ΕΙΝΑΙ συνείδηση πλέον της Εκκλησίας… (ως σώματος όλων των πιστών κι όχι ως μεμονομένου σώματος κάποιων διοικητικών γραφειοκρατικών μονάδων) των εσχάτων στα οποία ζούμε, όπως αποτυπώνεται και στην λειτουργική ζωή της Εκκλησίας μας, αποκαλούμενοι όλοι οι νεώτερι Αγίοι ως έσχατοι Άγιοι.
Και όπως μας βεβαιώνει ο Κύριός μας :
Καὶ ἔσται… ἐπὶ τῆς γῆς συνοχὴἐθνῶν ἐν ἀπορίᾳ ἠχούσης θαλάσσης καὶ σάλου, ἀποψυχόντων ἀνθρώπων ἀπὸ φόβου καὶ προσδοκίας τῶν ἐπερχομένων τῇ οἰκουμένῃ·.(Λουκ.κα΄25-26)
Δηλαδή, στα έσχατα της ιστορίας ανάμεσα στα άλλα θα υπάρξει τεράστια στεναχώρια, αμηχανία και φόβος στα κράτη για το μέλλον, όπως και θόρυβοι από την κίνηση των κυμάτων (Βλ.Τσουνάμια και άλλες φυσικές κατασρτοφές)ενώ οι άνθρωποι θα γίνονται ως νεκροί (κατάθλιψη κ.α) από τον φόβο και την απελπισία τους για το μέλλον της οικουμένης.
Όμως ο γλυκύς Χριστός δεν αφήνει έτσι απροστάτευτα τα παιδιά του και συνάμα μας συμβουλεύει:
Ἀγρυπνεῖτε οὖν ἐν παντὶ καιρῷ δεόμενοι ἵνα καταξιωθῆτε ἐκφυγεῖν πάντα τὰ μέλλοντα γίνεσθαι καὶ σταθῆναι ἔμπροσθεν τοῦ υἱοῦ τοῦ ἀνθρώπου.
(Λουκ κα΄-36)
Δηλαδή να προσεύχεστε συνεχώς όπως καταξιωθείτε (όχι απλώς μπορέσετε, ούτε μόνο αξιωθείτε, αλλά κατα-ξιωθείτε δηλ. Θα είναι μεγάλος λαχνός όποιος τότε μπεί κάτω από την σκέπη του Χριστού) και αποφύγετε όσα θα γίνουν στο μέλλον. και μπορέσετε και σταθείτε με καλή απολογία ενώπιον Του.
Ας μπούμε λοιπόν, όσο έχουμε καιρό, στο καταφύγιο της ΜΕΤΑΝΟΙΑΣ το γρηγορότερο, ας διώξουμε κάθε κρατούμενο αμαρτίας που μας πνίγει, ας βρούμε έναν αγαθό Εξομολόγο να διώξουμε τα μπάζα από μέσα μας και ας κοινωνούμε τακτικά το Σώμα και το Αίμα του Χριστού, έχοντας μέσα μας και για πάντα ένοικο τον ίδιο τον δημιουργό του σύμπαντος όλου και τότε τίποτε δεν μας απειλεί, ούτε επίγειο, ούτε αιώνιο!
«καὶ ἰδοὺ ἐγὼ μεθ᾿ὑμῶν
εἰμι πάσας τὰς ἡμέρας
ἕως τῆς συντελείας τοῦαἰῶνος.
Ἀμήν.
(Ματθ. κη, 20)»
Πρεσβ . Διονύσιος Ταμπάκης