.

.

Δός μας,

Τίμιε Πρόδρομε, φωνή συ που υπήρξες η φωνή του Λόγου. Δος μας την αυγή εσύ που είσαι το λυχνάρι του θεϊκού φωτός. Βάλε σήμερα τα λόγια μας σε σωστό δρόμο, εσύ που υπήρξες ο Πρόδρομος του Θεού Λόγου. Δεν θέλουμε να σε εγκωμιάσουμε με τα δικά μας λόγια, επειδή τα λόγια μας δεν έχουν μεγαλοπρέπεια και τιμή. Όσοι θα θελήσουν να σε στεφανώσουν με τα εγκώμιά τους, ασφαλώς θα πετύχουν κάτι πολύ πιό μικρό από την αξία σου. Λοιπόν να σιγήσω και να μη προσπαθήσω να διακηρύξω την ευγνωμοσύνη μου και τον θαυμασμό μου, επειδή υπάρχει ο κίνδυνος να μη πετύχω ένα εγκώμιο, άξιο του προσώπου σου;

Εκείνος όμως που θα σιωπήσει, πηγαίνει με τη μερίδα των αχαρίστων, γιατί δεν προσπαθεί με όλη του τη δύναμη να εγκωμιάσει τον ευεργέτη του. Γι’ αυτό, όλο και πιό πολύ σου ζητάμε να συμμαχήσεις μαζί μας και σε παρακαλούμε να ελευθερώσεις τη γλώσσα μας από την αδυναμία, που την κρατάει δεμένη, όπως και τότε κατάργησες, με τη σύλληψη και γέννησή σου, τη σιωπή του πατέρα σου του Ζαχαρία.

Άγιος Σωφρόνιος Ιεροσολύμων

Σαν φύλλα φθινοπωρινά, κίτρινα, σκισμένα από του καιρού το αδυσώπητο πέρασμα, μας εγκατέλειψαν οι μέρες του 2014



Σαν φύλλα φθινοπωρινά, κίτρινα,σκισμένα από του καιρού το αδυσώπητο πέρασμα, μας εγκατέλειψαν οι μέρες του 2014. Αυτό μας λέει το ημερολόγιο, οι αριθμοί κι οι υπολογισμοί. Ομως η ουσία των πραγμάτων δεν είναι το πόσα ψέματα θα πούμε για να κρύψουμε το πέρασμα των χρόνων αλλά τι κάνουμε με το χρόνο, όχι αυτόν που πέρασε, μα αυτόν που ανοίγεται μπροστά μας. 
Γι’ αυτό το λόγο αυτό σοφά και πρακτικά η Εκκλησία εύχεται με το στόμα του λειτουργού, ολόχρονα κατά τη Θ. Λειτουργία, λίγο πριν από την εκφώνηση του Συμβόλου της πίστεως: “Τον υπόλοιπον χρόνον της ζωής ημών εν είρηνη και μετανοία εκτελέσαι παρά του Κυριού αιτησώμεθα”. Ζητούμε, με άλλα λόγια από τον Θεό με την αίτηση αυτή να περάσουμε τον υπόλοιπο χρόνο της ζωής μας με ειρήνη και μετάνοια. 
Ας είμαστε πρακτικοί κι όχι αιθεροβάμονες κι ονειροπόλοι. Ξέρουμε πόσος είναι ο υπόλοιπος χρόνος της ζωής μας; Ο χρόνος της ζωής μας βρίσκεται στα χέρια του Θεού απολύτως και χωρίς καμιά δυνατότητα μεταβολής των πραγμάτων. Αρα αν είμαστε πρακτικοί άνθρωποι θα περιοριστούμε στις δύο λέξεις, δηλαδή “ειρήνη και μετάνοια”. Ειρήνη σημαίνει να συμφιλιωθώ με το Θεό, με το διπλανό μου αλλά και με τον εαυτό μου. 
Συμφιλιωνόμαστε με το Θεό όταν υπακούμε στο θέλημα Tου και δεν κουβαλούμε νερό συστηματικά κι επαγγελματικά στο μύλο της αμαρτίας. Κι αυτό πρέπει να είναι στόχος μας σ’ ολόκληρη μας τη ζωή. 
Συμφιλιώνομαι με το διπλανό μου όταν σταματώ να τον βλάπτω με κάθε μέσο. Συνήθως αναμένουμε κάποιο στραβοπάτημα του διπλανού μας για να τον κατηγορήσουμε, αφού τον έχουμε στο χέρι. Αυτό είναι φοβερή αμαρτία, πνευματική πορνεία θα μπορούσε να πει κανείς.
Ποια είναι η σωστή στάση; Να κρύψουμε το αμάρτημα του διπλανού μας για να κρύψει και τα δικά μας ο Θεός. Αυτό δεν είναι συμβιβασμός με την αμαρτία. Κάθε άλλο. Αν ο διπλανός μας έχει αμαρτήσει, ας κάνει καλά με το Θεό. Εγώ δεν είμαι κριτής. Υπόδικος είμαι. Συμφιλιώνομαι τέλος με τον εαυτό μου όταν δεν τον δικαιολογώ σε κάθε του ενέργεια που είναι αντίθετη με το θέλημα του Θεού.
Από την άλλη η μετάνοια δεν είναι κάποια συναισθηματική κατάσταση, κατά την οποία στεναχωριόμαστε για λίγο και μετά επιστρέφουμε στην πεπατημένη της αμαρτίας. Αν είναι κάτι τέτοιο καλύτερα να λείπει. 
Μετάνοια με απλά και σταράτα λόγια είναι τρόπος ζωής. Περιλαμβάνει, λένε οι Πατέρες, τρία πράγματα: συντριβή στην καρδιά, στο στόμα εξομολόγηση, στο βίο (στη ζωή) διόρθωση. Αυτό ας ευχηθουμε πρώτα στον εαυτό μας και κατόπιν στους γύρω μας.

Του θεολόγου κ. Ανδρέα Κυριακού