Ἡ ἀγάπη στίς ἐντολές τοῦ Θεοῦ καί στούς Ἱερούς Κανόνες Του εἶναι ἡ Μόνη Ἀληθινή Ἀγάπη καί ἡ μόνη καθαρή καί ἀνόθευτη πηγή ἀπό τήν ὁποία ἀναβλύζουν ὅλες οἱ ἄλλες ἀγάπες!
Χωρίς τήν τήρηση τῆς πρώτης ἐντολῆς πού εἶναι ἡ κορυφή οἱ ὑπόλοιπες ἐντολές… ἐξανεμίζονται καί γκρεμίζονται, ὅπως ἕνα σπίτι ρημάζει ὅταν τό ξεσκεπάσεις ἀφαιρώντας τήν σκεπή του!
Ἅγιος Παΐσιος Ἁγιορείτης:
"Οἱ Ἅγιοι Πατέρες κάτι ἤξεραν καί ἀπαγόρευσαν τίς σχέσεις μέ αἱρετικό. Σήμερα λένε: "Ὄχι μόνο μέ αἱρετικό, ἀλλά καί μέ Βουδιστή καί μέ πυρολάτρη καί μέ δαιμονολάτρη νά συμπροσευχηθοῦμε. Πρέπει νά βρίσκωνται στίς συμπροσευχές τους καί στά συνέδρια καί οἱ Ὀρθόδοξοι. Εἶναι μία παρουσία". Τί παρουσία; Τά λύνουν ὅλα μέ τήν λογική καί δικαιολογοῦν τά ἀδικαιολόγητα. Τό εὐρωπαϊκό πνεῦμα νομίζει ὅτι καί τά πνευματικά θέματα μποροῦν νά μποῦν στήν Κοινή Ἀγορά. Μερικοί ἀπό τούς Ὀρθοδόξους πού ἔχουν ἐλαφρότητα καί θέλουν νά κάνουν προβολή, "Ἱεραποστολή", συγκαλοῦν συνέδρια μέ ἑτεροδόξους, γιά νά γίνεται ντόρος καί νομίζουν ὅτι θά προβάλλουν ἔτσι τήν Ὀρθοδοξία, μέ τό νά γίνουν δηλαδή ταρμοσαλάτα μέ τούς κακοδόξους".
Γέρων Γαβριήλ Διονυσιάτης:
"Καί πρέπει ἡμεῖς οἱ Ὀρθόδοξοι νά παραιτηθῶμεν παντός διαλόγου πρός αἱρετικούς, κατά τήν ὀρθήν συμβουλήν τοῦ Θεορρήμονος Ἀποστόλου Παύλου,"αἱρετικόν ἄνθρωπον μετά πρώτην καί δευτέραν νουθεσίαν παραιτοῦ, εἰδῶς ὅτι ἐξήστραπτεν ὁ τοιοῦτος ἁμαρτάνων ὤν αὐτοκατάκριτος...". Πρός τί λοιπόν ἡ τόση προθυμία πρός μετάβασιν εἰς Ρώμην, πρός τί ἡ ἐπίμονος ἐκζήτησις ὑφ' ἡμῶν διαλόγων; πρός τί τόσον ἡ κακοπαθοῦσα καί παραποιουμένη κατά Θεόν ἀγάπη; Δέν μᾶς σωφρονίζουν τά παθήματα τῆς Φερράρας καί τῆς Φλωρεντίας; Δέν ἐλάβομεν εἰσέτι πεῖραν τῆς Λατινικῆς στρεψοδικίας καί τῆς ὑπερηφανείας; Δέν διεκρίναμεν τά ὅρια μεταξύ ἀληθείας καί ὑποκρισίας ἐν τῇ πίστει;" (Ὀρθόδ. Τύπος, ἀριθμ. φύλ. 76, Ἰούν. 1967).
Γέρων Θεόκλητος Διονυσιάτης:
"Ἐκτός τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, αἱ λεγόμεναι Ἀνατολικαί ἤ Δυτικαί, ἀποτελοῦν αἱρετικά ἀθροίσματα μικρά ἤ μεγάλα, σώματα νοσοῦντα ποικίλως καί ἄλλα ἐντελῶς νεκρά...Κατόπιν ὅλων αὐτῶν εἶναι πολύ περίεργον, πῶς ἐλπίζεται μία προσέγγισις τῆς Ἐκκλησίας μετά τοῦ παπισμοῦ, ὅταν ἡ πτῶσις του θεωρεῖται ἡ Τρίτη εἰς τήν ἱστορίαν, μετά τήν πτῶσιν τῶν πρωτοπλάστων καί κατόπιν τοῦ Ἰούδα, ὡς λέγει ὁ Πόποβιτς; Ἤ πῶς δύναται νά γίνη διάλογος μέ τόν προτεσταντισμόν, ὅταν ἡ πτῶσις του εἶναι τόσον μεγάλη, ὥστε πολλοί ἐκ τῶν ἀντιπροσώπων του νά ἔχουν ἐν πολλοῖς ὑπερβάλλει εἰς ἀρειανισμόν καί αὐτόν τόν Ἄρειον;" (Ὀρθόδ. Τύπος, ἀριθμ. φύλ. 97, 10 Φεβρουαρίου 1969).
Γέρων Ἐφραίμ ἐν Ἀριζόνᾳ:
"Παπικοί, Προτεστάνται, Χιλιασταί, Μασῶνοι, Ἑνωτικοί, Οἰκουμενισταί, καί κάθε ἄλλη "ρίζα πικρίας", ὅλοι αὐτοί μίαν γνώμην ἔχουσι, καί τήν δύναμιν καί τήν ἐξουσίαν αὐτῶν τῷ Θηρίῳ διδόασιν. Οὗτοι μετά τοῦ Ἀρνίου πολεμήσουσι, καί τό Ἀρνίον νικήσει αὐτούς, ὅτι Κύριος κυρίων ἐστι καί Βασιλεύς Βασιλέων, καί οἱ μετ' αὐτοῦ κλητοί καί ἐκλεκτοί καί πιστοί" (Ἀποκ. 17-13).
"Φρονοῦμεν ὄτι ἡ Ὀρθοδοξία δέν ἔχει καμμία θέση ἀνάμεσα σ' αὐτό τό συνονθύλευμα τῶν πλανῶν καί τῶν αἱρέσεων. Αὐτό τό δόλιο "οἰκουμενικό" κατασκεύασμα δέν ἀποσκοπεῖ στήν ἀναζήτηση τῶς ἀληθείας, ἀλλά κατά τόν π. Χαράλαμπον Βασιλόπουλον: "εἶναι ἕνα ἀνακάτεμα ἀφανισμοῦ τῆς Ἀληθείας. Εἶναι μία προσπάθεια ὄχι νά βροῦν τήν ἀλήθεια οἱ πλανεμένοι, ἀλλά νά τήν χάσουν καί ἐκεῖνοι πού τήν ἔχουν..."...".
Πάπας καί Οἰκουμενιστές
Ἐκδόσεις: "ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΥΨΕΛΗ"