.

.

Δός μας,

Τίμιε Πρόδρομε, φωνή συ που υπήρξες η φωνή του Λόγου. Δος μας την αυγή εσύ που είσαι το λυχνάρι του θεϊκού φωτός. Βάλε σήμερα τα λόγια μας σε σωστό δρόμο, εσύ που υπήρξες ο Πρόδρομος του Θεού Λόγου. Δεν θέλουμε να σε εγκωμιάσουμε με τα δικά μας λόγια, επειδή τα λόγια μας δεν έχουν μεγαλοπρέπεια και τιμή. Όσοι θα θελήσουν να σε στεφανώσουν με τα εγκώμιά τους, ασφαλώς θα πετύχουν κάτι πολύ πιό μικρό από την αξία σου. Λοιπόν να σιγήσω και να μη προσπαθήσω να διακηρύξω την ευγνωμοσύνη μου και τον θαυμασμό μου, επειδή υπάρχει ο κίνδυνος να μη πετύχω ένα εγκώμιο, άξιο του προσώπου σου;

Εκείνος όμως που θα σιωπήσει, πηγαίνει με τη μερίδα των αχαρίστων, γιατί δεν προσπαθεί με όλη του τη δύναμη να εγκωμιάσει τον ευεργέτη του. Γι’ αυτό, όλο και πιό πολύ σου ζητάμε να συμμαχήσεις μαζί μας και σε παρακαλούμε να ελευθερώσεις τη γλώσσα μας από την αδυναμία, που την κρατάει δεμένη, όπως και τότε κατάργησες, με τη σύλληψη και γέννησή σου, τη σιωπή του πατέρα σου του Ζαχαρία.

Άγιος Σωφρόνιος Ιεροσολύμων

«Τῆς μετανοίας ἄνοιξον τάς πύλας...»

«Οὐ γὰρ ἀπέστειλεν ὁ Θεὸς τὸν υἱὸν αὐτοῦ εἰς τὸν κόσμον ἵνα κρίνῃ τὸν κόσμον, ἀλλ' ἵνα σωθῇ ὁ κόσμος δι' αὐτοῦ. ὁ πιστεύων εἰς αὐτὸν οὐ κρίνεται· ὁ δὲ μὴ πιστεύων ἤδη κέκριται, ὅτι μὴ πεπίστευκεν εἰς τὸ ὄνομα τοῦ μονογενοῦς υἱοῦ τοῦ Θεοῦ. αὕτη δέ ἐστιν ἡ κρίσις, ὅτι τὸ φῶς ἐλήλυθεν εἰς τὸν κόσμον καὶ ἠγάπησαν οἱ ἄνθρωποι μᾶλλον τὸ σκότος ἢ τὸ φῶς, ἦν γὰρ πονηρὰ αὐτῶν τὰ ἔργα. πᾶς γὰρ ὁ φαῦλα πράσσων μισεῖ τὸ φῶς καὶ οὐκ ἔρχεται πρὸς τὸ φῶς, ἵνα μὴ ἐλεγχθῇ τὰ ἔργα αὐτοῦ· ὁ δὲ ποιῶν τὴν ἀλήθειαν ἔρχεται πρὸς τὸ φῶς, ἵνα φανερωθῇ αὐτοῦ τὰ ἔργα, ὅτι ἐν Θεῷ ἐστιν εἰργασμένα».(Ἰωάν.,κεφ.γ’,στ.17-21)
Τά ἔργα τοῦ φωτός εἶναι ἐκεῖνα πού ἔχουν γίνει σύμφωνα μέ τό θέλημα καί τίς ἐντολές τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ καί τοῦ Σωτῆρος Ἰησοῦ Χριστοῦ. Εἶναι τά ἔργα πού ἡ ἔσω καρδία τοῦ πιστοῦ πληροφορεῖται ἐκ τῆς συνειδήσεως καί ἐπικυρώνονται ἀπό τόν πνευματικό πατέρα πώς ἔχουν ἐργασθεῖ μέ τήν Ἄκτιστον Τριαδικήν Χάριν. 

Ὁ λόγος, οἱ πράξεις, οἱ σκέψεις καί ἐν γένει ὅλες οἱ καθ’ ἡμέραν ψυχοσωματικές λειτουργίες ἐνεργοῦνται ἐν Χριστῷ. Ἡ καθημερινή προσευχή, ἡ μελέτη τῆς Ἁγίας Γραφῆς, τοῦ Ψαλτηρίου, τά ἀποφθέγματα τῶν Ἁγίων Πατέρων, οἱ κανόνες καί τά συναξάρια τῶν Ἁγίων εὐφραίνουν ἔτσι τήν ψυχήν καί τήν καρδίαν ὥστε νά ἐπιβεβαιώνεται ὁ λόγος τοῦ Πνεύματος: «ὡς γλυκέα τῷ λάρυγγί μου τὰ λόγιά σου, ὑπὲρ μέλι τῷ στόματί μου»(Ψαλμ. 118, στ.103). Ἡ ἐπί 24ώρου βάσεως ἐνθύμησις καί μελέτη τοῦ ὀνόματος τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ (Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ ἐλέησόν με) ἀποτελεῖ γλυκεία εὐφροσύνη νοός καί καρδίας «ἐμνήσθην τοῦ Θεοῦ καὶ εὐφράνθην·» (Ψαλμ. 76, στ.4). Σ’αὐτήν τήν περίπτωσιν ἡ πίστις, ἡ ἐλπίς καί ἡ ἐν Χριστῷ ἀγάπῃ, οὐδέποτε ἐκπίπτουν.

Ἀντίθετα, γνωρίζουμε ὅτι οἱ ἀμετανοήτως ἐχθροί τοῦ Χριστοῦ καί τῆς Ἁγίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας Του ἔχουν ἥδη συντριβεῖ καί χαθεῖ, ἄν καί γιά ὀλίγον κατ’ἀνοχήν τοῦ Χριστοῦ ὑπάρχουν ἀνάμεσά μας ἀλαζονικά καυχώμενοι. Ἐν τούτοις, οἱ ἔχοντες νοῦν Χριστοῦ καί καρδίαν καθαράν ἐμπειρικά κατέχουν ποῖον εἶναι τό οἰκτρόν τέλος τῶν μισούντων τόν Κύριον Ἰησοῦν. Μακάρι κάποτε ὅλοι αὐτοί νά ἐπιστρέψουν καί νά μετανοήσουν, ἀπομακρυνόμενοι ἀπό τόν ἐμπαιγμό τῶν δαιμόνων πού ὑπηρέτησαν καί ὑπηρετοῦν ἐν πάθεσι πονηρίας καί ἀτιμίας.

Ἄς ἀκούσομε ἐδῶ τί μᾶς λέγει, ὁ Ἁγιώτατος Πορφύριος ὁ Καυσοκαλυβίτης, διά τήν ἀποστασίαν τῶν ἐσχάτων: 
«Θὰ μοῦ πεῖς νά: “Γιατὶ δὲν τὰ βλέπει ὁ Θεός;” Μὰ αὐτὰ εἶναι, τὰ βλέπει ὁ Θεός. Αλλὰ ὁ Θεὸς δὲν μπορεῖ νὰ ἐπέμβει. Μπορεῖ ὅμως, μὲ τὸ σχέδιο τοῦ Θεοῦ, νὰ ἔρθει, νὰ ἔρθει ὥστε οἱ ἄνθρωποι ν' ἀποκτήσουν μία ἐπίγνωση, νὰ ἰδοῦνε τὸ χάος ὁλόφωτο, ὁλοζώντανο μπροστά τους, νὰ ποῦνε: “Ἔεε! Πέφτουμε στὸ χάος, χανόμαστε. Ὅλοι πίσω, ὅλοι πίσω, γυρῖστε πίσω, πλανηθήκαμε”. Καὶ νὰ ἔρθουνε πάλι στὸ δρόμο τοῦ Θεοῦ καὶ νὰ λάμψει ἡ Ὀρθόδοξος πίστις. Αὐτὸ ἐμεῖς ἐπιδιώκομε καὶ ἕτσι θέλομε τὰ πράγματα σιγά-σιγὰ νὰ γίνουνε μὲ τὴν χάρη τοῦ Θεοῦ. Ὁ Θεὸς ἐργάζεται μυστικά, δὲν θέλει νὰ ἐπηρεάσει τοῦ ἀνθρώπου τὴν ἐλευθερία, τὰ φέρνει ἕτσι καὶ σιγά-σιγά-σιγὰ πάει ὁ ἄνθρωπος ἐκεῖ πού πρέπει»(«Τὸ Πνεῦμα τὸ Ὀρθόδοξον εἶναι τὸ ἀληθές», ἐκδ. Ἱ.Γ.Ἡ. «Ἡ Μεταμόρφωσις τοῦ Σωτῆρος», Μήλεσι Ὠρωποῦ). 

Εἶναι τό ἴδιο συμπέρασμα μέ ἄλλα λόγια τοῦ Ἁγιωτάτου Παϊσίου τοῦ Ἁγιορείτου, πού τόνιζε: «Μετὰ τὴν μπόρα τὴ δαιμονική, θὰ λάμψει ἡ λιακάδα ἡ Θεϊκή».

Ἐν τούτοις γιά τούς ἀμετανοήτους ἐχθρούς τοῦ Σώματος τοῦ Χριστοῦ, δηλαδή τῆς Ἁγίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, λέγει τό Πνεῦμα τό Ἅγιον:«ἐκθλίψω αὐτούς, καὶ οὐ μὴ δύνωνται στῆναι, πεσοῦνται ὑπὸ τοὺς πόδας μου. καὶ περιέζωσάς με δύναμιν εἰς πόλεμον, συνεπόδισας πάντας τοὺς ἐπανισταμένους ἐπ᾿ ἐμὲ ὑποκάτω μου. καὶ τοὺς ἐχθρούς μου ἔδωκάς μοι νῶτον καὶ τοὺς μισοῦντάς με ἐξωλόθρευσας... καὶ λεπτυνῶ αὐτοὺς ὡσεὶ χνοῦν κατὰ πρόσωπον ἀνέμου, ὡς πηλὸν πλατειῶν λεανῶ αὐτούς... ζῇ Κύριος, καὶ εὐλογητὸς ὁ Θεός μου καὶ ὑψωθήτω ὁ Θεὸς τῆς σωτηρίας μου,..... ὁ ῥύστης μου ἐξ ἐχθρῶν μου ὀργίλων, ἀπὸ τῶν ἐπανισταμένων ἐπ᾿ ἐμὲ ὑψώσεις με, ἀπὸ ἀνδρὸς ἀδίκου ρῦσαί με. διὰ τοῦτο ἐξομολογήσομαί σοι ἐν ἔθνεσι, Κύριε, καὶ τῷ ὀνόματί σου ψαλῶ».(Ψαλμ. 17, στ. 39,40,41,43,47,49,50)

Μετάφραση Παν. Ν. Τρεμπέλα: «Τοὺς ἔσφιγξα καὶ τοὺς ἔλυωσα κυριολεκτικῶς καὶ δὲν ἠμπόρεσαν νὰ σταθοῦν, ἀλλ’ἔπεσαν κάτω ἀπὸ τοὺς πόδας μου. Καὶ μὲ ἔζωσες τριγύρω μὲ δύναμιν διὰ νὰ πολεμῶ νικηφόρως, τοὺς ἐπεδίκλωσες καὶ ἔπεσαν ὑπὸ τοὺς πόδας μου ὅλοι ἐκεῖνοι, οἱ ὁποῖοι ἐπαναστατοῦν ἐναντίον μου. 
Καὶ ἔτρεψας εἰς φυγὴν τοὺς ἐχθρούς μου, οἱ ὁποῖοι πανικόβλητοι ἔστρεψαν πρὸς ἐμὲ τὰ νῶτα των, καὶ παρέδωκας εἰς καταστροφὴν καὶ ὁλοτελῆ ὄλεθρον ἐκείνους, οἱ ὁποῖοι μὲ ἐμίσουν... 
Καὶ τοὺς συνέτριψα σὰν λεπτὸν χνοῦδι ποὺ τὸ φυσᾷ καὶ τὸ σκορπίζει ὁ ἄνεμος· τοὺς κατεπάτησα καὶ τοὺς μετέβαλα εἰς ψιλὴν σκόνην, σὰν αὐτήν, εἰς τὴν ὁποίαν μετατρέπεται ἡ λάσπη, ποὺ καταπατεῖται εἰς τοὺς πλατεῖς καὶ πολυσύχναστους δρόμους...Ζῇ εἰς τὸν αἰῶνα ὁ Κύριος. Καὶ εἶναι ἄξιος νὰ εὐλογῆται καὶ νὰ δοξάζεται ὁ Θεός μου. 
Καὶ ἂς ἀνυμνηθῇ τὸ ὕψος καὶ τὸ μεγαλεῖον τοῦ Θεοῦ, ὅστις μὲ ἔσωσεν...αὐτὸς εἶναι ὁ ἐλευθερωτὴς καὶ ρύστης μου ἀπὸ ἐχθρούς, οἱ ὁποῖοι γεμᾶτοι ὀργὴν καὶ ἀσυγκράτητον λύσσαν παραφέρονται κατ’ἐμοῦ· Σὺ θὰ μὲ ὑψώσῃς νικητὴν κατ’ἐκείνων, οἱ ὁποῖοι ἐπαναστατοῦν κατ’ἐμοῦ· ἀπὸ ἄνδρα ἄδικον καὶ μοχθηρὸν γλύτωσέ με. Διὰ τοῦτο θὰ σὲ εὐχαριστήσω καὶ θὰ σὲ δοξολογήσω ἐνώπιον πολλῶν ἐθνῶν, Κύριε, καὶ θὰ ψάλω ὕμνους εἰς τὸ Ὄνομά σου».

Ἀδελφοί μου Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί ἀνά τόν κόσμον, παρακαλῶ σας μήν πτοεῖσθε διά ὅσα συμβαίνουν καί γιά τά ἐπερχόμενα (δεῖ ταῦτα πάντα πρῶτον γενέσθαι). Τό λοιπόν, χαίρετε καί ἀγαλλιᾶσθε διότι ἐγγύς ἡ ἀπολύτρωσις ἡμῶν. Μέ βία διηνεκή καί ἄσκηση, μετάνοια καί ἐξομολόγηση, ἄς ἀγωνισθοῦμε ὅλοι αὐτήν τήν εὐλογημένην περίοδον τῆς μετανοίας τοῦ Ἁγίου Τριωδίου πού ἄρχισε, οὕτως ὥστε τήν Νύκτα Ἐκείνη νά συναντήσουμε τόν Ἀναστάντα Ἰησοῦν μέ χαρά καί εἰρήνη καρδίας τήν ὁποίαν οὐδείς δύναται νά μᾶς ἀφαιρέσει. Γένοιτο Κύριε. Ἀμήν.

ΠΡΕΣΒΥΤΕΡΟΥ ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ ΜΗΝΑ

«Σε παρακαλώ Γέροντα, προσευχήσου για μένα»!



