Δυσκολευόμαστε νὰ συνυπάρχουμε μὲ τοὺς ἄλλους. Πνιγόμαστε μὲ τοὺς λογισμούς, «πῶς μὲ εἶδε, πῶς μὲ κοίταξε, τί σκέφθηκε, πῶς θὰ τοῦ φερθῶ, τί νὰ πῶ, πῶς νὰ τὸ πῶ». Κατὰ τὰ ἄλλα μπορεῖ τὸ βράδυ νὰ κάνουμε μετάνοιες καὶ προσευχές, νὰ τρῶμε ἀλάδωτα, νὰ ἔχουμε πνευματικὸ καὶ νὰ κοινωνοῦμε τακτικά.
Ὅμως ὁ ναρκισσισμός μας νὰ μὴν μᾶς ἀφήνει νὰ ζήσουμε χριστιανικά. Ἔχουμε ἐκκλησιαστικοποιήσει τὸν ἐγωισμό μας, ἔχουμε κάνει τὴν «πνευματικὴ ζωὴ» μία ζωὴ ἀποξένωσης ἀπὸ τοὺς ἄλλους καὶ ὄχι κοινωνίας μὲ τοὺς ἄλλους. Αὐτόνομες νομοτελειακὲς πράξεις ἠθικῆς καὶ "κάθαρσης παθῶν" ἔχουν ἀντικαταστήσει τὸν Χριστό.
Δὲν ἀναζητοῦμε τὸν Χριστό, οὔτε τὸν ἄλλο. Ἡ ἀγαπολογία δίνει καὶ παίρνει στοὺς ἐκκλησιαστικοὺς κύκλους• μοιάζει ὅμως μὲ τὴν κακιὰ μητριὰ τῆς πνευματικῆς ζωῆς μιᾶς καὶ εἶναι ἀποκομμένη ἀπὸ τὴν ἄσκηση ποὺ ἀναζητᾶ τὴν Χάρη. Ἔχουμε καταφέρει τὸ ἀκατόρθωτο: νὰ…. αὐτοθεωνόμαστε χριστιανικά, νὰ ταπεινωνόμαστε ναρκισσιστικά, νὰ ἀσκούμαστε ἀντιχριστιανικά, νὰ αὐτοδικαιωνόμαστε ἐξομολογητικά, νὰ κατακρίνουμε-ἀπορρίπτουμε τοὺς ἄλλους ἀγαπητικά, νὰ ἐκκλησιαζόμαστε ἀτομικά...νὰ «χριστιανεύουμε» ἀντιχριστα.