Πεδίο ἐλεύθερης ζωῆς.
Ἐλευθερία ζωῆς, ὄχι σκλαβιά θανάτου. Ἐγώ ἦρθα, «ἵνα ζωήν ἔχωσι καί περισσόν ἔχωσιν» (Ἰωάν. ι´ 10).
• Ἡ ελευθερία ἀπό το χρόνο εἶναι ἐλευθερία ἀπό τό θάνατο. Ὅταν φύγουμε ἀπό τά δεσμά τῆς ὕλης, φεύγουμε καί ἀπό τά δεσμά τοῦ χρόνου.
Καί αὐτό πού ὑπάρχει μετά τό χρόνο εἶναι ὁ θάνατος.
Κι αὐτός πού κατάργησε τό θάνατο εἶναι ὁ Ἀρχηγός τῆς ζωῆς. Ἑπομένως μέ τήν κατάργησι τοῦ χρόνου καί τοῦ θανάτου ἀφήνεται τό πεδίο ἐλεύθερο στή ζωή.
• Ὁ δρόμος τῆς ζωῆς, ἀπό στενά μονοπάτια τοῦ παρόντος βίου, γεμᾶτα ἀγκάθια καί πόνους, γίνεται λεωφόρος ἀνοιχτή γιά τήν ἐλευθερία τῶν τέκνων τοῦ Θεοῦ.
Καρπός
Ἡ ἐλευθερία ἀπό τό θάνατο εἶναι καρπός σέ τέσσερις ἐπί μέρους ἐλευθερίες:
• Ἡ μιά εἶναι ἡ ἐλευθερία τῆς Πίστεως. Ὡς πιστός δέν εἶμαι δέσμιος τῶν αἰσθήσεων. Βλέπω πέρα ἀπό ὅσα βλέπουν καί νοιώθουν οἱ σωματικές αἰσθήσεις. Βλέπω μέ τά κυάλια τῆς Πίστεως πέρα ἀπό τό φυσικό ὁρίζοντα, τά ἄπιαστα στό νοῦ, τά ἀόρατα στά μάτια, τά ἀνήκουστα στ᾽ αὐτιά.
• Ἡ ἄλλη εῖναι ἡ ἐλευθερία τῆς ἁγνότητας. Δέν παραμένω δοῦλος τῶν παθῶν. Ὡς ἔνσαρκος ἄγγελος ὁ ἅγιος ὑπερίπταται τῆς λάσπης. Δέν ἔχει νά ἐπιλέξη εἶδος βούρκου καί λάσπης, ἀλλά ἐπιλέγει τίναγμα τῆς ὑπάρξεως πρός τά ἄνω.
• Ἡ τρίτη εἶναι ἡ ἐλευθερία τῆς ἀγάπης. Δέν κλείνεται ὁ πιστός στά στενά πλαίσια τοῦ ἑαυτοῦ του. Ἡ ζωή του ἀνήκει καί στούς ἄλλους. Ἡ προσφορά εἶναι ἡ ἀπελευθέρωσις τῆς ἀγάπης ἀπό φίλαυτες ἀγκυλώσεις.
• Ἡ τέταρτη εἶναι ἡ ἐλευθερία τῶν δικαιωμάτων. Δέν εἶναι ὁ πιστός γκρινιάρης σκλάβος τοῦ πόσα παίρνω, ἀλλά ἐλεύθερος δότης τοῦ πόσα δίνω.
• Αὐτές οἱ τέσσερις ἐλευθερίες ἀνοίγουν τήν προοπτική νά μᾶς χαρισθῆ τό ἔλεος τοῦ Θεοῦ γιά ὅσα κακά ἔχουμε διαπράξει. Καί τό ἔλεος τοῦ Θεοῦ μέ τή σειρά του ἐξαφανίζει τό χρόνο τῆς φθορᾶς καί τή φθορά τοῦ χρόνου καί μᾶς ἀνοίγει τήν πόρτα τῆς αἰώνιας ἐλευθερίας.