Σε μια μικρή συνάθροιση με λαϊκούς, ένας ευλαβής νέος είπε στον Γέροντα Αρσένιο τον Σπηλαιώτη: 

- Παππού, σε παρακαλώ να εύχεσαι και για μένα.
- Πώς σε λένε; 

- Με λένε Ανδρέα.
- Εγώ να εύχομαι για τον Ανδρέα, αλλά για να πιάσει η δική μου προσευχή πρέπει να ενδιαφέρεται και να εύχεται και ο Ανδρέας για τον εαυτόν του. Ο Άγιος Αντώνιος λέγει, «ούτε εγώ σ΄ ελεώ ούτε ο Θεός σ΄ ελεεί, αν δεν ελεήσεις εσύ πρώτα τον εαυτόν σου». 

- Δηλαδή, Γέροντα;
- Μα δεν το καταλαβαίνεις; Καλά. τότε να σου πω κάτι που συνέβη εδώ, επί των ημερών μου. Πέρασε ένας προσκυνητής από την έρημο ψάχνοντας αγίους, όπως κι εσύ τώρα, για να του κάνουν προσευχή.
Βρίσκει ένα ασκητή και του λέγει: «Σε παρακαλώ γέροντα, προσευχήσου για μένα. έχω σοβαρά προβλήματα». Ο ασκητής τον λυπήθηκε και κάθε βράδυ στην αγρυπνία, δώστου προσευχή για τον κοσμικό. Μια νύχτα ενώ προσευχόταν, βλέπει έξω από το κελί του τον σατανά, να γελά σαρκαστικά και να κοροϊδεύει. Του λέει ο Μοναχός: «γιατί ρε καταραμένε μου χαλάς την ησυχία;», και ο σατανάς, «χα, χα, χα. γελώ που αγρυπνάς άδικα για τον δικό μου (τον Γιάννη). Κι αυτός αγρυπνά, αλλά στα στέκια τα δικά μου (εννοώντας ασφαλώς τα κέντρα διαφθοράς). Πριν λίγο τελείωσε την αγρυπνία του και τώρα ροχαλίζει!».
Ε, τώρα κατάλαβες τι θέλω να πω; 

- Ναι, Γέροντα, τώρα κατάλαβα, ότι πρέπει κι εμείς να ζούμε χριστιανικά και να προσπαθούμε όσο μπορούμε.

Γέρων Αρσένιος ο Σπηλαιώτης

ΟΙ ΛΟΓΙΣΜΟΙ

ΟΙ ΛΟΓΙΣΜΟΙ
Απάντηση σε μια ψυχή…


Η μεγαλύτερη περιπέτεια που μπορεί να ζήσει ο άνθρωπος είναι αυτή που υπάρχει στη σχέση του με τον Θεό, τον Θεό που θέλει και διψά η ψυχή να γνωρίσει και να βιώσει. Οι λογισμοί στέκονται σαν εμπόδιο σε όλο αυτό. Μόνιμα, σταθερά, εξακολουθητικά. Οι φωνές τους μοιάζουν με τις δικές μας φωνές, σαν να βγαίνουν από τα σπλάχνα του είναι μας και, ως συνήθως, είναι φωνές που μας δικάζουν, μας αποθαρρύνουν, μας συγχύζουν, μας προβληματίζουν, μας μειώνουν. 
Ο άνθρωπος πρέπει να δείξει μια καλή και επαινετή αναισθησία έναντί τους και να μην πτοηθεί ποτέ. Πρέπει να πορευθεί και να πορεύεται συνεχώς προς τον Θεό του, σαν βαθιά διψασμένος και πεινασμένος για την παρουσία και το πρόσωπό Του. Ο πραγματικός νοικοκύρης της ψυχής είναι ο Χριστός, γιατί Αυτός είναι ο Νυμφίος της. Όταν έρθει Εκείνος, θα αφανίσει κάθε διχασμό, κάθε πόνο, κάθε οδύνη, κάθε απορία που προσθέτει πόνο στον πόνο, κάθε αίνιγμα της λογικής που προωθεί το παράλογο μέσα μας. Αυτός, τα τακτοποιεί και θα τα τακτοποιήσει όλα: και τους λογισμούς και τη σύγχυσή μας και τις αμφιβολίες και την ανημποριά μας στον αόρατο πόλεμο που ζει η ψυχή και νιώθει πολλές φορές αβοήθητη και μόνη. Το χρέος του ανθρώπου, του ανθρώπου που είναι ερωτευμένος με τον Θεό, που έχει έστω και μια ρανίδα πόθου προς Αυτόν, είναι να μην ακούει κανέναν λογισμό και να μην εξετάζει και να μην αξιολογεί ο ίδιος τον εαυτό του. Ο Χριστός είναι ο σωτήρας μας. Αυτός είναι που μας σώζει κάθε φορά, όλες τις φορές και για πάντα. Και μας σώζει, γιατί μας αγαπά, τον αγαπάμε δεν τον αγαπάμε. Αλλά και μας σώζει «πιο πολύ», όσο μπορεί και αγαπιέται από μας. 
Και αγαπιέται πιο δυνατά και πιο καθαρά από μας, όταν δεν ακούμε τους λογισμούς που μισούν Αυτόν, που μισούν τον ερχομό Του στην ψυχή μας, που μισούν τον δικό μας πηγεμό προς την Αγάπη της ψυχής μας. Καμιά φορά το έργο της αγάπης είναι ...το μίσος! Γι’ αυτό και λέει ο Ψαλμωδός Δαβίδ: «Με ένα τέλειο μίσος τούς μισούσα» (Ψαλμ. 138ος, στιχ. 22). Ποιους μισούσε; Τους εχθρούς του Θεού. Και ποιοι είναι αυτοί; Κατ’ εξοχήν οι λογισμοί που ενσπείρει ο εχθρός στην ευαίσθητη και απορημένη ψυχή. Προκειμένου να μην καταφέρει να συναντήσει τη Χάρη του Θεού, τη Χάρη του Νυμφίου της. Δεν ακούω κανέναν λογισμό, δεν κάνω κανένα διάλογο μαζί τους και αδιαφορώ στη φωνή τους, σημαίνει ότι προσηλώνομαι στον Χριστό και αφήνομαι στην αγάπη Του, η οποία θέλει όλους να σωθούνε και κανένας να μην απολεσθεί…

π. Δαμιανός

Ἂν σ᾿ ἐνοχλοῦν ἀκάθαρτοι λογισμοί, μὴν τοὺς κρύψεις, ἀλλὰ πές τους ἀμέσως στὸν πνευματικό σου πατέρα καὶ ἔλεγξέ τους



Ἕνας γέροντας εἶπε: 
- Ἂν σ᾿ ἐνοχλοῦν ἀκάθαρτοι λογισμοί, μὴν τοὺς κρύψεις, ἀλλὰ πές τους ἀμέσως στὸν πνευματικό σου πατέρα καὶ ἔλεγξέ τους. 
Γιατὶ ὅσο κρύβει ὁ ἄνθρωπος τοὺς λογισμούς του, τόσο πληθαίνουν καὶ δυναμώνουν. 
Ὅπως δηλαδὴ τὸ φίδι, μόλις βγεῖ ἀπὸ τὴ φωλιά του, ἀμέσως φεύγει, ἔτσι καὶ ὁ πονηρὸς λογισμός, μόλις φανερωθεῖ, ἀμέσως χάνεται. 
Καὶ ὅπως τὸ σκουλῆκι τρώει τὸ ξύλο, ἔτσι καὶ ὁ πονηρὸς λογισμὸς ἀφανίζει τὴν καρδιά. 
Ὅποιος φανερώνει τοὺς λογισμούς του, γρήγορα θεραπεύεται. Ὅποιος ὅμως τοὺς κρύβει, πάσχει ἀπὸ ὑπερηφάνεια. 

Μικρὸς Εὐεργετινός

Ακόμα και τα πνευματικά μπορούν να σε παγιδέψουν!



Γνωρίζει ο Θεός αυτά τα οποία έχεις ανάγκη και φροντίζει για σένα. Ο Θεός σε έφερε εκεί που σε έφερε, ο Θεός σε φωτίζει, σε καθοδηγεί. Γιατί λοιπόν πέφτεις σε μέριμνα ακόμα και στα πνευματικά ζητήματα;

Ενώ δηλαδή νομίζεις ότι τάχα ασχολείσαι με πνευματικά θέματα και έχεις πνευματικά ενδιαφέροντα και έχεις πνευματικά ερωτήματα και έχεις πνευματικές απορίες και θέλεις να σου εξηγούν και θέλεις να σου πουν και να μάθεις, τελικά περιπλέκεσαι, τελικά μπαίνεις σε μέριμνα και σε φροντίδα.

Εγώ θα έλεγα και περισσότερο και από αυτό. Δεν είναι απλώς ότι μπαίνει κανείς σε κάποιες φροντίδες, αλλά παγιδεύεται από τον ίδιο τον εαυτό του, από τον εγωισμό του.

Ο άνθρωπος παιδεύεται συνέχεια από αυτήν την τάση που έχει, να θέλει να είναι κάτι. Και σε όποιο σκαλοπάτι κι αν βρεθεί πάλι εκεί ξαναγυρίζει.

Ας πούμε, πρόκοψε κανείς κάπως πνευματικά και επομένως έχει επικοινωνία με πνευματικούς ανθρώπους και ρωτάει κτλ. Αλλά και εκεί πάλι θέλει να πείσει τον εαυτό του και τους άλλους ότι κάτι είναι. Γι’ αυτό και ασχολείται τόσο πολύ και απασχολείται μ ‘αυτά. Όχι από θείο ζήλο, αλλά από υπερηφάνεια.

Παγιδεύεται από την ιδέα που έχει για τον εαυτό του, επείδη έμαθε τάχα πολλά, και το παίζει πλέον παράγων εκκλησιαστικός και αρχίζει να λέγει αδιακρίτος την άποψή του, να μιλά με θράσος, να πράττει αυτόβουλα και αλαζονικά. Παγιδεύεται μέσα στην φιλαυτία του και εκεί μέσα χάνει πλέον τον βαθύ νόημα των γνώσεων που έχει αποκομίσει από τους γέροντες που συζήτησε, τα βιβλία που διάβασε, τις απαντήσεις που έλαβε.

Ολά λοιπόν εκείνα τα πνευματικά ζητήματα που τον απασχολούσαν έχουν μπει πλέον στην άκρη και τώρα απλά τα χρησιμοποιεί για να δεσπόζει στο κέντρο η μέριμνα της ανάδειξης του «εγώ» του.

από το βιβλίο: Αββάς Βαρσανούφιος Νο1 – Ερμηνεία Πατερικών κειμένων – Πανόραμα Θεσσαλονίκης

«Μίμηση τῆς ζωῆς τοῦ Χριστοῦ»



Γιά νά διορθώσεις τόν ἑαυτό σου καί νά γίνεις ἀληθινός χριστιανός, ἄνθρωπος τοῦ Χριστοῦ, ἔχε μπροστά στά πνευματικά σου μάτια τή ζωή Του καί ἀτένιζέ την συχνά, μιμούμενος τό παράδειγμα τοῦ Κυρίου σου. Ἄν ἡ καρδιά σου, σάν διεφθαρμένη, ἀντιδρᾶ, βίασέ την καί πεῖσε την νά μιμηθεῖ τίς ὑπέροχες ἀρετές τοῦ Χριστοῦ.
Συχνά κοιτᾶς στόν καθρέφτη γιά νά δεῖς μήπως ἔχεις μουτζοῦρες στό πρόσωπο. Καί, ὅταν τίς ἐπισημάνεις, τις καθαρίζεις. Καθρέφτης τῆς ψυχῆς σου ἄς εἶναι ἡ ἀναμάρτητη ζωή τοῦ Χριστοῦ. Κοίταζε ἐκεῖ συχνά, γιά νά βλέπεις τήν κατάσταση τῆς ψυχῆς σου: Θέλει αὐτό πού θέλει ὁ Χριστός; Κάνει ὅ,τι ἔκανε ὁ Χριστός, ὅταν ζοῦσε στή γῆ; Ὅσα ἀντίθετα πρός τή ζωή τοῦ Χριστοῦ βλέπεις στήν ψυχή σου, σάν μουτζοῦρες, καθάριζέ τα μέ τή μετάνοια καί τή συντριβή τῆς καρδιᾶς...
Ὁ Χριστός περιφρόνησε σ’ αὐτό τόν κόσμο δόξα, τιμή καί πλοῦτο, ἄν καί μποροῦσε νά τά ἔχει ὅλα, σάν Κύριος τῶν πάντων. Ἐσύ μήπως ζητᾶς δόξα καί τιμή καί πλοῦτο στόν κόσμο αὐτό;
Ὁ Χριστός ζοῦσε στή γῆ μέ ἄκρα ταπείνωση. Ἐσύ μήπως ζεῖς μέ ἐγωισμό καί πολυτέλεια;
Ὁ Χριστός ἦταν ἀγαθός καί φιλεύσπλαχνος. Ἐσύ μήπως ἀντιπαθεῖς κάποιον ἤ κρατᾶς κακία στούς ἄλλους;
Ὁ Χριστός, ὅταν Τόν κατηγοροῦσαν, δέν κατηγοροῦσε. Ἐσύ μήπως κατηγορεῖς τόν ἄνθρωπο πού σέ κατηγόρησε; Ἤ, κάτι πολύ φοβερότερο, μήπως κατηγορεῖς ἐκεῖνον πού ποτέ δέν σ’ ἔβλαψε;
Μπορεῖ νά σέ ποῦν ἄσωτο, ἀπατεώνα, κλέφτη κ.λπ. Μιμήσου τότε τό Χριστό. Ὁ Χριστός, σέ ὅσους Τόν κακολογοῦσαν, ἦταν πρᾷος. Μήπως ἐσύ κακολογεῖς τούς ἐπικριτές σου;
Ὁ Χριστός δέν ἐκδικήθηκε πότε κανένα, ἄν καί μποροῦσε «ἐν ριπῇ ὀφθαλμοῦ» νά ἐξολοθρεύσει ὅλους τους ἐχθρούς Του. Ἐσύ μήπως ἐκδικεῖσαι γιά τήν ἀδικία πού σοῦ ἔκαναν; 
Ὁ Χριστός τά ὑπέμεινε ὅλα. Ἐσύ μήπως γογγύζεις καί ἀγανακτεῖς, ὅταν σέ κυκλώνουν οἱ συμφορές καί οἱ θλίψεις;
Ἔτσι νά συγκρίνεις τή ζωή σου μέ τή ζωή τοῦ Χριστοῦ. Καί ὅπως τοποθετεῖς τό πρόσωπό σου μπροστά στόν καθρέφτη, ἔτσι νά τοποθετεῖς τήν ψυχή σου μπροστά στόν καθρέφτη τῆς ἄσπιλης ζωῆς τοῦ Χριστοῦ. Ὅ,τι ἀντίθετο σ’ αὐτήν παρατηρήσεις, προσπάθησε νά τό διορθώσεις καί ν’ ἀκολουθήσεις τό Πρότυπό σου.
Μ’ αὐτόν τόν τρόπο σοῦ ἐγγυῶμαι ὅτι θά γίνεσαι μέρα μέ τή μέρα καλύτερος· ἀδύνατον νά μή διορθωθεῖ ἐκεῖνος, πού κοιτάζει συχνά σ’ αὐτόν τόν καθρέφτη.
Πρέπει ν’ ἀκολουθήσει τό Χριστό ἐκεῖνος, πού θέλει νά ζήσει μαζί του στήν αἰωνιότητα. Πρέπει στήν παροῦσα ζωή νά μοιάσει μέ τό Χριστό, ὅποιος θέλει ἐκεῖ ν’ ἀπολαύσει τή δική Του δόξα. Δέν εἶπε τυχαῖα ὁ Χριστός, “ὑπόδειγμα δέδωκα ὑμῖν, ἵνα καθώς ἐγώ ἐποίησα ὑμῖν, καί ὑμεῖς ποιῆτε” (Ἰω. 13, 15) καί “ὅς οὐ λαμβάνει τόν σταυρόν αὐτοῦ καί ἀκολουθεῖ ὀπίσω μου, οὐκ ἔστί μου ἄξιος” (Ματθ. 10, 38).
Συλλογίσου μέ προσοχή τά λόγια αὐτά, καί θά καταλάβεις καί θά βεβαιωθεῖς ὅτι πρέπει ν’ ἀκολουθήσει τό Χριστό ἐκεῖνος πού θέλει νά σωθεῖ καί νά εἰσέλθει στήν αἰώνια βασιλεία Του. Πρόσεξε τί λέει ὁ Κύριος: “Τά πρόβατα τά ἐμά τῆς φωνῆς μου ἀκούει, κἀγώ γινώσκω αὐτά, καί ἀκολουθοῦσι μοι, κἀγώ ζωήν αἰώνιον δίδωμι αὐτοῖς” (Ἰω. 10, 27 – 28).
Πρόβατα ἐδῶ ἐννοοῦνται οἱ πραγματικοί χριστιανοί, πού ὑποτάσσονται στήν ἅγια διδασκαλία Του, ζοῦν ὅπως Ἐκεῖνος τούς προστάζει καί Τόν ἀκολουθοῦν μέ πίστη, ταπείνωση, ἀγάπη καί ὑπομονή. Ἔτσι τούς ὁδηγεῖ στήν αἰώνια ζωή σάν πιστούς ἀκολούθους Του.
Ἑπομένως δέν εἶναι πρόβατα τοῦ Χριστοῦ ὅσοι δέν ἀκοῦνε τή φωνή Του καί τή διδασκαλία Του, ὅσοι δέν Τόν ἀκολουθοῦν. Αὐτοί φυσικά οὔτε καί στήν αἰώνια ζωή θά εἰσέλθουν μαζί Του.
Φοβερός αὐτός ὁ λόγος, χριστιανέ μου, ἀλλά ἀληθινός. Ἄν συλλογιστεῖς καί μόνος σου τά παραπάνω λόγια του Χριστοῦ, θά διαπιστώσεις ὅτι ἔτσι εἶναι.
Ἀγαπητέ μου χριστιανέ, πρέπει νά πάρεις τόν ἀσφαλή δρόμο, ἄν θέλεις νά φτάσεις στήν αἰώνια ζωή. Ποιός εἶναι ὁ ἀσφαλής δρόμος; Νά ἔχεις πρότυπό σου τή ζωή τοῦ Χριστοῦ. Ζῆσε ἔτσι καί θά σωθεῖς.
Τέλος καί τῷ Θεῷ δόξα!

