Κάποιος αδελφός ρώτησε έναν γέροντα:
«Άραγε η πίστη κάποιου μπορεί να ωφελήσει κάποιον άλλον που δεν συνεισφέρει πίστη, όπως ωφέλησε και τον παράλυτο η πίστη εκείνων που τον κουβάλησαν; (βλ. Μάρκ. 2, 3–12)».
Αποκρίθηκε ο γέροντας:
«Αν δεν ήταν πιστός ο παράλυτος, δεν θα άφηνε να τον κουβαλήσουν και να τον κατεβάσουν από τη στέγη· επομένως, τον έσωσε και η δική του πίστη μαζί με την πίστη των άλλων. Γιατί, αν ο άνθρωπος δεν προσφέρει πίστη στον Θεό, δεν ωφελείται καθόλου. Μη λοιπόν βρεις δικαιολογία να μην κάνεις τίποτε εσύ, ρίχνοντας επάνω σε άλλον όλο το δικό σου φορτίο. Ο προφήτης Ιερεμίας, για παράδειγμα, πιστεύοντας ότι ο Θεός θα ελεήσει τον λαό του, προσευχόταν για χάρη του· επειδή όμως ο λαός δεν πρόσφερε και ο ίδιος πίστη μαζί με τον προσευχόμενο προφήτη, αυτός τελικά δεν εισακούστηκε. Μήπως ο προφήτης δεν είχε πίστη όπως και εκείνοι που κουβάλησαν τον παράλυτο; Έτσι ακριβώς γίνεται σε όλες αυτές τις περιπτώσεις, διότι δεν είναι χωρίς νόημα αυτό που λέει ο Απόστολος ότι «έχει μεγάλη δύναμη η δέηση του δικαίου, όταν συνεργούμε κι εμείς με την πίστη μας έμπρακτα» (βλ. Ιακ. 5, 16).
ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΓΙΟ ΒΑΡΣΑΝΟΥΦΙΟ
[(1) «Ευεργετινός»
–Λόγοι και Διδασκαλίες Αγίων Πατέρων–
Τόμ. Δ΄, Υπόθ. Ιγ΄ (13), σελ. 171,
Μετάφραση: Δ. Χρισταφακόπουλος,
Εκδόσεις «Το Περιβόλι της Παναγίας»,
Θεσσαλονίκη 2010.
(2) «Βαρσανουφίου και Ιωάννου,
Κείμενα διακριτικά και ησυχαστικά
(Ερωταποκρίσεις)»,
Τόμ. Β΄, κεφ. Ι΄, §387, σελ. 288–289,
Εκδόσεις «Ετοιμασία»,
Ιεράς Μονής Τιμίου Προδρόμου,
Καρέας 1996.]