Διαλέξαμε ἤ ὄχι;
Τό χρόνο τῆς ὑπάρξεώς μας δέν τόν διαλέξαμε. Ἤρθαμε ὄχι μέ τή δική μας ἐλευθερία. Δέν ἐρωτηθήκαμε. Ἄλλων ἐπιλογή ἦταν ἡ ἔνταξίς μας στό χρόνο. Ὅμως ἡ αἰωνιότητα, πού εἶναι χρόνος στό ἄπειρο, ἄχρονη πραγματικότητα, αὐτή τήν χωρίς χρόνο αἰωνιότητα, τήν ἐπιλέγει ἡ δική μας ἐλευθερία.
• Γιά τήν παρουσία μας στή γῆ τοῦ χρόνου καί τοῦ πόνου εἴμαστε «ρομπότ». Ἄλλοι μᾶς ἔστειλαν ἐδῶ. Καί καλά ἔκαναν. Γιά τήν παρουσία μας ὅμως στήνὙπέρ τόν χρόνο ζωή τοῦ οὐρανοῦ καί στήν Ὑπέρ τόν θάνατο παρουσία μας στή ζωή τήν ἀθάνατο, ἐμεῖς εἴμαστε καί ὑπεύθυνοι καί κυρίαρχοι.
• Μόλις γεννιέται ὁ ἄνθρωπος, εἶναι καί ὥριμος νά πεθάνη. Ὥριμος μέ τήν ἔννοια τοῦ προορισμοῦ, ὄχι ὡς πρός τήν ὥρα. Κανείς δέν ξέρει τήν ὥρα αὐτή. Καί ἐπειδή εἶναι ἐνδεχόμενο νά εἶναι ἡ σημερινή μέρα ἤ ἡ τωρινή ὥρα, ἤ τό ἐπερχόμενο λεπτό, γι᾽ αὐτό ὀφείλουμε νά ἔχουμε πάντοτε τή σχετική ὡριμότητα. Δηλαδή, νά εἴμαστε ὅπως μᾶς θέλει ὁ Κύριος: «Πάντοτε ἕτοιμους». Τό «μιά στιγμή νά ἑτοιμασθῶ» δέν ἰσχύει, δέν ὑπάρχει. Μυριάδες στιγμές τίς ἀφήσαμε ἀνέμελα. Τήν τελευταία στιγμή δέν τήν ὁρίζουμε ἐμεῖς. Εἶναι ἀλλουνοῦ.
• Γιά τόν πιστό ἡ τελευταία στιγμή τῆς ἐλευθερίας του ἀπό τό χρόνο καί τό φόβο τοῦ θανάτου, εἶναι τό «νῦν», τό τώρα, ἡ τακτοποίησις τώρα τῶν καθ᾽ ἡμᾶς, διά τῆς μετανοίας καί ἐξομολογήσεως.
Σέ κυνηγᾶ, δέν τόν βλέπεις!
Οἱ πολλοί εἶναι σάν τήν στρουθοκάμηλο, πού κρύβει τό κεφάλι στήν ἄμμο καί δέν βλέπει τόν κυνηγό πού πλησιάζει. Κι ἐπειδή δέν τόν βλέπει, αὐτοκοροϊδεύεται,αὐταπατᾶται, ὅτι ὁ κυνηγός ἔφυγε καί πάει γιά ἄλλο θήραμα. Αὐταπατώμεθα, ὅτι ὁ κυνηγός θάνατος μᾶς ξέχασε καί πάει γιά ἄλλους...
