Ἕνας χριστιανὸς βασανιζόταν συχνὰ ἀπὸ διάφορες μελλοντικὲς ὑποθέσεις. Ἀνησυχία του, τὸ τί θὰ γίνει αὔριο, τί θὰ γίνει μεθαύριο, τί μᾶς περιμένει τὴνἑπομένη ἑβδομάδα. Ὅλη αὐτὴἡ φροντίδα ἔπνιγε τὴν ψυχή του, πράγμα ποὺ τὸν ἔκανε πολὺ δυστυχῆ.
Μιὰ νύχτα, ὁ ἄνθρωπος αὐτὸς εἶδε ἕνα ὄνειρο. Περπατοῦσε σ' ἕνα μακρινὸ δρόμο φορτωμένος μὲἕνα σακκὶ στὴν πλάτη. Τὸ φορτίο του ἦταν βαρὺ καὶκάπου στάθηκε νὰ ξαποστάσει. Μὰ ὅταν θέλησε νὰσηκωθεῖ γιὰ νὰσυνεχίσει τὸταξίδι του, ἀντιλήφθηκε πὼς ἦταν ἀδύνατο νὰ σηκώσει τὸ σακκίδιό του.Ἄνοιξε τότε νὰ δεῖ τί ἔχει μέσα. Καὶ τί βλέπει! Μικρὰ-μικρὰ δέματα. Τὸ ἕνα ἔγραφε ἀπ' ἔξω: "αὐτὸγιὰαὔριο". Ἕνα ἄλλο ἔγραφε: "αὐτὸγιὰ μεθαύριο". Τὸτρίτο ἔγραφε: "αὐτὸ γιὰ σήμερα". Αὐτὸἦτανἀνάλαφρο. Τὸ σήκωσε μὲ χαρὰ καὶ συνεχίζοντας τὸταξίδι του ξύπνησε.
Τὸ ὄνειρο αὐτὸἐκφράζει μιὰ τραγικὴπραγματικότητα.
Ἡ μέριμνα γιὰ τὸ αὔριο, γιὰ τὸμεθαύριο, γιὰ τὸμετὰ ἀπὸμία ἑβδομάδα, γιὰ τὸ μετὰἀπὸ ἕνα μήνα καὶ ἕνα χρόνο, γεμίζει τὶς ψυχές μας μὲἄγχος καὶ ἀνησυχίες, ποὺ μᾶς ἀφαιροῦν τὴν γαλήνη καὶ μᾶς κάνουν τὸ βάρος τῆς ζωῆς δυσβάστακτο. Γιὰ νὰ μᾶς ἀπαλλάξει ὁ Κύριός μαςἀπ' αὐτὲς τὶς ἐναγώνιες στιγμὲς εἶπε ἐκεῖνα τὰἀθάνατα λόγια.
"Μὴ οὖν μεριμνήσητε εἰς τὴν αὔριον,
ἡ γὰρ αὔριον μεριμνήσει τὰ ἑαυτῆς,
ἀρκετὸν τῇἡμέρᾳ ἡ κακία αὐτῆς"
(Ματθ. 6,34)