Ηθικισμός: Το καρκίνωμα της ηθικής



Ο ηθικισμός είναι το καρκίνωμα της ηθικής γενικότερα. Το «γράμμα» της ηθικολογίας νεκρώνει το «πνεύμα» της ζωής των ανθρώπων. Έτσι ο ηθικισμός σκοτώνει το ήθος, επειδή απολιθώνει τη ζωή. Γι’ αυτό τελικά η ηθικολογία αναιρεί την ηθική. Άλλο είναι το ηθικό γενικότερα και εντελώς άλλο είναι το ηθικιστικό ή ηθικολογικό.

Δυστυχώς τέτοια φαινόμενα παρατηρούνται κυρίως μέσα στους κόλπους της Εκκλησίας, όπου οι άνθρωποι μπερδεύουν την χριστιανικη ζωή με την «ηθική» ζωή όπως την εννοούν οι ίδιοι. Άνθρωποι που θεωρούν τους εαυτούς τους χριστιανούς κινούνται μέσα στον χριστιανισμό ως θιασώτες του ήθους του Χριστού, χωρίς όμως να πλησιάζουν ούτε λίγο σ’ Αυτόν. Χωρίς να Τον γνωρίσουν ποτέ τους.

Ηθικιστές με βλέμματα έτοιμα να ελέγξουν τους υπόλοιπους, άνθρωποι με πλήρη την απουσία της ταπείνωσης και της αυτομεμψίας, ψάχνουν τα επόμενά τους «θύματα» ώστε να επιβεβαιώσουν πάνω στην καταδίκη των άλλων την δική τους αμόλυντη ηθική.

Η ηθική θεοποιείται. Το πώς θα ντυθείς παίζει μεγαλύτερο ρόλο από το αν μιλάς και λες «καλημέρα» στον συνάνθρωπό σου. Το πώς θα έχεις το μαλλί σου είναι σημαντικότερο από την συναίσθηση των αμαρτιών σου. Το πώς θα είναι η εξωτερική σου εμφάνιση καταντά σημαντικότερο από την εσωτερική σου κατάσταση. Γίνεται λόγος για «σεμνά» ρούχα και ελάχιστα για την προσευχή, την μετάνοια, την νήψη. Δίνεται προσοχή στους τρόπους, στην βιτρίνα των διαπροσωπικών σχέσεων χωρίς καθόλου βάθος και ουσία.

Η ηθικότητα των ηθικιστών είναι πολύ πιο ανήθικη από την ανηθικότητα των θεωρούμενων ανήθικων.
Τα «πρέπει» τα «μη» δίνουν και παίρνουν στις οικογένειες των ανθρώπων αυτών που έχουν θεοποιήσει την «έξωθεν καλή μαρτυρία», όχι για κανέναν άλλο λόγο, παρά διότι «τι θα πει ο κόσμος»;

Οι λόγοι περί αμαρτιών είναι έντονοι. Αμαρτίες παντού. Πράξεις που οδηγούν στην κόλαση. Ζωές καταδικάστηκαν από τον Θεό λόγω της αθέτησης κάποιων δικών τους απαραβίαστων ηθικών κανόνων όπως υποστηρίζουν και καλλιεργούν στους νεότερους.
Λόγος περί αρετών; Σχεδόν ανύπαρκτος. Οι αρετές γι’ αυτούς τους ανθρώπους φτάνουν μέχρι το μάκρος της φούστας τους (για τις γυναίκες) και το σιδερωμένο τους σακάκι (για τους άνδρες).

Η πίστη των ηθικιστών στον Θεό στηρίζεται κυρίως στον φόβο του θανάτου και όχι στην αγάπη για τον Θεό…και το να λες ότι πιστεύεις κάπου ή σε κάποιον επειδή φοβάσαι τα χειρότερα, είναι ανήθικο.

Τα παραλέω; Μπορεί. Πάντως ένα είναι σίγουρο ότι η ποιότητα των ανθρώπων- των χριστιανών- δεν φαίνεται από το αν είναι παρθένοι στο σώμα διότι στην ψυχή τους μπορεί να είναι πόρνοι. Δεν φαίνεται εάν στους τρόπους τους είναι ευγενικοί, διότι η καρδιά τους μπορεί να όζει εμπάθεια. Δεν φαίνεται από το αμακιγιάριστο πρόσωπο αλλά από τα δακρυσμένα μάτια που ζητούν έλεος και συγχώρεση.

Τα παραλέω; Μπορεί. Πάντως ένα είναι το σίγουρο ότι ο Θεός δεν έχει ηθική. Έχει αγάπη…μάλλον είναι η Αγάπη.

Χριστιανός δεν είναι κάποιος ο οποίος απλά διαβάζει την Αγία Γραφή και την ξέρει απ’ έξω κάνοντας με την πρώτη ευκαιρία επίδειξη γνώσεων στους άλλους, διότι και ο διάβολος την ξέρει απ’ έξω και ανακατωτά. Χριστιανός δεν είναι ο κομπλεξικός άνθρωπος με το έτερο φύλο. Χριστιανός δεν είναι ο άνθρωπος εκείνος ο οποίος κάνει ιεραποστολές σε μακρινές χώρες και δεν συγχωρεί τον αδελφό του για κάποιο λάθος του.

Χριστιανός είναι ο ερωτευμένος με τον Έναν και όχι ο ξενέρωτος που κόλλησε σε τύπους και σχήματα. Είναι το ανθισμένο τριαντάφυλλο που ποτίζεται και θρέφεται από την αγάπη και την ελευθερία που του προσφέρει ο Θεός του.

Χριστιανή είναι η «ανήθικη πόρνη» που έπλυνε τα πόδια του Κυρίου με μύρο και τα δάκρυα της μετανοίας της.

Χριστιανός είναι ο «ανήθικος ληστής» που λήστεψε τον παράδεισο πάνω στον σταυρό λέγοντας το «Μνήσθητί μου Κύριε…»

Χριστιανός είναι ο αμαρτωλός που ζει εν μετάνοια και ταπείνωση, κινούμενος μέσα στην ασφάλεια της υπακοής στον πνευματικό του πατέρα.Ο χριστιανός ζει μέσα στην Εκκλησία του Χριστού, ως μέλος του Σώματος του Χριστού. Ως μέλος που θέλει θεραπεία. Και βρίσκει θεραπεία όχι έξω απ’ αυτό αλλά μέσα σ’ αυτό. Με την συνεργία όλου του Σώματος, με την βοήθεια της Χάρης του Παρακλήτου η οποία «τά ασθενή θεραπεύει και τα ελλείποντα αναπληροί».

Η ηθική του χριστιανού είναι η ελευθερία της αγάπης και της συγχώρεσης και όχι η νόθα ηθική του ανήθικου ηθικισμού.

αρχιμ. Παύλος Παπαδόπουλος

Σε λίγο στους δρόμους αντί για Πρόσφυγες θα βλέπεις Προσκυνητάρια



ΝΑΙ όπως το ακούσατε..σε λίγο θα τρίβουμε τα μάτια μας. 
Άλλωστε εδώ και λίγα 24 ώρα τα τρίβουμε μη θέλοντας να πιστέψουμε αυτό που συμβαίνει στους δρόμους και τις θάλασσες της πατρίδας μας.
Ένα ανθρώπινο ποτάμι πόνου στις Εθνικές οδούς , Εικόνες ΘΕΟΥ, σπαράγματα της τραγωδίας της Μέσης Ανατολής.
Πρόσφυγες παντού φόβος και ο συναισθηματικός πόνος αλληλοπλέκονται μέσα στο μυαλό μας.

Τι μπορεί να βρίσκεται ανάμεσα σε αυτούς;
Είναι τζιχαντιστές –τρομοκράτες; Είναι φιλήσυχοι οικογενειάρχες; Είναι εντεταλμένοι για ειδικές αποστολές; Tι είναι τελικά;
Ζούσαμε που ζούσαμε σε αδιέξοδα, μας έβαλαν και ένα άλλο ΠΑΝ –ΑΔΙΕΞΟΔΟ.
¨WSJ: «Η ΕΕ αποφάσισε να εγκλωβιστούν όλοι οι λάθρο-πρόσφυγες στην Ελλάδα» 
¨Σε εφαρμογή του σχεδίου Β για το λαθρομεταναστευτικό-προσφυγικό έχει προχωρήσει η ΕΕ σύμφωνα με το οποίο απλά «ξερά» και «στεγνά» οι «φίλοι» μας, «σύμμαχοί» μας και «εταίροι» μας Ευρωπαίοι θα εγκλωβίσουν όλους τους ταλαίπωρους του πλανήτη στην Ελλάδα καθώς θεωρούν ότι θα είναι πιο διαχειρίσιμη η κρίση από ό,τι να αποκλειστούν στις φτωχότερες χώρες των Βαλκανίων! pronews.gr/portal/
ΖΟΥΜΕ καθαρά αυτό που μας είπαν οι ΑΓΙΟΙ ΠΑΤΕΡΕΣ μας .
¨θα ζήσετε φοβερά γεγονότα¨
ΚΑΙ φυσικά δεν εννοούσαν μόνο τον ΠΟΛΕΜΟ, αλλά αυτά τα αδιέξοδα που είναι ήδη ενώπιον μας.

ΑΓΙΟΣ ΠΑΙΣΙΟΣ ο Αγιορείτης
¨-Γέροντα, σ’ αυτά τα δύσκολα χρόνια θα επέμβει ο Χριστός;
-Ναι. Εδώ βλέπεις, σε έναν αδικημένο που έχει καλή διάθεση, επειδή δικαιούται την θεία βοήθεια, παρουσιάζονται πολλές φορές οι Άγιοι, η Παναγία, ο Χριστός, για να τον σώσουν πόσο μάλλον τώρα που θα βρίσκεται σε τόσο δύσκολη κατάσταση ο καημένος ο κόσμος…
Θα επέμβει ο Χριστός, θα δώσει μια σφαλιάρα σε όλο αυτό το σύστημα, θα πατάξει όλο το κακό και θα το βγάλει σε καλό τελικά.
Θα γεμίσουν οι δρόμοι προσκυνητάρια.
Έξω τα λεωφορεία θα έχουν εικόνες. Θα πιστέψουν όλοι οι άνθρωποι. Θα σε τραβάν, για να τους πεις για το Χριστό! Έτσι θα κηρυχθεί το Ευαγγέλιο σε ολόκληρη την οικουμένη… «Πνευματική αφύπνιση»-
ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ. ΛΟΓΟΙ Β΄ 

ΚΑΙ ήδη γίνεται αυτό στην ΣΕΡΒΙΑ, οι δρόμοι της να γεμίζουν με αγιογραφίες.
¨Το ότι οι Σέρβοι έχουν μια διαφορετική κουλτούρα από την νεοταξική δύση, όλοι το γνωρίζουμε. Μάλιστα οι Ορθόδοξοι νέοι της χώρας κάνουν ότι μπορούν καθημερινά για να το επιβεβαιώνουν. Μετά τα συνθήματα στους δρόμους για την απελευθέρωση του Κοσόβου και τους υπερμεγέθεις Τίμιους Σταυρούς που έχουν εγκαταστήσει στις εισόδους των πόλεων, σειρά είχαν και οι αγιογραφίες!!!Έτσι λοιπόν αγιογραφήθηκαν Άγιοι της Ορθοδοξίας και ιδιαιτέρως Άγιοι μάρτυρες!!!Πρώτος στις προτιμήσεις των Σέρβων αδελφών μας ,ο Μάρτυρας Τσάρος της Ρωσίας Νικόλαος ο Β’, ο οποίος μαρτύρησε στα χέρια των …Μπολσεβίκων … 
Οι συγκρίσεις οδυνηρές σε σχέση με την πατρίδα μας. Όσο και να φαίνεται περίεργο, ο πολυετής διωγμός από τους κομμουνιστές στην χώρα, ανέπτυξε μια Ορθόδοξη μαγιά ανθεκτική στις προσβολές της δύσης και τα »καλά» της ,ενώ εμάς εδώ στην Ελλάδα μας αλλοίωσε χωρίς κυριολεκτικά να το αντιληφθούμε!!! 
dioptranewsdotnet.wordpress.com/ Φεβρουαρίου 5, 2016
Η κοινή λογική λέει ότι η Ελλάδα ξανα-εγκλωβισμένη στα αδιέξοδα σήμερα και μόνιμα αδικημένη δεν μπορεί να αντιδράσει στα κελεύσματα και τις οδηγίες –ημίμετρα των τοκογλύφων σε σχέση με το πρόβλημα του προσφυγικού. 
Ότι κάνει πλέον το ΧΕΡΙ του ΑΓΙΟΥ ΘΕΟΥ… 
Και επειδή το πρόβλημα όπως μας το δημιούργησαν είναι άλυτο και αδιέξοδο..θα επέμβει ο ΚΥΡΙΟΣ, όπως μας το ανέφερε παραπάνω ο ΟΣΙΟΣ ΠΑΙΣΙΟΣ και με συγκλονιστικά γεγονότα θα ¨τρομάξει-συγκλονίσει ¨ τους πάντες και τα πάντα…
Οι μεν πρόσφυγες δεν θα θέλουν να μείνουν με τίποτα στην Ελλάδα. Άλλωστε οι ίδιοι δεν ήρθαν εδώ για να μείνουν.
¨Οι δε Έλληνες θα γεμίσουν τους δρόμους με προσκυνητάρια και Έξω στα λεωφορεία θα έχουν εικόνες. 
Θα πιστέψουν όλοι οι άνθρωποι και θα σε τραβάν, για να τους πεις για το Χριστό!¨ 

Με πνευματική ευθύνη και συνείδηση 
ΔΡ. ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΒΑΡΔΑΚΑΣ

ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΕΛΛΑΔΑ ΩΡΑ ΜΗΔΕΝ !!!

