Θέλω να πω αυτό που αισθάνομαι σαν προσωπική αλήθεια να συμβαίνει στην κυριολεξία, ανομολόγητη μέχρι πριν. Αισθάνομαι ότι ο Χριστός στις μέρες μας είναι πολύ αισθητά «εκτός» και «πέρα» από ’μας. Φαίνεται στ’ αλήθεια ότι είναι απόλυτη ανάγκη για τη δική μας ωρίμανση η ποθεινή συνάντηση με Αυτόν να τη βιώσει η καρδιά πολύ έξω από την ασφάλεια, την αυταπάτη, τη ψευδαίσθηση, τη δύναμη και από κάθε θέλγητρο του συστήματος. Εκτός των τειχών και των πυλών της πολυασφαλισμένης ύπαρξής μας, που γέμισε από χίλιες δυο φόρμες, ιδέες και αντιλήψεις γι’ Αυτόν, αλλά χωρίς Αυτόν. Πίσω από όλα τα «δεν» και τα «όχι» των εγκόσμιων στερήσεων και μη παροχών υπάρχει πλούσια η δική Του γνώση, κατάφαση, παρουσία και βοήθεια. Στο επάρατο κενό που δεν τολμά να πλησιάσει κανείς, ούτε καν με τη σκέψη, συναντάμε την κραταιή και πατρική Του χείρα. Μην έχοντας την πνευματική ανδρεία της σθεναρής αγάπης προς Αυτόν, η ευάλωτη η ψυχή μας φοβάται και αρνείται με κάθε τρόπο να παλέψει με την απουσία των ανθρώπων, να βαστάξει το φόβο της εγκατάλειψης, να προχωρήσει χωρίς την υποστήριξη της άφιλης παρέας. Πέρα από μας ο Χριστός, γιατί οι πόθοι που τρέφουμε μέσα μας γι’ Αυτόν, πιθανόν να μη συλλαβίζουν τ’ όνομά Του και ενδεχομένως να μην αναγνωρίζουν το πρόσωπό Του. Πέρα και εκτός ο Χριστός από το σύστημα της πολύκροτης θεολογικής σκέψης που συγγενεύει ολοένα με τα ιδιώματα της ξερής λογικής, η οποία είναι πάντα εκεί μόνο για ν’ αλλοτριώνει την άχραντη εμπειρία του πνεύματος. Μακριά από τη γενικευμένη θρησκεία της ψευδοφιλοθεΐας ή της αθεΐας που αγαπά η μάζα, υπάρχει η συγκλονιστικά ολοϋπαρκτική περιπέτεια του θείου έρωτα, τον οποίο, αρνείται πεισματικά η σύγχρονη πλειονότητα να βιώσει, γιατί μέσα στη δική της νάρκωση θέλει να ζήσει κοσμικά, να ζήσει καλύτερα το θάνατο που της προσφέρεται, σα θανατηφόρο κέρασμα πίσω από τις ανέσεις, τις κολακείες, τις ευμάρειες. Ο Χριστός λοιπόν εκτός των τειχών και των πυλών· αυτή είναι η αλήθεια του βίου μας, η πίκρα των ψυχών μας, αλλά και μια σιωπηλή πινακίδα που μας δείχνει συνεχώς το πού Αυτός είναι…
π. Δαμιανός