.

.

Δός μας,

Τίμιε Πρόδρομε, φωνή συ που υπήρξες η φωνή του Λόγου. Δος μας την αυγή εσύ που είσαι το λυχνάρι του θεϊκού φωτός. Βάλε σήμερα τα λόγια μας σε σωστό δρόμο, εσύ που υπήρξες ο Πρόδρομος του Θεού Λόγου. Δεν θέλουμε να σε εγκωμιάσουμε με τα δικά μας λόγια, επειδή τα λόγια μας δεν έχουν μεγαλοπρέπεια και τιμή. Όσοι θα θελήσουν να σε στεφανώσουν με τα εγκώμιά τους, ασφαλώς θα πετύχουν κάτι πολύ πιό μικρό από την αξία σου. Λοιπόν να σιγήσω και να μη προσπαθήσω να διακηρύξω την ευγνωμοσύνη μου και τον θαυμασμό μου, επειδή υπάρχει ο κίνδυνος να μη πετύχω ένα εγκώμιο, άξιο του προσώπου σου;

Εκείνος όμως που θα σιωπήσει, πηγαίνει με τη μερίδα των αχαρίστων, γιατί δεν προσπαθεί με όλη του τη δύναμη να εγκωμιάσει τον ευεργέτη του. Γι’ αυτό, όλο και πιό πολύ σου ζητάμε να συμμαχήσεις μαζί μας και σε παρακαλούμε να ελευθερώσεις τη γλώσσα μας από την αδυναμία, που την κρατάει δεμένη, όπως και τότε κατάργησες, με τη σύλληψη και γέννησή σου, τη σιωπή του πατέρα σου του Ζαχαρία.

Άγιος Σωφρόνιος Ιεροσολύμων

Πάρε Εσύ τα κλειδιά μου



Συνοδηγός σε αυτοκίνητο.Τις πιο πολλές φορές νιώθω αβολα, ανήσυχα.
Το άγχος μου μεγαλώνει.
Κι ενώ μπορώ να ξεκουραστώ, να ρίξω έναν υπνάκο, δεν ησυχάζω.

Προτιμώ να 'μαι εγώ στο τιμόνι. Να έχω τον έλεγχο,τα ηνία. Μόνο τότε νιώθω ασφάλεια.
Όταν οδηγώ εγώ. Οταν ειμαι συνεχεια σε εγρηγορση.
Δύσκολο ν' αφεθώ και στην ζωή μου. Στα θέματα μου. Τα οικονομικά, τα εργασιακά, τα συζυγικά, τα των παιδιών. Δεν τα καταφέρνω πάντα.

Πως θα τα φέρω βόλτα αναρωτιέμαι…
Ο δρόμος της ζωής δύσκολος,κακοτράχαλος.
Το άγχος μου μεγαλώνει. Είναι που θέλω να' μαι πάντα οδηγός.

Χτυπώ, γκρεμίζομαι, ματώνω. Είναι που δεν έμαθα να δίνω τα κλειδια της ζωης μου σε Αυτόν που δεν ξέρει από άγχος. Αυτόν που τα ρυθμίζει όλα.
Που ξέρει τον δρόμο της ζωής, τα μονοπάτια, τους κινδύνους. Τον πόνο, τα καρφιά, τις προδοσίες.
Αυτόν που βγαίνει πάντα νικητής. Στην ζωή και στον θάνατο.
Ιησού μου, πάρε Εσύ τα κλειδιά μου, κι όπου με μας θα πάω...

Άρης Αλεξάνδρου 18/11/16