ΓΙΑ ΝΑ ΖΗΣΟΥΜΕ ΩΣ ΕΘΝΟΣ «Ἐξεπόρνευσαν ὀπίσω θεῶν ἑτέρων»

Καθὼς μελετοῦμε στὴν Παλαιὰ Διαθήκη τὴν ἱστορία τοῦ λαοῦ τῶν Ἑβραίων, διαπιστώνουμε τὴν ἰδιαίτερη στοργὴ καὶ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ πρὸς αὐτούς, ἰδιαιτέρως κατὰ τὰ 40 χρόνια ποὺ περιπλανιόντουσαν στὴν ἔρημο.

Τώρα πλέον ἔχουν ἐγκατασταθεῖ στὴν πολυπόθητη γῆ Χαναάν, ὕστερα ἀπὸ πολλὲς θαυμαστὲς ἐπεμβάσεις προστασίας τους ἀπὸ τὸν Θεό. Οἱ γεροντότεροι καὶ αὐτὸς ὁ Ἰησοῦς τοῦ Ναυῆ, ποὺ διαδέχθηκε τὸν Μωυσῆ στὴν ἡγεσία τοῦ λαοῦ, ἔχουν πεθάνει. Ἔμειναν πλέον οἱ νεώτερη στὴν ἡλικία. «Ἀνέστη γενεὰ ἑτέρα» (Κριτ. β´ 10), γενεὰ ποὺ δὲν ἔζησε τὶς θαυμαστὲς ἐπεμβάσεις τοῦ Θεοῦ στοὺς προγόνους τους.

Ἡ νεώτερη γενιὰ τὰ εἶχε βρεῖ ὅλα ἕτοιμα. Ἐγκαταστάθηκε μὲ ἀσφάλεια σὲ αὐτὴ τὴν περιοχή. Δὲν ἔλαβε ὅμως στὰ σοβαρὰ τὸ γεγονὸς ὅτι ἐδῶ κατοικοῦσαν πλῆθος εἰδωλολατρικῶν λαῶν –οἱ Χαναναῖοι, οἱ Χετταῖοι, οἱ Ἀμορραῖοι, οἱ Φερεζαῖοι, οἱ Εὐαῖοι καὶ οἱ Ἰεβουσαῖοι –ποὺ εἶχαν τὶς δικές του συνήθειες καὶ θρησκεῖες. Λάτρευαν τὸν Βάαλ καὶ τοὺς ἄλλους ψευδοθεούς. Ἔτσι ἡ καθημερινὴ ἐπικοινωνία μὲ αὐτοὺς ἀσυναίσθητα ἄρχισε νὰ τοὺς ἐπηρεάζει στὴν ζωή τους, καθὼς καὶ στὴν πίστη καὶ λατρεία τοῦ ἀληθινοῦ Θεοῦ, τοῦ Θεοῦ τῶν πατέρων τους. Ἡ Παλαιὰ Διαθήκη χρησιμοποιεῖ βαρεῖς χαρακτηρισμοὺς γιὰ τὸ κατάντημα αὐτὸ τῶν Ἑβραίων: «καὶ ἐποίησαν οἱ υἱοὶ Ἰσραὴλ τὸ πονηρὸν ἐνώπιον Κυρίου καὶ ἐλάτρευσαν τοῖς Βααλίμ» (Κριτ. β´ 11)· ἔκαναν αὐτὸ ποὺ εἶναι πονηρὸ στὰ μάτια τοῦ Θεοῦ καὶ λάτρεψαν τὰ ἀγάλματα τοῦ Βάαλ. «Ἐξεπόρνευσαν ὀπίσω θεῶν ἑτέρων» (Κριτ. β´17)· ἐγκατέλειψαν τὸν ἀληθινὸ Θεὸ καὶ ἐξαγριώθηκαν λατρεύοντας ψευδοθεούς. Ὁ ξεπεσμὸς τοῦ λαοῦ τοῦ Ἰσραὴλ στὴν εἰδωλολατρία περιγράφεται μὲ τὴν φρικιαστικὴ λέξη «ἐξεπόρνευσαν».

Ἡ συμβίωση μὲ τοὺς εἰδωλολάτρες, οἱ καθημερινὲς συχνὲς συναλλαγὲς μὲ ὅλους αὐτοὺς τοὺς λαοὺς συνετέλεσαν στὸ νὰ κάνουν στενὲς φιλίες καὶ γνωριμίες μεταξύ τους. «Ἔλαβον τὰς θυγατέρας αὐτῶν ἑαυτοῖς εἰς γυναῖκας καὶ τὰς θυγατέρας αὐτῶν ἔδωκαν τοῖς υἱοῖς αὐτῶν» (Κριτ. γ´ 6), δηλαδὴ ἄρχισαν τὰ συνοικέσια. Πῆραν αὐτοὶ γυναῖκες ἀπὸ τοὺς εἰδωλολάτρες καὶ τὶς κόρες τους τὶς ἔδωσαν στὰ παιδιὰ τῶν εἰδωλολατρῶν.

Δὲν ἐλάμβαναν ὑπ᾽ ὄψη τους ὅτι αὐτοὶ μὲν πιστεύουν καὶ λατρεύουν τὸν ἀληθινὸ Θεὸ καὶ βρίσκονται στὸ φῶς τῆς ἀλήθειας, ἐνῶ οἱ ἄλλοι τρέχουν στὰ εἴδωλα καὶ βρίσκονται στὸ ψέμα καὶ στὸ σκοτάδι. Τὰ ἀντιμετώπιζαν ἐπιπόλαια καὶ χωρὶς νὰ δίνουν βαρύτητα στὸ τί θὰ ἐπακολουθοῦσε μὲ αὐτὸ τὸν ἄφοβο συγχρωτισμό τους. Τὸ ἀποτέλεσμα ἦταν νὰ τοὺς ἐγκαταλείπει ὁ Θεὸς στὰ χέρια τῶν ἐχθρῶν τους καὶ νὰ περιέρχονται σὲ κατάσταση σκλαβιᾶς καὶ δυστυχίας γιὰ πολλὰ χρόνια. Ὅταν κάποτε συνειδητοποιοῦσαν τὸ κατάντημά τους καὶ κατέφευγαν μὲ μετάνοια στὸν Κύριο, ἐκεῖνος, φιλεύσπλαγχνος καὶ ἐλεήμων, ἄκουε τὴν κραυγὴ τῆς ἀγωνίας τους καὶ τοὺς ἐλευθέρωνε (Κριτ. γ´ 15).

Ἀσφαλῶς πολλὰ ἔχουν νὰ μᾶς διδάξουν αὐτὰ τὰ γεγονότα καὶ μᾶς τοὺς σημερινοὺς Ὀρθοδόξους Ἕλληνες. Τὰ τελευταῖα χρόνια τὴν χώρα μας τὴν κατακλύζουν πλήθη ἀλλοεθνῶν προσφύγων καὶ λαθρομεταναστῶν. Πολλοὶ παραμένουν ὡς μόνιμοι κάτοικοι. Ἄλλοι συνεχίζουν τὸ ταξίδι τους στὶς ἄλλες εὐρωπαϊκὲς χῶρες. Ταυτόχρονα ἡ ἐλεύθερη διακίνηση μεταξὺ τῶν κρατῶν-μελῶν τῆς Εὐρωπαϊκῆς Ἑνώσεως δίνει τὴ δυνατότητα στοὺς πολίτες της νὰ ἐγκαθίστανται στὴ χώρα τῆς προτιμήσεώς τους καὶ νὰ ἀναπτύσσουν ἐκεῖ ἐπαγγελματικὲς καὶ ὅποιες ἄλλες δραστηριότητες. Ὅλα αὐτὰ δημιουργοῦν πρόβλημα στὴν αὐτοσυνειδησία μας ὡς Ἑλλήνων καὶ μάλιστα Ὀρθοδόξων, ὅπως ζήσαμε μέσα ἀπὸ ἀμέτρητες δυσκολίες τόσους αἰῶνες.

Τώρα πιὰ καλούμαστε νὰ συμβιώσουμε καὶ νὰ συνεργαστοῦμε μὲ πλῆθος λαοῦ καὶ μάλιστα ἀλλοδόξων καὶ ἀλλοθρήσκων. Αὐτὸ ὀφείλουμε νὰ τὸ λάβουμε πολὺ σοβαρὰ ὑπ᾽ ὄψη μας. Διατρέχουμε κίνδυνο νὰ χάσουμε τὸν προσανατολισμό μας, τὴν πίστη μας, τὴν ἀλήθεια. Τὸ νὰ ἔχεις γνωρίσει τὴν ἀλήθεια ἀπὸ τὴ βρεφικὴ ἡλικία, ἀπὸ γονεῖς καὶ προγόνους, ποὺ πίστευαν καὶ λάτρευαν τὸν ἀληθινὸ Θεό, νὰ ἔχεις ἀκούσει θαυμαστὲς ἐπεμβάσεις τοῦ Θεοῦ γιὰ τὴν προστασία τοῦ ἔθνους σου, καὶ τώρα νὰ Τὸν ἀρνεῖσαι καὶ νὰ παρασύρεσαι σὲ ἄλλα ρεύματα, τάχα προοδευτικά, εἶναι βαρὺ καὶ ἀσυγχώρητο σφάλμα. Καὶ θὰ πληρωθεῖ πολὺ ἀκριβά.

Λοιπόν, χρειάζεται πολλὴ προσοχὴ καὶ συνεχὴς ἐπαγρύπνηση. Νὰ μὴν κάνουμε ἀβαρίες στὰ θέματα τῆς ὀρθοδόξου πίστεως καὶ λατρείας μας. Νὰ μένουμε πιστοὶ στὴν παράδοση τῶν πατέρων μας, Χριστιανοὶ Ὀρθόδοξοι καὶ Ἕλληνες. Μόνο μὲ αὐτὲς τὶς προϋποθέσεις νὰ μπορέσουμε νὰ ἐπιζήσουμε ὡς ἔθνος. Καὶ ὄχι μόνο νὰ ἐπιζήσουμε, ἀλλὰ καὶ νὰ ἀκτινοβολήσουμε τὴν ἀλήθεια τῆς Ορθοδοξίας μας στὴν Εὐρώπη καὶ σὲ ὅλο τὸν κόσμο.

ΓΙΑ ΝΑ ΖΗΣΟΥΜΕ ΩΣ ΕΘΝΟΣ
Τοῦ περιοδ. «Ο ΣΩΤΗΡ»,
ἀρ. τ. 2128, 01.03.16
Ἠλ. στοιχειοθ.: «ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ»

ΒΟΥΛΕΥΟΝΤΑΙ ἢ ΒΟΛΕΥΟΝΤΑΙ; (Ἀρχιμ. Δαν. Ἀεράκης)

Ἀδικία! Πνίγει τούς ἀδικουμένους, ἰδίως ὅσους βλέπουν τήν ἀνισότητα καί πλήττονται ἄμεσα καί ἀπό αὐτήν. Καί θά γίνουμε συγκεκριμένοι στήν ἀνισότητα, πού πολλοί τήν ἐντοπίζουν, τήν καυτηριάζουν, ἀλλά κανείς δέν τήν καταργεῖ. Καί δέν καταργεῖται ἡ ἀνισότητα αὐτή, διότι ἐκεῖνοι πού ὀφείλουν νά τήν καταργήσουν, εἶναι οἱ ἴδιοι οἱ ἀδικοῦντες! Σημειώνει ὁ ἱερός Χρυσόστομος: «Καθ’ ἑκάστην ἡμέραν αὐξάνεται τό κακόν καί οἰμωγαί πανταχοῦ καί θρῆνοι καί δάκρυα τῶν ἀδικουμένων. Καί οἱ ταχθέντες διορθοῦν δικασταί, αὐτοί τόν χειμῶνα ἐπιτείνουσι καί τήν νόσον ἐπιτρίβουσιν» (Ε.Π.Ε. 31,498).
. Αὐξάνεται συνεχῶς τό κακό! Παντοῦ θρῆνοι καί κλάματα. Οἱ ἀδικούμενοι σπαράζουν. Καί ἐκείνοι πού τάχθηκαν νά τακτοποιοῦν τίς ἀδικίες, αὐτοί κάνουν χειρότερο κακό καί αὐξάνουν τή διαφθoρά.

Τά λόγια αὐτά στίς μέρες μας καί στόν τόπο μας, ἀφοροῦν κυρίως στούς βουλευτές. Αὐτοί καί ἀμέσως καί ἐμμέσως ἀδικοῦν καί ὁπωσδήποτε τήν ἀδικία καί τόν πόνο ἐπιτείνουν. Γιατί; Ἄς ρωτήσουμε συγκεκριμένα:.

Γιατί νά εἶναι τόσοι πολλοί οἱ βουλευτές τοῦ ἑλληνικοῦ κοινοβουλίου (300); Σέ χώρες μέ παραπλήσιο μέ μᾶς πληθυσμό, οἱ βουλευτές δέν ξεπερνοῦν τούς 150! Ἐμεῖς γιατί νά τρέφουμε τόσους πολ­λούς βουλευτές, πού (οἱ περισσότεροι) βολεύονται, δέν βουλεύονται;.

