Επειδή, είτε αγνοούμε και δεν γνωρίζουμε είτε απαξιώνουμε και αρνούμαστε τον πολύ σημαντικό τρόπο να είμαστε, έμπρακτα και εκφραστικά, ευγνώμονες και ευχαριστιακοί άνθρωποι στη ζωή μας, γι’ αυτό και βλέπουμε να είμαστε διαρκώς αιχμάλωτοι και δούλοι της λύπης, πλήρως υποτελείς στη θλίψη, την άνοια, το σβησμό και τη μιζέρια. Το αφανές βάραθρο μέσα στο οποίο πέφτει συνεχώς και ακρατώς η άχαρη και αναίσθητη ψυχή, λέγεται αγνωμοσύνη και αχαριστία. Αντίθετα, το βάθρο πάνω στο οποίο στέκεται πάντα η χαρά που γυρεύει συνεχώς να βρει κάποτε η ψυχή μας, λέγεται ευγνωμοσύνη, ευχαριστία και δοξολογία Θεού...
π. Δαμιανός