. […] Νὰ πιστέψουμε βαθιὰ στὴν προσευχή. Νομίζω, ὅτι σ᾽ αὐτὸ ὑστεροῦμε. Δὲν τὸ κάνουμε ζήτημα προσευχῆς. Ἦταν κάποιος μοναχός – πολὺ πιστὸς ἄνθρωπος- καὶ συνάντησε ἕνα γέροντα. “Πῶς τὰ πᾶτε, παιδί μου”, λέει ὁ γέροντας. “Καλά, ἀλλὰ νά δὲν ἔχουμε βροχή”. “Βροχή; Δὲν κάνετε προσευχή;”. “Κάνουμε προσευχή, ἀλλὰ δὲν ἔρχεται”. “Δὲν ἔρχεται;”. Σήκωσε τὰ χέρια του. Προτοῦ τὰ κατεβάση, ἦρθε ἡ βροχή. Νά, αὐτὴ εἶναι προσευχή. Δὲν κάνουμε προσευχή. Δὲν ἔχουμε ἀναγάγει τὴν προσευχὴ σὲ πρῶτο στοιχεῖο τῆς ζωῆς μας καὶ στὶς πιὸ μεγάλες λεπτομέρειες, διότι, ἐὰν πιστεύουμε στὸν Παντοδύναμο Θεὸ καὶ ἂν πιστεύουμε στὴν ἀξία τῆς προσευχῆς, νομίζω, ἐκεῖ θὰ ποῦμε τὰ παράπονά μας.
. Πολλὲς φορὲς μπορεῖ νὰ γίνῃ καὶ αὐτὸ τὸ πρᾶγμα: Π.χ. βλέπω ἕνα ἀδελφὸ ποὺ κάνει κάτι καὶ μοῦ κάνει ἐντύπωσι, καὶ τὸν κατακρίνω. Μπορῶ ὅμως νὰ κάνω τὸ ἑξῆς, γιὰ νὰ μὴ πέσω στὴν ἁμαρτία: «Κύριέ μου, ὁ ἀδελφὸς ἔκανε αὐτό.Εἶναι ἁμαρτία; Συγχώρησέ τον. Τὸν κρίνω ἄδικα ἐγώ; Συγχώρησέ με». Μὲ τέτοιον τρόπο ξεφεύγω πλέον ἀπὸ τὴν κατἀκρισι καὶ ἔρχεται καὶ ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ» Καὶ θὰ ᾽ρθῇ ὁ ἀδελφὸς καὶ θὰ τὸ αἰσθανθῇ, διότι θὰ προσευχηθῶ γι᾽ αὐτόν. […]
Ἀπόσπασμα ὁμιλίας τοῦ μακαριστοῦ γέροντος Εὐσεβίου Βίττη στὴν Ἱ. Μ. Ὁσ. Γρηγορίου Ἁγ. Ὄρους,
20.8.1998 Περιοδ. «Ὅσιος Γρηγόριος»,