Γιατί νά ἀμείβωνται μέ ὑπέρογκο, γιά τίς σημερινές συνθῆκες, μισθό; Εἰσπράττουν 7.000 εὐρώ μηνιαίως! Καί ἄν ἀκόμα, ὅπως ἰσχυρίζονται, δικαιοῦνται, λόγῳ αὐτοματισμοῦ, μισθολογίου ἴδιου μέ τούς προέδρους Ἀνωτάτων Δικαστηρίων, καί πάλι ἡ ἀγάπη στό λαό πού τούς εξέλεξε, πρέπει νά τούς ὁδηγήση σέ θυσία δικαιωμάτων! Θυσία βέβαια νοεῖται, ὅταν ὄχι ἕνα «νόμιμον», ἀλλ’ ὅταν ἕνα ἠθικό δικαίωμα προσφέρεται στήν ἀγάπη καί στίς ἀνάγκες τοῦ κοινωνικοῦ συνόλου..

Γιατί νά ὁμονοοῦν ὅλοι οἱ βουλευτές, ὅλων τῶν κομματικῶν παρατάξεων, μόνο σ’ ἕνα θέμα, στή λεγόμενη βουλευτική ἀποζημίωσι; Φαντάζεσθε, ποιά ἀνακούφισι θά αἰσθάνονταν οἱ ἀδικούμενοι, οἱ φτωχοί, ἄν ἄκουγαν ὁμόφωνη ἀπόφασι τῆς Βουλῆς, ὅτι ὅλοι οἱ βουλευτές της προσφέρουν τά 2/3 τοῦ μισθοῦ τους γιά τούς ἀνέργους καί τούς μικροσυνταξιούχους;

Γιατί κάθε τόσο ἐπανέρχεται τό θέμα πρώην (καί νῦν) βουλευτῶν, πού ζητοῦν «καθυστερημένα»; Μερικοί μάλιστα ἀπαιτούν τό ποσό τῶν 100.000 ευρώ (ἕκαστος)!

Γιατί ἔπρεπε τό κυβερνόν κόμμα νά διορίση σέ ὅλα τά ὑπουργεία καί δημοσίους οργανισμούς δικούς του ἀνθρώπους (μέ καθαρῶς κομματικά κριτήρια), ἐνῶ πολλοί ἀπό αὐτούς πού ἀπομακρύνθηκαν ἦσαν καταξιωμένοι καί κατάλληλοι γιά τή θέσι πού κατεῖχαν; Πόσοι, στ’ ἀλήθεια, «ἡμέτεροι» διωρίσθηκαν τόν τελευταῖο καιρό, σέ μιά ἐποχή τρομερῆς, ἐφιαλτικῆς οἰκονομικῆς κρίσεως;.

Δυστυχῶς τείνουμε νά γίνουμε κράτος κλεπτῶν καί ἀδίκων.«Δύσκολον εὐρεῖν ἄνθρωπον ἀδικίας καθαρόν» (Χρυσόστομος. Ε.Π.Ε. 14,112).

Οι αμαρτίες έχουν τον δικό τους θεό..! (Αγ.Ιουστίνου Πόποβιτς)


 

Οι αμαρτίες έχουν τον δικό τους θεό και αυτός είναι ο διάβολος. Αυτός είναι και ο κύριος δημιουργός τους. 
Και οι άνθρωποι όταν κάνουν τις αμαρτίες γίνονται συνεργοί του διαβόλου και όχι μόνον αυτό, αλλά και δούλοι και υπηρέτες του. Οι αμαρτίες έχουν το βασίλειο τους, τον κόσμο τους και αυτός είναι η κόλαση. 
Και αυτός ο γήινος κόσμος μας, με την θεληματική, εκούσια διαβίωσή μας στις αμαρτίες, γίνεται και είναι δικός τους κόσμος. Και τόσο είναι δικός τους, όσο εμείς οι άνθρωποι με ευχαρίστηση κάνουμε τις αμαρτίες. Ο διάβολος έρχεται με την αμαρτία στον γήινο κόσμο μας και τον κατακτά ολοκληρωτικά με τις αμαρτίες που κάνουν οι άνθρωποι.

Και με τη βοήθεια των αμαρτιών, ο διάβολος κυβερνά τους ανθρώπους και κυριαρχεί σ’ αυτούς με το θάνατο. Και κάνει τους ανθρώπους «αβοήθητους δούλους» και γίνεται θεός αυτού του κόσμου, «θεός του αιώνος τούτου» (Β’ Κορ. 4,4). Γι’ αυτό το λόγο, ο Κύριος Ιησούς Χριστός ονομάζει το διάβολο κύριο αυτού του κόσμου, «άρχοντα του κόσμου τούτου» (Ιωάν. 12,31, 14,30).

Γι’ αυτό, αυτός ο κόσμος, «ο κόσμος όλος εν τω πονηρώ κείται» (Α’ Ιωάν. 5,19) και ονομάζεται κακός, «πονηρός κόσμος» (Γαλ. 1,4). Και αυτό μέχρι τον ερχομό του Κυρίου Ιησού Χριστού στον κόσμο μας, μέχρι την «ενσάρκωσή Του» και την θαυμαστή «οικονομία» της σωτηρίας. Και η σωτηρία «συνίσταται» στη νίκη του Σωτήρα κατά της αμαρτίας, νίκη κατά του διαβόλου και της δύ­ναμής του, νίκη κατά της παν-δύναμης αυτού δηλαδή του θανάτου. 

Μέχρι τον Κύριο Ιησού Χριστό και χωρίς Αυτόν και έξω απ’ Αυτόν, οι άνθρωποι «ζούσαν και ζουν» στις αμαρτίες και στους θανάτους. «Περπατούν» μέσα στην αμαρτία και στο θάνατο μέρα και νύκτα, ή ακόμη περισσότερο ζουν μέσα στο βασίλειο αυτού του κόσμου, αφού περπατούν μέσα στις άπειρες νύχτες της αμαρτίας και του θανάτου. Και αυτός ο κόσμος, τον οποίο ο διάβολος κυβερνά, διαμέσου της αμαρτίας, έχει το δικό του τρόπο ζωής, το δικό του περπάτημα, τη δική του ροή, το δικό του δρόμο. Η αμαρτία πέτυχε να γίνει τρόπος ζωής «Μodus νivendi», για τους ανθρώπους αυτού του κόσμου.

Όσο αυτή (η αμαρτία) απέκτησε δικαιώματα στον κόσμο αυτό, τόσο πολύ έγινε οικεία, τόσο έγινε ένα με τους ανθρώπους. Και τόσο έγινε ένα, τόσο βαθιά διείσδυσε στον κόσμο αυτό, τόσο προσεταιρίσθηκε την ανθρώπινη φύση, από την πανάρχαια εποχή, ώστε να μην παρουσιάζει κάτι το στιγμιαίο, κάτι το σύντομο, αλλά κάτι το βαθύ, το διαρκές, το αιώνιο, και «όλος ο αιώνας», όλη η «καιρική» αιωνιότητα να είναι διαποτισμένη από αυτή. Σε κάθε περίπτωση η αμαρτία θέλει και επιθυμεί να γίνει σε αυτό τον κόσμο κάτι το αιώνιο, να γίνει πραγματικά η αιωνιότητά του. Γιατί αυτός ο κόσμος «βλέπει» στην αμαρτία τη ζωή του, την «αθανασία» του, την «αιωνιότητά» του.

Έτσι ο άνθρωπος «περιπατεί κατά τον αιώνα του κόσμου τούτου» και αυτό σημαίνει ό,τι αφού ζει με οικεία και διαρκή την φιλαμαρτησία, βλέπει την αμαρτία σαν κάτι το «φυσικό», κάτι το λογικό, κάτι το απαραίτητο και ακόμη περισσότερο, σαν κάτι το «συν-αιώνιο» στον κόσμο αυτό. Στην πραγματικότητα, ζώντας με την αμαρτία ο άνθρωπος θανατώνει τον εαυτό του, θανατώνει κάθε τι το ανώτερο, το άγιο, το ένθεο, το αθάνατο, το αιώνιο και γίνεται ψυχικά νεκρός.

Αλλά το να περιπατεί ο άνθρωπος «κατά τον αιώνα του κόσμου τούτου» 
σημαίνει και κάτι ακόμη, ότι περιπατεί «κατά τον άρχοντα της εξουσίας του αέρος», ό,τι περιπατεί σύμφωνα με το θέλημα του διαβόλου. Η ανθρώπινη αμαρτία δεν είναι «αυτοδημιούργητη» αλλά εξάγεται, προέρχεται ολόκληρη από τον διάβολο και εξαρτάται από αυτόν. Η αμαρτία είναι καθαρή επινόηση του διαβόλου. Και προσεταιριζόμενοι οι άνθρωποι την αμαρτία, «κοινωνούν» με το διάβολο, γίνονται «θεληματικά» συνεργοί του.

(Αγ. Ιουστίνου Πόποβιτς, «Προς Εφεσίους Επιστολή Απ. Παύλου», εκδ. Βασ. Ρηγόπουλου, Θεσ/νίκη, σ.76-78)

Έκτακτο δελτίο ειδήσεων από τον Άγιο Παΐσιο τον Αγιορείτη




Εις το όνομα της Αγίας Τριάδος


- Γράψε παιδί μου αμαρτωλό το μάθημα αυτό. Ο Άγιος Παΐσιος σας δίνω το γραπτό.


- Ο Τίμιος Σταυρός υψώθηκε στην πόλη. Η λάμψη του εσταύρωσε την Οικουμένη όλη.


- Σαν μάρτυρες παρέδωσαν το πνεύμα οι πιλότοι. Το αίμα τους ενώθηκε αυτό με του Δεσπότη.


- Οι τρεις πιλότοι πέταξαν ψηλά στον ουρανό. Το αίμα τους βοά στον Κύριο εμπρός.


- Ο Αρχάγγελος ο Μιχαήλ τους πήρε στα φτερά. Στην Αγιά Σοφιά τους έφερε στην Παναγιά κοντά.


- Ενώθηκε το αίμα τους με όλων των Μαρτύρων. Ενώθηκε το αίμα τους μ’ αυτό με των Ιμίων.


- Του Βυζαντίου ο Αετός άνοιξε τα φτερά του. Τα τρία Αετόπουλα αγκάλιασε κοντά του.


- Έβαλε τα’ Αετόπουλα μέσ’ την Αγιά Σοφιά. Έβαλε τους αγγέλους δίπλα στην Παναγιά.


- Το αίμα τους βαρύ γι’ αυτή την προδοσία. Το αίμα τους φωτιά για όποια ηγεσία.


- Ο Αρχάγγελος ο Μιχαήλ θα κόψει μονομιάς όσους δόλια άγγιξαν τα δικά του τα παιδιά.


- Όλοι οι πιλότοι είναι παιδιά του Αρχαγγέλου. Τον βλέπουν στον αέρα με τη μορφή του ανέμου.


- Όσοι τόλμησαν κι άγγιξαν παιδιά του Μιχαήλ, ούτε το ίχνος τους ποτέ κανένας δεν θα βρει.
- Όλοι οι πιλότοι είναι παιδιά του Αρχαγγέλου. Φυλάνε την Ελλάδα με τα φτερά τ’ αγγέλου.


- «Όσοι στη χώρα την άγια αυτή πατήσουν και μία σπιθαμή, του Αρχαγγέλου Μιχαήλ θ’ ακούσουν τη φωνή.


- Θα δουν να πέφτει πάνω τους η σπάθα του Αρχαγγέλου. Τη κάρα θα συνθλάσει το χέρι του Αγγέλου.


- Μην κλαίτε σεις που χάσατε τα τρία παλικάρια. Ζουν μεσ’ την αγκαλιά της Άγιας Τριάδας.


- Αυτοί θ’ ανάψουν τη φωτιά μεσ’ τη Μ. Ασία. Αυτοί θ’ ανάψουν τα κεριά στην Άγια Σοφία.


- Ο Άρχων Μιχαήλ θα κόψει μονομιάς αυτούς που ετόλμησαν να μπουν στου Αιγαίου τα νερά.


- Μπροστά τους θα τον δουν, κόκκινο σαν φωτιά. Με το σπαθί του να φυλά τ’ ελληνικά νησιά.


- Οι Γερμανοί χωρίσανε ξανά τα γονικά μας. Αυτά που αιώνες ανήκουνε σ’ εμάς και τα παιδιά μας.


- Χώρισαν το Αιγαίο σε ζώνες και σταθμούς. Τους Τούρκους φίλους έχουνε τους δόλιους εχθρούς.


- Τα έχουν καταστρώσει. Είναι ετοιμασμένα. Να πάρουν το Αιγαίο έχουν κανονισμένα.


- Έλληνες συνωμότες γίναν οι αρχηγοί μας. Τη γη να παραδώσουν την άγια τη δική μας.


- Υπέγραψαν κρυφά με ύπουλα χαρτιά. Μα αυτά είδη τα έσβησε η Μάνα Παναγιά.


- Του ουρανού η υπογραφή θα ‘ναι η τελευταία. Αυτή θα φερει τ’ όνομα… «Ιωάννη Βασιλέα».


- Σε κάθε πέτρα αυτής της γης υπάρχει ο σταυρός. Πέτρα που πήρε ο Δαυίδ. Γολιάθ είναι ο εχθρός.


- Μα πίσω απ’ τον Δαυίδ είναι ο Ουρανός. Είναι η Μήτηρ του Θεού. Η Μήτηρ του Παντός.


- Το Άγιο Ευαγγέλιο παντού θα απλωθεί. Παντού θα ακουστεί ο λόγος του Κριτή.


- Μετανοείστε Χριστιανοί γιατί ήγγικεν η ώρα. Θα’ ρθει ξανά της λευτεριάς η άγια η ώρα.


- Βάπτισμα θα δεχτούν μυριάδες σ’ άγια μέρη, που τώρα έχουν τις σπηλιές τις πίστεως λιμέρι.


- Στο αίμα των Γενίτσαρων κυλάει η λειτουργιά που δίναν οι μητέρες τους πριν πάνε στην Τουρκιά.


- Το αίμα αυτό κυλάει και θα ζωοπυρωθεί. Στ’ όνομα της Αγίας Τριάδος ξανά θα βαπτιστεί.


- Μυριάδες θα ‘ναι οι Χριστιανοί. Πολλοί θα βαπτιστούν. Μυριάδες Κρυπτοχριστιανοί, ξανά θα μυρωθούν.


- Πατέρες ετοιμάστε τις κολυμπήθρες πάλι. Των Φώτων το Ευαγγέλιο θ’ ακουστεί και πάλι.


- Θα ήθελα να ζούσα αυτή την εποχή. Να δω που η Ορθοδοξία, πολύ θα δοξαστεί.


- Μέσα στην πόλη βρίσκομαι και την Αγιά Σοφία. Αγγέλοι ετοιμάζουν τη Θεία Λειτουργία.


- Μα η Ελλάδα ετοιμάζεται ν’ ανέβει στο σταυρό. Η Ελλάδα είναι στην πλευρά που έχει ο Χριστός.


- Η Ελλάδα μας ευρίσκεται εις την πλευρά του Ιησού. Εκεί όπου ετρύπησε η λόγχη του εχθρού.


- Την λόγχη ετοιμάζουνε οι άσπονδοι εχθροί της. Χολή και αίμα να χυθεί σε κάθε σπιθαμή της.


- Σταυρώσαν την Ελλάδα πάνω στο Γολγοθά. Αίμα και ύδωρ τρέχει η άγια της πλευρά.


