας. Ουαι στους ''καλούς ανθρώπους της αγάπης''. Κάνουν πιό πολύ κακό και από αυτούς πού μισούνε...
π. Παντελεήμων Κρούσκος