.

.

Δός μας,

Τίμιε Πρόδρομε, φωνή συ που υπήρξες η φωνή του Λόγου. Δος μας την αυγή εσύ που είσαι το λυχνάρι του θεϊκού φωτός. Βάλε σήμερα τα λόγια μας σε σωστό δρόμο, εσύ που υπήρξες ο Πρόδρομος του Θεού Λόγου. Δεν θέλουμε να σε εγκωμιάσουμε με τα δικά μας λόγια, επειδή τα λόγια μας δεν έχουν μεγαλοπρέπεια και τιμή. Όσοι θα θελήσουν να σε στεφανώσουν με τα εγκώμιά τους, ασφαλώς θα πετύχουν κάτι πολύ πιό μικρό από την αξία σου. Λοιπόν να σιγήσω και να μη προσπαθήσω να διακηρύξω την ευγνωμοσύνη μου και τον θαυμασμό μου, επειδή υπάρχει ο κίνδυνος να μη πετύχω ένα εγκώμιο, άξιο του προσώπου σου;

Εκείνος όμως που θα σιωπήσει, πηγαίνει με τη μερίδα των αχαρίστων, γιατί δεν προσπαθεί με όλη του τη δύναμη να εγκωμιάσει τον ευεργέτη του. Γι’ αυτό, όλο και πιό πολύ σου ζητάμε να συμμαχήσεις μαζί μας και σε παρακαλούμε να ελευθερώσεις τη γλώσσα μας από την αδυναμία, που την κρατάει δεμένη, όπως και τότε κατάργησες, με τη σύλληψη και γέννησή σου, τη σιωπή του πατέρα σου του Ζαχαρία.

Άγιος Σωφρόνιος Ιεροσολύμων

Το βιολί της ψυχής...!

Μέσα στὴν πολυθόρυβη λεωφόρο, ἕνας τυφλός, στὸ πεζοδρόμιο παίζει ἁπαλώτατες ἁρμονίες μὲ τὸ βιολί του. 
Ὁ κόσμος γύρω του φωνάζει, βιάζεται, τρέχει. Ὁ τυφλὸς βιολονίστας εἶναι «νεκρὸς» γιὰ τὰ πολλά, τὶς μέριμνες τοῦ πλήθους. Ζῆ, ἐκεῖνες τὶς στιγμές, σ’ ἕνα κόσμο διαφορετικό: ἤρεμο, γαλήνιο, ἁρμονικό...
Τὸ ἴδιο συμβαίνει στὶς στιγμὲς τῆς περισυλλογῆς, τῆς σιωπῆς, τῆς προσευχῆς. Ἡ ψυχὴ σηκώνει τὶς γέφυρες καὶ ἀπομονώνεται ἄπο τὴν τρέχουσα ζωή. Νεκρώνεται γιὰ τὰ πολλά, γιὰ τὶς μέριμνες καὶ τὶς ἐπιθυμίες τῆς γῆς καὶ μὲ τὶς μυστικὲς κεραῖες τῆς ἀρχίζει τὴν ἐπικοινωνία της μὲ τὸν οὐρανό.
Εἶναι οἱ στιγμὲς ποῦ ἡ ψυχὴ ζῆ σ’ ἕναν κόσμο γαλήνης κι ὄμορφιας. Εἶναι οἱ ὧρες ποῦ τὸ βιολὶ τῆς ψυχῆς παίζει τὶς πιὸ γλυκὲς μελωδίες τῆς ἀγάπης γιὰ τὸν Χριστό.
Ἀξίωνε μέ, Κύριε, ν’ ἀπολαμβάνω συχνὰ τὶς μυστικὲς ἁρμονίες τῆς πνευματικῆς ζωῆς.-

Ἀπὸ το βιβλίο «δευτερόλεπτα τὴς ψυχὴς» 
τοὺ Ἐπισκόπου Ἀχελώου Εὐθυμίου Κ. Στύλιου