- Το αίμα αυτό θα πλύνει όλη την αμαρτία. Το ύδωρ αυτό θα γίνει πηγή Ευαγγελίας.


- Ματώνει η Ελλάδα. Ματώνει κι ο Χριστός. Καρφώνουν στα χέρια της καρφιά. Δακρύζει ο Θεός.


- Στεφάνι αγκάθινο φορεί η ματωμένη Ελλάδα. Στεφάνι φορεί ο Λυτρωτής. Σβησμένη η λαμπάδα.


- Κάτω απ’ το σταυρό είναι η Παναγία. Το σταυρωμένο γένος κρατάει η Μαρία.


- Μεγάλη Παρασκευή σε λίγο πλησιάζει. «Θεέ μου γιατί με εγκατέλειψες» σε λίγο θα φωνάζει.


- Μα θα ‘ρθει η Ανάσταση. Κρατείστε Χριστιανοί. Χριστός και η Ελλάδα μαζί θ’ αναστηθεί.
- Σημαία ελληνική κρατάει ο Χριστός, γιατί από εδώ θ’ αρχίσει ο Επανευαγγελισμός.


- Το φως του Ευαγγελία θα απλωθεί στην πλάση. Και μια φωνή θα ακουστεί:
«Φως Χριστού φαίνει πάση»


- Πηγή του λόγου του Θεού θα γίνει η Αγιά Σοφία. Θα κλάψει από χαρά και πάλι η Παναγία.


- «Σώπασε Κυρά Δέσποινα και μην πολυδακρύζεις» της είπε ο Αρχάγγελος πριν απ’ την πόλη φύγει.


- Μα φτάνει Χριστιανοί. Έφτασε η στιγμή, που η Κωνσταντινούπολη θα γίνει Ελληνική.


- Δακρύζει, κλαίει από χαρά η Μάνα Παναγία. Ραντίζει μ’ άνθη τ’ ουρανού και τη Μ. Ασία.


- Το αίμα όσων έπεσαν για του Χριστού την πίστη, αυτό θε να ποτίσει το δένδρο που θ’ ανθίσει.


- Και άνθισε το δένδρο. Έβγαλε φύλλα τόσα, όσοι είναι και οι μάρτυρες για του Χριστού τη δόξα.


- Έφτασε η ώρα Χριστιανοί το δένδρο καρπούς να θρέψει. Τον Κύριο έχει γεωργό. Αυτός θα τ’ αναθρέψει.


- Τα άνθη απ’ το δένδρο φοράει η Αγιά Σοφία. Θα μυροβλίζουν αιώνια και στη Μ. Ασία.


- Η ευωδία των άνθεων θ’ απλωθεί στη σφαίρα. Μύρα θα αναδύουνε τα λόγια του Πατέρα.


- Μ’ άνθη, μύρα κι αρώματα ντύνεται η Αγιά Σοφία. Κρίνα στα χέρια της κρατά, η Μάνα Παναγία.


- Είναι τα κρίνα της αυγής του Ευαγγελισμού. Είναι τα ρόδα της χαράς, ξανά του Λυτρωμού.


- Τα κρίνα αυτά ποτίστηκαν με τα’ άγια δάκρυά της. Τα κρίνα αυτά θα δώσει στον Κύριο και Υιό της.


- Το Άγιο της Μαφόριο, άνθη και ευωδία φέρει. Είναι ο λόγος του Κριτή σ’ όλη την Οικουμένη.


- Είναι ο λόγος του Θεού με άνθη στολισμένος γιατί είναι ο λόγος του Χριστού, στον ουρανό πλασμένος.


- Μετά την καταιγίδα, λιακάδα θεϊκή. Σ’ όλο τον κόσμο θ’ απλωθούν τα ρόδα του Κριτή.
- Στη γη θα ξανανθίσουν και πάλι τα λουλούδια. Στη γη θα ακουστεί, ξανά το αλληλούια.


- Είναι τα χρόνια έσχατα. Κρατείστε το σταυρό. τώρα θα ξεχωρίσει ο κάθε Χριστιανός.


- Αυτά τα χρόνια θα φανεί ποιος είναι Χριστιανός. Τώρα θα ξεχωρίσει το μπακίρι κι ο χρυσός.


- Θυσία και αγάπη να ‘χετε στην καρδιά. Τα πάθη σας πετάξτε. Βγάλτε τα μακριά.


- Νηστέψτε κι αγρυπνήσατε και κάντε προσευχή. Μα η εξομολόγηση να είναι καθαρή.


- Ανεβείτε πάνω στο σταυρό, σταυρώσετε τα πάθη. Κλάψτε, μετανοήστε για όλα σας τα λάθη.


- Να πεις εσύ πως έφταιξες για όλους και για όλα. Να τρέξεις στον πνευματικό όσο είναι ακόμα ώρα.


- Την κάρτα μην την πάρετε γιατί έχει το θηρίο. Μονάχα έτσι θα πείτε πώς είστε με τον Κύριο.


- Θα γνωρίσουν την Ελλάδα απ’ την κόψη του σπαθιού. Θα γνωρίσουν την Ελλάδα απ’ την όψη του Θεού.


- Στην Ελλάδα εχαράκτηκε η μορφή του Ιησού. Στην Ελλάδα ξανακέντησαν την πλευρά του Ιησού.


- Απ’ τα κόκαλα βγαλμένη των Ελλήνων τα ιερά και σαν πρώτα αντρειωμένοι. Χαίρε ω Χαίρε Ελευθεριά.


Ο Κύριος Ιησούς Χριστός
και η Υπεραγία Μητέρα Του
η επονομαζομένη 
Παναγία Αρβανίτισσα 
να σας ευλογούν.
Γέρων Νεκτάριος Μοναχός Αγιορείτης

ΑΓΙΟΣ ΡΑΦΑΗΛ: «Μόλις πέσει το κεφάλι του Ερντογάν η ιστορία θα αλλάξει σελίδα»

15 Μάιου 2010 η Ελλάδα μας με το ζόρι στα μνημόνια και ο Ερντογάν σαν πρωθυπουργός βρίσκεται σε επίσημη επίσκεψη στην Αθήνα και δίνει συνέντευξη τύπου σε αίθουσα του ξενοδοχείου Hilton.
Αγαθή συγκυρία με έφερε στο ίδιο μέρος εκείνη την στιγμή για να συναντήσω ένα φίλο μου που ήλθε από το εξωτερικό και την προηγούμενη είχε κάνει το τάμα του στους Νεοφανείς Αγίους Ραφαήλ, Νικόλαο και Ειρήνη στην Μυτιλήνη.
Οι πόρτες της αίθουσας τύπου ήταν μισάνοικτες και τα μεγάφωνα είχαν μια σχετική ένταση ώστε να ακούμε καλά τα δρώμενα των ερωτήσεων και των απαντήσεων.
Μέσα σε αυτήν την συνέντευξη ο πανούργος Ερντογάν ξεδίπλωνε όλη την ευλυγισία της διπλωματικότητας και της πονηριάς...

Τι παραμύθια έλεγε στους δημοσιογράφους τότε, το 2010;
«στα επτάμισυ χρόνια, που είμαι πρωθυπουργός, δεν βομβάρδισα κάποια χώρα. Αν δεν είστε εσείς ήρεμοι, πώς θα μεταδώσετε σωστά τα μηνύματα, ώστε να υπάρχει ειρήνη στην περιοχή μας;».
«Δεν είμαστε οι δύο χώρες σε εμπόλεμη κατάσταση. Μέχρι τώρα λειτουργούμε μέσω του ΝΑΤΟϊκού σταθμού, που μεταφέρει εκατέρωθεν τις πληροφορίες για τις υπερπτήσεις μας. Δεν βλέπω, όμως, γιατί να μην αλληλο-ενημερωνόμαστε για τις πτήσεις μας, ταυτόχρονα με την ενημέρωση προς το ΝΑΤΟ»
«τα τουρκικά μαχητικά δεν απογειώνονται οπλισμένα, όπως τα Ελληνικά μαχητικά»
«Κάνουμε ένα νέο βήμα, γιατί θέλουμε να γίνει το Αιγαίο θάλασσα ειρήνης.Υπάρχουν φοβίες κι από τις δύο πλευρές, θα ξεπεραστούν όμως. Δώστε λίγο χρόνο σε εμάς και τους συνεργάτες μας»
«Δεν έχουμε βλέψεις σε βάρος της χώρας σας. Είμαστε μια μεγάλη χώρα και έχουμε πολλά εδάφη να αξιοποιήσουμε»
Στα ακούσματα αυτά είδα τον παιδικό μου φίλο να κοκκινίζει και να κατσουφιάζει και αμέσως τον προέτρεψα να απομακρυνθούμε από το σημείο της συνέντευξης για να μπορέσουμε να τα πούμε καλύτερα.
-όχι θέλω να τον ακούσω τι άλλο θα πει..δεν είναι τυχαίο που σήμερα βρεθήκαμε εδώ, μου είπε.
Ήταν φυσικό να μου δημιουργηθεί μια απορία αλλά ταυτόχρονα αναγκάσθηκα να ακούσω στην γαλαρία την συνέντευξη του τούρκου πρωθυπουργού.
Όταν επιτέλους τελείωσε η συνέντευξη ντρεπόμουν να τον ρωτήσω, τι εννοούσε όταν μου είπε , ότι ¨δεν ήταν τυχαίο που βρεθήκαμε εδώ¨.
Από μόνος του όμως μου έλυσε την απορία.

Εγώ θα σου πω κάτι και αν θέλεις το πιστεύεις.
Το βράδυ που κοιμήθηκα στο Μοναστήρι των ΑΓΙΩΝ στον λόφο των Καρυών είδα μεταξύ ξύπνιου και ύπνου ένα υψηλόσωμο κληρικό που στο ένα χέρι του κρατούσε ξύλινο ΣΤΑΥΡΟ και στο άλλο έσφιγγε ένα κομποσκοίνι.
Δεν φοβήθηκα αλλά μάλλον χάρηκα γιατί κατάλαβα ότι ήταν ο ΑΓΙΟΣ ΡΑΦΑΗΛ, λέγοντας μέσα μου ,τόσο ταξίδι έκανα και ΔΟΞΑ ΤΩ ΘΕΩ αξιώθηκα όπως τόσοι πολλοί άλλοι να δω την ΧΑΡΗ του.
Αυστηρός ο Άγιος μου είπε…

¨ εγώ ήρθα πρόσφυγας εδώ σε αυτό το νησί καταδιωγμένος από τους Τούρκους και για την ΠΙΣΤΗ και την ΠΑΤΡΙΔΑ μου έκοψαν το κεφάλι¨
¨ αυτό το νησί σε λίγο καιρό θα γεμίσει με πρόσφυγες-περαστικούς¨
¨ οι τούρκοι θα συνεχίζουν να κόβουν κεφάλια μέχρι να πέσει το κεφάλι αυτουνού που θα συναντήσεις αύριο στην Αθήνα¨
¨τότε η Ιστορία θα αλλάξει σελίδα και οι τούρκοι θα γίνουν πρόσφυγες¨

ΤΏΡΑ κατάλαβες φίλε μου για σου είπα ότι δεν ήταν τυχαίο που βρεθήκαμε εδώ και συναντήσαμε τον Ερντογάν.

Μπορώ να πω ότι μετά από πέντε και χρόνια πίστεψα και κατάλαβα τον φίλο μου.

Δρ. Κωνσταντίνος Βαρδάκας

Πώς αναζητούμε τον Θεό – Πέντε άνθρωποι που ήθελαν πραγματικά «να δουν»



Οι παρακάτω περιπτώσεις δείχνουν ότι ο Θεός εμφανίζεται μόνον όταν Τον αναζητάς με οδύνη, όταν η εύρεσή Του δεν είναι για σένα δευτερεύον ζήτημα, αλλά ζήτημα ζωής ή θανάτου.

Η αναζήτηση του Θεού μπορεί να κρατήσει χρόνια και οπωσδήποτε συνοδεύεται από έντονους συνειδησιακούς σεισμούς. Είτε μου αρέσει είτε όχι, όταν γεμίζω τη ζωή μου με άλλες ανάγκες και ενδιαφέροντα, και απλώς λέω (όταν το θυμηθώ), «αν ο Θεός θέλει να Τον πιστέψω, ας εμφανιστεί να Τον δω», ο Θεός ΔΕΝ εμφανίζεται. Ο λόγος είναι απλός: Εκείνος θέλει να Τον πιστέψω, εγώ όμως θέλω;

Ο άγιος Σιλουανός ο Αθωνίτης (1866-1938). «Έζησε στη γη ένας άνθρωπος, άνδρας με άσβεστη πνευματική δίψα, που λεγόταν Συμεών. Προσευχόταν για πολύν καιρό με ασταμάτητο θρήνο: «Ελέησόν με!». Αλλά δεν τον άκουγε ο Θεός.

Πέρασαν μήνες και μήνες με τέτοια προσευχή και οι δυνάμεις της ψυχής του εξαντλήθηκαν. Έφθασε μέχρι την απόγνωση και φώναξε: «Είσαι αδυσώπητος!» (=αλύπητος). Και όταν με αυτές τις λέξεις ράγισε κάτι μέσα στη συντετριμμένη από την απόγνωση ψυχή του, είδε ξαφνικά τον ζώντα Χριστό. Πυρ γέμισε την καρδιά του και όλο του το σώμα με τέτοια δύναμη, που, αν κρατούσε ακόμη μια στιγμή η όραση, θα πέθαινε. Από τότε δεν μπορούσε πια να λησμονήσει το ανείπωτα πράο, το απέραντα αγαπητικό, το χαρούμενο και γεμάτο από υπερνοητή ειρήνη βλέμμα του Χριστού. Και στα επόμενα χρόνια της μακράς ζωής του μαρτυρούσε ακούραστα ότι «ο Θεός αγάπη εστίν», αγάπη άπειρη, που ξεπερνά κάθε νου» (βλ. π. Σωφρονίου [Σαχάρωφ], Ο άγιος Σιλουανός ο Αθωνίτης, Ιερά Μονή Τιμίου Προδρόμου, Έσσεξ Αγγλίας 2003).

Ο άγιος γέροντας Σωφρόνιος Σαχάρωφ (1896-1993), Ρώσος ζωγράφος στο Παρίσι, με οκταετή θητεία στον υπερβατικό διαλογισμό και μεταφυσικές εμπειρίες μέσω του διαλογισμού. Για χρόνια αντιμετώπισε πειρασμούς, όπως «αν υπάρχει Θεός, πώς είναι δυνατόν να μην είμαι εγώ ο Θεός;» και «γιατί ο Ιησούς να είναι ο Υιός του Θεού και όχι εγώ;». Εγκατέλειψε το μυστικισμό αυτού του είδους απογοητευμένος και, όταν ανακάλυψε την ορθοδοξία, ταξίδεψε στο Άγιο Όρος, όπου έγινε μοναχός.

