Σε καιρούς διωγμού και κατατρεγμού και μαρτυρίου και θανάτου οφείλουμε να ομολογούμε και να υπερασπιζόμαστε αυτά που αγαπάμε. Την πίστη μας οφείλουμε να ομολογούμε και να διακηρύττουμε με σθένος.
Παρακολουθώ πoλλές φορές έκπληκτος το ιδεολογικὸ πάθος, την προσπάθεια να κατακρημνίσουμε όσα μας στήριξαν μέσα στους αιώνες, τον χλευασμό και την ειρωνεία και την ισοπεδωτικὴ απλούστευση των πάντων. Τον διωγμό και κατατρεγμό της Εκκλησίας. Έτσι απροκάλυπτα επιχειρείται η διαγραφή της μνήμης, η διαστροφὴ και αντιστροφή της αλήθειας, στο όνομα ενὸς αχαλίνωτου προοδευτισμού και ενὸς δυτικότροπου, ιδεολογικού ορθολογισμού. Κι όλοι εμείς παρακολουθούμε αμήχανοι κι άλλοι
πολλοί συνεργούντες σ’ αυτό το μένος του ευτελισμού της ζωής μας, μέσα από ασχημονούντες εν πολλοίς, που προκαλούν συγχρόνως τόσο το δημόσιο αίσθημα όσο και την ιστορία, επιχειρούντες στην ουσία να υπονομεύσουν και διαλύσουν το Ορθόδοξο εν Χριστώ φρόνημα.
Μέσα στην ταραχή ζούμε και στη σύγχυση, μέσα σ’ ένα αίσθημα πως όλα ολισθαίνουν προς το κακό, με την παιδεία μας να έχει οδηγηθεί εκεί που την οδηγήσαμε, με τα ανεξάντλητα πάθη μας, με την εξαθλίωση των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης, με τη λεηλατημένη προ πολλού γλώσσα και άλλα πολλά. Κι όλοι εμείς εν σιωπή, όταν όλοι οι άλλοι φωνασκούν και διακηρύττουν το τέλος όσων αγαπήσαμε, με την πατρίδα μας να έχει καταστεί προ πολλού «το μέγα και απέραντον ερείπιον», για να θυμηθούμε και τον νεομάρτυρα του Χριστού Ιωάννη Καποδίστρια.
Κι όμως θα πρέπει να θυμόμαστε και εκείνο του αποστόλου Παύλου «Ου δε επλεόνασεν η αμαρτία, υπερεπερίσσευσεν η χάρις, ίνα ώσπερ εβασίλευσεν η αμαρτία εν τω θανάτῳ, ούτω και η χάρις βασιλεύση διά δικαιοσύνης εις ζωήν αιώνιον διά Ιησού Χριστού του Κυρίου ημών» (Ρωμ. 5, 20-21). Μέσα στη χάρη του Πνεύματος Αγίου τελεί η άκτιστος Εκκλησία του Χριστού, ως τόπος μυστικός αγιασμού και σωτηρίας. Διά τούτο οφείλουμε να ομολογούμε Χριστὸν Εσταυρωμένο, «την πρώτη και υστερνή μας αγάπη», όπως έλεγε ο άγιος Πορφύριος.
Και σκέφτομαι και πάλι εκείνο το παράπονο τού Παπαδιαμάντη: «Εκ της παρούσης ημών γενεάς τίς ἠμύνθη περί πάτρης; Ημύνθησαν περί πάτρης οι άστοργοι πολιτικοί, οι εκ περιτροπής μητρυιοί του ταλαίπωρου ωρφανισμένου Γένους, του “στειρεύοντος και ητεκνωμένου δεινώς σήμερον”; … Άμυνα περί πάτρης θα ήτο η ευσυνείδητος λειτουργία των θεσμών, η εθνική αγωγή, η χρηστή διοίκησις, η καταπολέμησις του ξένου υλισμού και του πιθηκισμού, του διαφθείροντος τὸ φρόνημα και εκφυλίσαντος σήμερον το ἔθνος, και η πρόληψις της χρεωκοπίας. Τίς ημύνθη περί πάτρης;» («Οιωνός», Άπαντα, Ε΄, σσ. 253-254).
Καιρός, λοιπόν, ομολογίας. Ομολογίας πρωτίστως Χριστού. Και υπεράσπισης της πατρίδος ημών. Μακράν των αστόργων πολλές φορές πολιτικών, και όλων εκείνων που διαφθείρουν το φρόνημα και εκφυλίζουν το έθνος, όπως έγραφε ο κυρ Αλέξανδρος το 1896. Την Ελληνική εν Χριστώ Ιησού Ορθόδοξη πατρίδα μας οφείλουμε να αγαπήσουμε. Τον έρωτά μας να καταθέτουμε, όπως έκαναν οι μάρτυρες και οι ήρωές μας μέσα στους αιώνες. Εν καρτερία και υπομονή, αλλά και με παρρησία.
Οι άγριοι αυτοί καιροὶ επιβάλλουν την δημόσια ομολογία. Δεν είναι τυχαίο που στην Ευχαριστιακή Σύναξη, αμέσως μετά την επίκληση του Παναγίου Πνεύματος και τον καθαγιασμό των Τιμίων Δώρων, η σκέψη μας και η αναφορά μας εγγίζει όσους υπηρέτησαν το έργο της «θείας οικονομίας»: «Έτι προσφέρομέν σοι την λογικήν ταύτην λατρείαν υπέρ των εν πίστει αναπαυσαμένων Προπατόρων, Πατέρων, Πατριαρχών, Προφητών, Αποστόλων, Kηρύκων, Eυαγγελιστών, Mαρτύρων, Ομολογητών, Εγκρατευτών, και παντός πνεύματος δικαίου εν πίστει τετελειωμένου».
Καιρός, λοιπόν, ομολογίας. Που είναι πρωτίστως και εξόχως ομολογία Χριστού. Αυτό εξάλλου υπέδειξε και ο Κύριος στους μαθητές Του και σε όλους μας: «Πας ουν όστις ομολογήσει εν εμοί έμπροσθεν των ανθρώπων, ομολογήσω καγώ εν αυτώ έμπροσθεν του πατρός μου του εν ουρανοίς· όστις δ᾿ αν αρνήσηταί με έμπροσθεν των ανθρώπων, αρνήσομαι αυτόν καγώ έμπροσθεν του πατρός μου του εν ουρανοίς» (Ματθ. 10, 32-33)
Ομολογούντες, λοιπόν, Χριστόν Εσταυρωμένον θα εισέλθουμε στον τόπο της χαράς και της σωτηρίας και της Χάριτος και ευλογίας.