• Οἱ ἅγιοι τόν ἔβλεπαν τόν κυνηγό. Εἶχαν «μνήμη θανάτου». Ἐμᾶς μᾶς χαρακτηρίζει μιά ἀνόητη φυγή ἀπό τό πρόβλημα. Καί λοιπόν; Ἄν τό σκάσουμε ἀπό τό πρόβλημα, τό πρόβλημα θά πάψη νά ὑπάρχη;
• Κι ἄν κλείσουμε τά μάτια νά μή βλέπουμε τό νῆμα στό τέρμα, θά φοβηθῆ ὁ θάνατος νά μᾶς στήση τό νῆμα καί τό μνῆμα; Στό τρέξιμο στό δρόμο τοῦ χρόνου, πού ἄλλοτε εἶναι δρόμος ταχύτητας, ἄλλοτε δρόμος ἀντοχῆς, ἄλλοτε δρόμος μετ᾽ ἐμποδίων, ὁπωσδήποτε θά συναντήσουμε ἕνα τεράστιο ΣΤΟΠ! Σταμάτα! Μέχρι ἐδῶ ἦταν!...
• Φοβᾶσαι; Τότε μή κοιτᾶς μπροστά τό χρόνο. Κοίτα ψηλά τό θρόνο. Ὕψωσε τά μάτια στόν Θεό. Θά δῆς ὄχι ἕνα μαχαίρι νά κόβη τό νῆμα τῆς ζωῆς, ἀλλά θά δῆς ἕνα χέρι νά σηκώνη τή μπάρα. Εἶναι τό χέρι τοῦ Θεοῦ. Σηκώνει τή μπάρα στά διόδια τοῦ χρόνου καί σέ προσκαλεῖ: Πέρασε! Ἐλεύθερος! Πέρα γιά πέρα ἐλεύθερος!
Τί διαλέγεις;
Ἡ ὅλη ὑπόθεσίς μας παίζεται ἀνάμεσα στό θάνατο καί τήν ἐλευθερία!
• Θάνατος = Ἀναγκαστική προσμονή.
• Ἐλευθερία = Ζωή δεδομένη πέρα ἀπό τό θάνατο.
• Τί διαλέγεις;
• Στάσι ἤ τέρμα; Στάσις εἶναι ὁ θάνατος. Προτοῦ νά φτάσης στή στάσι ἔχει ἀκουστῆ ἡ φωνή: Ὁ ἑπόμενος σταθμός τερματικός! Ἤ μᾶλλον, κατά παράδοξο γραμματικό σχῆμα: Ὁ ἑπόμενος σταθμός τερματικοί!!! Ποιός προειδοποιεῖ; Ὁ Κύριος: «Καί ἐκπορεύσονται οἱ τά ἀγαθά ποιήσαντες εἰς ἀνάστασιν ζωῆς (ὁ ἕνας τερματικός), οἱ δέ τά φαῦλα πράξαντες εἰς ἀνάστασιν κρίσεως (ὁ ἄλλος τερματικός)».
• Τί διαλέγεις; Μαυρίλα ἤ βέβαιη ἐλπίδα; Σκλαβιά κολάσεως ἤ φτερούγισμα οὐράνιας ἐλευθερίας; Ἡ Χριστιανική Πίστις στοχεύει νά ἐλευθερώση ἀπό τό θάνατο, ὄχι νά ψευτοπαρηγορήση. Στό φέρετρο κάποιου ὁ ἄνθρωπος ἤ προπέμπει ἤ συμπαθητικά κλαίει. Τό πρῶτο εἶναι ἐλευθερία. Τό δεύτερο μαύρη σκλαβιά.
• Ἡ ἐλευθερία, ἡ ἀληθινή ἐλευθερία, καί ὄχι ἡ καταναλωτική, τό νά ζήσω ἔτσι ἤ ἀλλιῶς, τό νά ζητήσω ἐκεῖνα καί ὄχι τά ἄλλα, ἡ ἀληθινή ἐλευθερία στοχεύει νά ἐλευθερώση ἀπό τό θάνατο, ὄχι νά ψευτοπαραγορήση στό θάνατο.
• Τό φράγμα τοῦ ἤχου τό ἔχουν σπάσει τά ὑπερηχητικά ἀεροπλάνα. Τό φράγματοῦ χρόνου τό ἔχει σπάσει ἡ ἐλευθερία τῆς ζωῆς τοῦ Χριστοῦ. Εὐχόμαστε, ὁ νέος χρόνος νά εἶναι πλησίστιος στό λιμάνι τῆς νέας ζωῆς!