Οι θεοπτικές εμπειρίες του (όραση του ακτίστου φωτός) ήταν κατακλυσμιαίες, πράγμα που τον στήριξε σε περιόδους επίπονων προσπαθειών να πλησιάσει το Θεό και οδυνηρής μετάνοιας για την προηγούμενη απόρριψή Του. Από αυτές κατάλαβε ότι ο Θεός είναι ταπεινή αγάπη και ότι έρχεται όταν Εκείνος θέλει (όταν κάποιος πρόκειται αληθινά να ωφεληθεί), ενώ ο άνθρωπος είναι αδύνατο να προκαλέσει την εμφάνισή Του με κάποια «μέθοδο» (βλ. π. Σωφρονίου,Οψόμεθα τον Θεόν καθώς εστί [=Θα δούμε το Θεό όπως είναι]).

Ο γιατρός Αντώνιος Μπλουμ, μετέπειτα ορθόδοξος επίσκοπος στην Αγγλία. Ως νέος, ήταν σκληροπυρηνικός άθεος. Βασανιζόταν όμως έντονα από την απουσία νοήματος στη ζωή. Αποφάσισε λοιπόν να ερευνήσει αν υπήρχε νόημα στη ζωή και, αν σε ένα χρόνο διαπιστώσει ότι δεν υπάρχει νόημα, να αυτοκτονήσει. Μια μέρα, παρακινημένος από φίλο του, παρακολούθησε την ομιλία ενός Ρώσου ορθόδοξου ιερέα. Αυτά που άκουσε τον εξόργισαν τόσο, ώστε, γυρίζοντας σπίτι, πήρε την Καινή Διαθήκη της μητέρας του, για να δει αν το Ευαγγέλιο υποστηρίζει αυτά που είπε ο ιερέας στην ομιλία του. Λίγη ώρα αργότερα, είχε την αίσθηση ότι Κάποιος καθόταν, αόρατος, απέναντί του – και ότι Αυτός ο «κάποιος» ήταν ο Χριστός.

[Σημειωτέον ότι, επειδή ήταν απόλυτα σίγουρος για την ανυπαρξία του Θεού, δεν είναι λογικό να «φαντάστηκε» την παρουσία του Χριστού. Θα έπρεπε να «φανταστεί» κάτι σύμφωνο με τις απόψεις του, όχι αντίθετο με αυτές]. Βλ. π. Ιωάννη Κωστώφ, Αθεϊσμός – Τίνος είναι η αυταπάτη.

Ο Γκλεμπ Ποντμοσένσκι, μετέπειτα π. Γερμανός, ιδρυτής της Αδελφότητας του Αγίου Γερμανού της Αλάσκας (Καλιφόρνια):

«Επιθυμούσα τη ζωή αλλά έπρεπε να ξέρω γιατί. Να ζω απλώς και μόνον επειδή γεννήθηκα, για να υποφέρω αναίτια και να πεθάνω; Εγώ δεν ζήτησα να γεννηθώ! Ήθελα πραγματικά να ζήσω, αλλά είχα ήδη προχωρήσει πιο πέρα από μια κατάσταση απελπισίας, όπου τα πάντα μοιάζουν αφόρητα απεχθή και μια δαιμονική ενέργεια πλήρους αδιαφορίας κυριεύει ολόκληρο το είναι του ανθρώπου αφαιρώντας κάθε φυσικό φόβο. Αυτή η κατάσταση μπορεί να ονομαστεί “βουβός τρόμος”. Έχοντας λοιπόν περάσει ο ίδιος από μια τέτοια εμπειρία, γνωρίζω τι περνούν στις μέρες μας οι νέοι με αυτοκτονικές τάσεις. Υπήρξα κι εγώ ένας απ’ αυτούς. Ήμουν μόλις δεκαοκτώ – δεκαεννιά χρονών».

Μόνον η χάρη του Θεού μπορούσε να γλιτώσει τον Γκλεμπ από μια τέτοια κατάσταση. Στεκόταν σε μια γέφυρα στη Βοστόνη και σκεπτόταν ν’ αυτοκτονήσει, όταν, αίφνης, του ήρθε σαν αστραπή μια ανάμνηση από πολλές έγχρωμες φωτογραφίες ενός αγίου που γνώριζε από παιδί – του αγίου Σεργίου του Ραντονέζ. Ο Ρώσος αυτός ασκητής του 14ου αιώνα είχε ζήσει όπως ακριβώς ο άνθρωπος είναι προορισμένος να ζει: μαζί με το Θεό στην αγκαλιά της φύσης. Ο λογισμός ψιθύρισε στον Γκλεμπ: «Δώσε μια ευκαιρία. Δες αν μια τέτοια γνήσια ζωή αγνότητας, μακριά από τον κόσμο και σε ενότητα με τη φύση, είναι μια πραγματικότητα. Αν δεν είναι, αν όλα τούτα είναι απλώς η ψευδαίσθηση ενός ονειροπόλου, ένα παραμύθι, ένα “όπιο του λαού”, τότε μόνο αφαίρεσε τη ζωή σου…».

(Βλ. π. Δαμασκηνού [Κρίστενσεν], π. Σεραφείμ Ρόουζ, η ζωή και τα έργα του, τ. Α΄, Μυριόβιβλος 2006, σελ. 293-294)

Ο Ευγένιος Ρόουζ, μετέπειτα π. Σεραφείμ Ρόουζ (1931-1982), συνιδρυτής της Αδελφότητας του Αγίου Γερμανού της Αλάσκας:

Όπως και πολλοί άλλοι νέοι της εποχής του, άρχισε να ζει στο κλίμα του ηδονισμού και της σεξουαλικής ανηθικότητας. […] Ο Ευγένιος προκαλούσε το Θεό, όπως είχε κάνει και στην κορυφή του βουνού Μπάλντυ – αυτή τη φορά, αψηφώντας τους νόμους Του. […] Όπως ο ίδιος ανέφερε αργότερα, αυτή ήταν η πιο σκοτεινή και η πιο δυστυχισμένη περίοδος της ζωής του. Οι απαγορευμένες πράξεις τον αηδίαζαν, ακόμα και τη στιγμή που τις έκανε. Κατόπιν, επέσπευδαν την εμφάνιση μέσα του μακροχρόνιων περιόδων κατάθλιψης. […]

Όμως ακόμα και στα πιο άγρια μεθύσια του, ο Θεός, τον οποίο είχε απορρίψει ως «αφηρημένη έννοια», δεν τον άφηνε ήσυχο. Σε ένα γράμμα του προς κάποιο φίλο στην Πομόνα, γραμμένο σε κατάσταση μέθης, εξαπέλυε λόγια κακόβουλου, δαιμονικού παλληκαρισμού και στη συνέχεια κατέληγε με το ερώτημα: «Ξέρεις για ποιο λόγο είμαι στο Σαν Φρανσίσκο; Επειδή θέλω να μάθω ποιος είμαι και ποιος είναι ο Θεός. Εσύ θέλεις να τα μάθεις αυτά; Για μένα, αυτά είναι τα μόνα πράγματα που με νοιάζει να μάθω». (Βλ. π. Δαμασκηνού [Κρίστενσεν], στο ίδιο, σελ. 104-105).

Ιδιαίτερα ταλαντούχος, διδάκτορας των ανατολικών γλωσσών στο Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνιας, ο Ευγένιος εγκατέλειψε την προοπτική να γίνει καθηγητής πανεπιστημίου, απογοητευμένος από τη διαφθορά και την υποκρισία που είδε στους πανεπιστημιακούς κύκλους. Μελέτησε την κινέζικη σοφία, ασχολήθηκε με το βουδισμό ζεν, όταν όμως ανακάλυψε την ορθοδοξία «ένιωσε» ότι «βρήκε την πατρίδα». Μετά από βαθιά μελέτη, έγινε ορθόδοξος, αργότερα μόνασε στα δάση της Καλιφόρνιας με τον π. Γερμανό και εξελίχθηκε σε έναν από τους σημαντικότερους ορθόδοξους διδασκάλους στο δυτικό κόσμο.

Επιμέλεια: Θ. Ι. Ρηγινιώτης

Πως μπορεί να γνωρίσει κάποιος εάν εργάζεται με την μη εμπιστοσύνη στον εαυτό του και με την ολοκληρωτική ελπίδα στον Θεό



Πολλὲς φορὲς νομίζουν μερικοὶ αὐθάδεις ὅτι δὲν ἔχουν κανένα θάρρος στὸν ἑαυτό τους καὶ ὅτι ὅλη τους τὴν ἐλπίδα καὶ πεποίθησι, τὴν ἔχουν στὸν Θεό·

Όμως δὲν εἶναι ἔτσι· καὶ γι᾿ αὐτὸ βεβαιώνονται ἀπὸ τὸ ἀποτέλεσμα ποὺ ἔρχεται σὲ αὐτοὺς ἀπὸ τὸν ξεπεσμό τους, ὅταν συμβῇ. Γιατὶ ἂν ἴσως αὐτοὶ λυποῦνται στὸν ξεπεσμό τους καί, κατὰ κάποιο τρόπο, ἀπελπίζονται καὶ νομίζουν ὅτι μποροῦν στὸ ἑξῆς νὰ κάνουν καλό, αὐτὸ εἶναι σίγουρο σημεῖο, ὅτι καὶ πρὸ τοῦ ξεπεσμοῦ τους πίστευαν στὸν ἑαυτό τους καὶ ὄχι στὸν Θεό.

Καὶ ἐὰν ἡ λύπη καὶ ἡ ἀπελπισία τους εἶναι μεγάλη, εἶναι ὁλοφάνερο ὅτι καὶ πολὺ πίστευαν στὸν ἑαυτό τους καὶ λίγο στὸ Θεό, γιατὶ ὅποιος δὲν ἐμπιστεύεται πολὺ στὸν ἑαυτό του καὶ ἐλπίζει στὸ Θεό, ὅταν ξεπέσει, δὲν ἀπορεῖ τόσο πολύ, οὔτε λυπᾶται ὑπερβολικά, ἐφόσον γνωρίζει, ὅτι αὐτὸ τοῦ συμβαίνει γιὰ τὴν ἀδυναμία τοῦ ἑαυτοῦ του καὶ γιὰ τὴν λίγη ἐλπίδα ποὺ ἔχει στὸν Θεὸ μάλιστα τότε ἀπιστεῖ περισσότερο στὸν ἑαυτό του καὶ μὲ περισσότερη ταπείνωσι ἐλπίζει στὸ Θεὸ καὶ μισώντας περισσότερο ἀπὸ κάθε ἄλλον τὰ ἄτακτα πάθη, ποὺ εἶναι ἡ αἰτία τοῦ ξεπεσμοῦ του, μὲ ἕνα μεγάλο πόνο ἥσυχο καὶ εἰρηνικό, γιὰ τὴ λύπη τοῦ Θεοῦ, ἀποκτᾷ βέβαια τὴν ἀπιστία στὸν ἑαυτό του, καταδιώκει ὅμως τοὺς ἐχθρούς του μέχρι θανάτου μὲ μεγαλύτερη γενναιότητα καὶ ἀποφασιστικότητα.

Αὐτὰ ποὺ εἶπα, ἐπιθυμῶ νὰ τὰ σκεφθοῦν μερικοί, ποὺ νομίζουν πὼς εἶναι ἐνάρετοι καὶ πνευματικοί, οἱ ὁποῖοι, ὅταν πέσουν σὲ κανένα ἐλάττωμα, δὲν μποροῦν, οὔτε θέλουν νὰ εἰρηνεύσουν καὶ μερικὲς φορὲς θέλοντας νὰ ἐλευθερωθοῦν ἀπὸ τὴν πολλὴ λύπη καὶ τὴν ἐνόχλησι, ποὺ τοὺς συμβαίνει ἀπὸ τὴν ἀγάπη τοῦ ἑαυτοῦ τους, τρέχουν ἀμέσως γι᾿ αὐτὸ καὶ μόνο στὸν πνευματικὸ πατέρα, στὸν ὁποῖον ἔπρεπε κυρίως νὰ πηγαίνουν γιὰ νὰ ξεπλυθοῦν ἀπὸ τὴν μόλυνσι τῆς ἁμαρτίας καὶ νὰ λάβουν δύναμι κατὰ τοῦ ἑαυτοῦ τους, μὲ τὸ ἁγιώτατο μυστήριο τῆς μετανοίας καὶ τῆς ἐξομολογήσεως.

από το βιβλίο: “ΑΟΡΑΤΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ” – ΟΣΙΟΥ ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ (Ἀπόδοση στὴ νέα Ἑλληνική: Ἱερομόναχος Βενέδικτος – Ἔκδοση Συνοδείας Σπυρίδωνος Ἱερομονάχου, Νέα Σκήτη, Ἅγιον Ὄρος)

Περί κακολογίας και κακολόγων



Ας νηστεύη και το στόμα από λόγια αισχρά και από κακολογίας. Διότι ποίον το όφελος, εάν απέχωμεν μεν από ψάρια και κρέατα κατά τας νηστευσίμους ημέρας,
δαγκάνω μεν δε και κατατρώγωμεν τους αδελφούς μας;

Όποιος κατακρίνει και κακολογεί, αδελφικά κρέατα τρώγει, την σάρκα του πλησίον του δαγκάνει. Δια αυτό και ο Παύλος λέγει: “Ει δε αλλήλους δάκνετε και κατεσθίετε, βλέπετε μη ύπ’ αλλήλων αναλωθήτε” (Γαλ. Ε’ 15).

Θα είπης ότι δεν έχωσες τα δόντια σου εις την σάρκα του άλλου; Έχωσες όμως την μαχαιροειδή γλώσσαν σου εις την ψυχήν του και με την κατάκρισίν σου
επλήγωσες την υπόληψιν του πλησίον σου! Τι εκέρδισες μ’ αυτό; Έγινες εγκληματίας, άξιος δίκης και τιμωρίας!

Δια τους ζητούντας να δικαιολογήσουν τας κατακρίσεις των.
Και μη ζητήσης να δικαιολογηθής με το ότι: θα κατέκρινα, αν έλεγα ψεύματα. Εγώ όμως λέγω αληθινά, ώστε δεν κατακρίνω. Και εάν, αληθινά, κατακρίνης, και
πάλιν εγκληματείς. Διότι και ο φαρισαίος ηλήθευεν, όταν κατέκρινε τον τελώνην, αλλά αυτό δεν τον ωφέλησε διόλου! Δια την κακολογίαν του έχασε και κάθε
αξιομισθίαν του!

Ενδιαφέρεσαι πράγματι δια τον πλησίον σου; Λυπήσου τον ειλικρινώς, προσευχήσου υπέρ αυτού προς τον Θεόν, πήγαινε και εύρε τον κατ’ ιδίαν και συμβούλευσέ 
τον και παρακάλεσε τον να φροντίση δια την διόρθωσίν του.

Ημάρτησεν ο αδελφός σου; Δείξε του αγάπην, πείσε τον ότι ομιλείς δια το αμάρτημα του από αδελφικόν ενδιαφέρον, όχι δια να τον θεατρίσης και δείξε του με κάθε τρόπον την προς αυτόν στοργήν σου, αν, αληθινά, επιθυμής να τον ιατρεύσης.

Τοιουτοτρόπως κάμνουν πολλές φορές και οι ιατροί. Χαϊδεύουν τους άρρωστους, όταν είναι δύστροποι, και τους πείθουν με τας παρακλήσεις των και τας στοργικάς
προτροπάς των να δεχθούν το ευεργετικόν φάρμακον. Όμοια κάμε και συ. Αντί να κατακρίνης, δια να πληγώνης, πείσε τον αμαρτήσαντα να δείξη την πληγήν του
προς τον θεραπευτήν ιερέα. Τοιουτοτρόπως κάμνει όποιος ενδιαφέρεται δια τον άλλον και προνοεί και φροντίζει δι’ αυτόν.

Όταν κακολογούν άλλοι.

Δεν κακολογείς όμως εσύ. Είσαι αξιέπαινος, αλλ’ αυτό μόνον δεν αρκεί, οφείλεις ακόμη, όταν, επί παρουσία σου, κακολογούν άλλοι, να φράσσης τας ακοάς σου και
να μιμήσαι τον προφήτην, ο οποίος λέγει, τον καταλαλούντα λάθρα τον πλησίον αυτού, τούτον κατεδίωκον (Ψαλμ. Ρ’ 5). Ημπορείς να είπης προς τον κακολόγον έχεις
να επαινέσης και να εγκωμιάσης; Ανοίγω τα αυτιά μου, δια να δεχθώ τα μύρα, αν όμως θέλης να κακολογήσης, τα κλείω, δια να μη δεχθούν κόπρον και βόρβορον.
Τι θα κερδίσω με το να μάθω ότι έκαμε πονηρά ο δείνα;

Ημπορείς, ακόμη, να του ειπής, ας φροντίσωμεν δια τα ιδικά μας, πως δηλαδή ν’ αποφύγωμεν τας μεγάλας ευθύνας των ιδικών μας αμαρτημάτων, και ας χρησιμοποιώμεν
τον καιρόν μας εις εξέτασιν της ιδικής μας ζωής. Διότι τι θα απολογηθώμεν και πως θα συγχωρηθώμεν, όταν τα μεν ιδικά μας αμαρτήματα ούτε λογαριάζωμεν διόλου,
λεπτολογούμεν όμως τόσον δια τα ξένα; Όπως είναι αίσχρόν να παρακύπτη ο διαβάτης μέσα εις τα ξένα σπίτια και να κρυφοκοιτάζη, τοιουτοτρόπως, και όποιος περιεργάζεται τι κάμνει ο ένας και ο άλλος, φανερώνει ότι του λείπει η καλή ανατροφή.

Αγίου Ιωάννη του Χρυσοστόμου

Η χειρότερη οικογένεια: Ζήλια-Φθόνος - Μίσος - Εκδίκηση



Κρατήσου μακριά από την χειρότερη οικογένεια που μπορεί να γνωρίσεις ποτέ, η μητέρα ζήλια, ο πατέρας φθόνος και το φοβερό παιδί τους, το μίσος. Καλύτερα να μη τους γνωρίσεις ποτέ, αλλά κι αν ακόμη συναντηθείς μαζί τους φυλάξου αμέσως με τον καλύτερο τρόπο, αγνόησέ τους και απομακρύνσου το ταχύτερο δυνατόν. Μην μπλέξεις μ’ αυτήν την οικογένεια που μόνο πόνο, λύπη και δυστυχία μπορούν να σου φέρουν.

Η μητέρα ζήλια είναι ένα φαρμακερό τέρας, που άμα σε δαγκώσει χάνεις τη λογική σου, την κρίση σου και την αξιοπρέπειά σου. Είναι ένα φαρμάκι που τρέχει μέσα στο αίμα σου και κάθε φορά που φτάνει στην καρδιά σου νιώθεις ένα πόνο και ένα σφίξιμο, που χωρίς να το θέλεις θολώνει το μυαλό σου και αντιδράς εντελώς παράλογα, σαν να σε χτυπάει αλύπητα το μαστίγιο της τρέλας. Η ζήλια δεν έχει όρια, αυτός που ζηλεύει, ζηλεύει τους πάντες και τα πάντα, τη γυναίκα του, τους φίλους του, τους ξένους, ακόμη και τα παιδιά του, με διαφορετικό τρόπο κατά περίσταση, αλλά το άρρωστο αποτέλεσμα παραμένει το ίδιο. 

Η ερωτική ζήλια, η ζήλια για την επιτυχία κάποιου άλλου, η ζήλια για τα αγαθά και αποκτήματα άλλων, μπορεί να έχει τις ίδιες επικίνδυνες προεκτάσεις, αν από την πρώτη στιγμή δεν την διώξεις από το μυαλό σου. Μην κάνεις το λάθος να μπερδέψεις το συναίσθημα της ζήλιας με το συναίσθημα της προτροπής προς τον εαυτό σου, να προσπαθήσεις και να πετύχεις τους στόχους σου και να αποκτήσεις αγαθά, πάντα στο πλαίσιο της τιμιότητας, της εργατικότητας και της σύνεσης. Μην ζηλέψεις αγαθά που αποκτούνται με εύκολους και απροσδιόριστους τρόπους, αυτά τα αγαθά δεν φέρνουν μόνιμη και αβίαστη ευτυχία, αλλά μόνο άγχος και συνεχή ψυχική αναταραχή.

Αν ζηλεύεις την ερωτική σου σύντροφο, προσβάλλεις και υποτιμάς τον ίδιο τον εαυτό σου. Δεν υπάρχει πιο ελεεινή έκφραση από αυτό που λέει ότι «όποιος αγαπά, ζηλεύει». Αγάπη και ζήλια δεν μπορούν να συμβαδίσουν ούτε μια στιγμή. Η ζήλια δολοφονεί οποιοδήποτε άλλο συναίσθημα, δημιουργώντας άρρωστους συνειρμούς, που οδηγούν σε λανθασμένες σκέψεις και εντελώς εσφαλμένα αποτελέσματα. Όπου υπάρχει αγάπη δεν χωράει ζήλια, γιατί η ζήλια είναι το πιο εγωιστικό συναίσθημα κτητικότητας, κυριαρχίας και αυταρχικής καταπίεσης, σε συνδυασμό με συμπλέγματα ανασφάλειας και αναζήτησης επιβεβαίωσης της προσωπικότητας.Αυτός ο συνδυασμός δημιουργεί άτομα με διαταραγμένη ψυχολογική υποδομή με αποτέλεσμα οι αντιδράσεις τους να είναι απρόβλεπτες και πολλές φορές επικίνδυνες. 

Αυτός που κατατρώγεται από συναισθήματα αμφιβολίας, για το αν είναι ο μοναδικός, ο καλύτερος, ο εξυπνότερος και πιο πετυχημένος, ζητώντας αδιάκοπα διαβεβαιώσεις, πότε επαινώντας και πότε απαιτώντας, κατά βάθος φοβάται όσο τίποτε άλλο την απόρριψη, που δεν θα μπορούσε να την αντέξει. Οι αδιάκοπες σκηνές ζηλοτυπίας αλλά και το κρυφό σαράκι ζήλιας για όλα όσα γίνονται γύρω του, δείχνουν έναν άνθρωπο που ζητάει μέσα από την διαδικασία της ζήλιας να επιβεβαιώσει τις δικές του δυνατότητες και ικανότητες και να ξεπεράσει τα δικά του προβλήματα ανασφάλειας και έλλειψης αυτοπεποίθησης.

Αν η ζήλια κυριαρχήσει στα συναισθήματά σου τότε θ’ ανοίξει το δρόμο για το άλλο μέλος την οικογένειας τον φθόνο.

Ο φθόνος έρχεται κουβαλώντας μαζί του ανάμεικτα συναισθήματα ζήλιας και κακίας, γιατί ο φθόνος δεν είναι μόνο ζήλια, δεν είναι μόνο η επιθυμία να είχαμε και εμείς αυτό που έχει ο διπλανός μας, αλλά πλημμυρίζει το μυαλό μας με σκέψεις που ακτινοβολούν κακία, θέλοντας την καταστροφή, την εξαφάνιση, την απώλεια οποιωνδήποτε αγαθών έχει κάποιος και δεν τα έχουμε εμείς. Οι κραδασμοί και οι ακτινοβολίες φθόνου, που εκπέμπει ένα άτομο, όταν είναι πολύ ισχυροί και εστιάζονται πάνω σε κάτι συγκεκριμένο μπορούν να προκαλέσουν το κακό και την καταστροφή που επιθυμεί το άρρωστο μυαλό αυτού του φθονερού ανθρώπου. 

Ο άνθρωπος που κυριαρχείται από φθόνο είναι δυστυχισμένος και δεν μπορεί να χαρεί τίποτε στη ζωή του, γιατί πάντοτε θέλει και όλα όσα έχουν οι άλλοι γύρω του, ζηλεύει και φθονεί τους πάντες και πλημμυρισμένος από το δηλητήριο του φθόνου, εκπέμπει συνεχώς τόσο άσχημες ακτινοβολίες, που κανείς δεν μπορεί να τον αντέξει. Φυλάξου από τέτοιους ανθρώπους, γιατί, όσο κι αν φαινομενικά σου κάνουν τον φίλο, πίσω σου, συνεχώς προσπαθούν να σε καταστρέψουν, για να ικανοποιήσουν τα λαίμαργα συναισθήματα της ζήλιας και του φθόνου τους. 

Σκέψου πολλές φορές πριν προβάλλεις πράγματα που προκαλούν ζήλια και φθόνο, μην υπερβάλεις και όσο μπορείς διατήρησε την ταπεινότητα και τη μετριοφροσύνη σου ενάντια στις εγωιστικές εξάρσεις των γύρω σου. Κράτησε απόσταση από μάτια γεμάτα φθόνο και όσο λιγότερη τροφή τους δίνεις τόσο καλύτερα για σένα. Πρόσεξε όμως και συ, μην αφήσεις τα μάτια σου να πέσουν με φθόνο πάνω σε ξένα αγαθά και αποκτήματα, κάθε στιγμή πρέπει να ελέγχεις την κατάσταση, να συνειδητοποιείς την θέση σου και να είσαι αυτάρκης και ευτυχισμένος με όσα εσύ μπορείς να έχεις, βάζοντας συνέχεια στόχους να αποκτήσεις περισσότερα, όχι όμως φθονώντας αυτά των γύρω σου.

Όπου υπάρχει ο φθόνος και η ζήλια ξεπετιέται και το τερατούργημα της φύσης, το μίσος. Αυτός, που μέσα του φώλιασε αυτό το τέρας, έχει χάσει κάθε επαφή με τον αγνό κόσμο των συναισθημάτων. Το μίσος νεκρώνει κάθε συναισθηματική προβολή και κατευθύνει τον άνθρωπο που κυριαρχεί εντελώς τυφλωμένο προς τον γκρεμό της απόλυτης κακίας. Αν η ζήλια είναι αρρώστια και ο φθόνος είναι πάθος, το μίσος δεν λογικοποιείται και δεν συγχωρείται με τίποτε. 

Αυτός που μισεί δεν μπορεί να σκεφτεί λογικά και όποιος δεν σκέφτεται λογικά δεν είναι άνθρωπος, δεν είναι όμως ούτε κάποιο άλλο είδος της φύσης, γιατί κανένα δημιούργημα της φύσης δεν νιώθει μίσος για κάποιο άλλο. Αυτό το ειδεχθές προνόμιο είναι αποκλειστικότητα του ανθρώπινου γένους και γεννιέται, τρέφεται και θεριεύει από την ζήλια και τον φθόνο. Το μίσος οδηγεί τον άνθρωπο σε πράξεις που ξεφεύγουν από οποιοδήποτε όριο ανθρωπιάς και συναισθηματικής αντίδρασης. Αυτός που μισεί δεν μπορεί να σκεφτεί παρά μόνο την καταστροφή, που θα προκληθεί από δική του υπαιτιότητα και θα του δώσει την άρρωστη ικανοποίηση της επικράτησής του, που μπορεί να είναι το οποιοδήποτε δημιούργημα της φύσης. 

Αυτός που μισεί, ελέγχεται και λειτουργεί κάτω από τις εντολές του παθιασμένου μίσους του, σαν τηλεκατευθυνόμενο παιχνίδι, χωρίς βούληση, πρωτοβουλίες, σκέψεις και στόχους. Το μόνο που υπάρχει και κατευθύνει τα πάντα είναι το μίσος και όλα πρέπει να οδηγούν στην απόλυτη κυριάρχηση αυτής της παθιασμένης επιθυμίας. Μισώ σημαίνει είμαι στερημένος από οποιαδήποτε διαδικασία ανθρώπινου τρόπου ζωής και ζω μόνο κάτω από την πίεση της έμμονης ιδέας να ολοκληρωθούν τα σατανικά καταστρεπτικά σχέδιά μου, ενάντια σε κείνο που μισώ. Αυτή η κατάσταση βέβαια, καμία σχέση δεν έχει με τη ζωή και τις χαρές της, δεν μπορεί να συνυπάρχει με ευχαρίστηση και ευτυχία και ο άνθρωπος οδηγείται σιγά-σιγά σε πλήρη επικράτηση κακών σκέψεων και κραδασμών, με αποτέλεσμα να αυτοεξοντωθεί.

Πρόσεξε καλά, μην ξεγελαστείς από την επικάλυψη του μίσους με την καραμέλα της εκδίκησης. Η εκδίκηση δεν μπορεί παρά να συνοδεύεται από μίσος και γι’ αυτό το λόγο έχει τις ίδιες ακριβώς προεκτάσεις και καταλήξεις. Όσο λογική και δίκαιη και να είναι η φόρτιση που σου προκαλεί την διάθεση της εκδίκησης, προσπάθησε να καταλάβεις ότι δεν οδηγεί σε καμία οριστική λύση και το μόνο που κάνει είναι να διαιωνίζει την ύπαρξη του τέρατος, που λέγεται μίσος. Η εκδίκηση τροφοδοτείται από μίσος και παράγει βία. Ποτέ η βία δεν μπόρεσε να πατάξει την βία, παρά μόνο να δημιουργήσει ένα φαύλο κύκλο. Ζήλια, φθόνος, μίσος και εκδίκηση είναι έννοιες που πρέπει να προσπαθήσεις να βγάλεις από τη ζωή σου. Σκέψου λογικά και θα προλάβεις την ζήλια, γιατί από αυτή ξεκινάνε τις περισσότερες φορές όλα τα άλλα.

Η αλλαγή είναι ανανέωση και η ανανέωση είναι υγιής διαδικασία που δεν πρέπει να την φοβάσαι ποτέ, αν στηρίζεσαι στις δικές σου δυνάμεις και στα δικά σου ψυχικά και συναισθηματικά αποθέματα. Την ίδια τακτική τήρησε και με τους φίλους σου. Άκου την σύντροφό σου και τους φίλους σου, δέξου τις προτροπές και τις υποδείξεις τους, πέρασέ τις μέσα από την δική σου λογική και συναισθηματική ανάλυση και αν μπορούν να σου δώσουν πραγματικά σωστές κατευθύνσεις, που θα σε οδηγήσουν στην χαρά και στην ευτυχία, ακολούθησέ τες και ευχαρίστησέ τους με κάθε τρόπο.

Οι υγιείς σχέσεις βασίζονται σε υγιείς σκέψεις και αποφάσεις, μην διστάσεις λοιπόν ούτε λεπτό να τις πάρεις.