.

.

Δός μας,

Τίμιε Πρόδρομε, φωνή συ που υπήρξες η φωνή του Λόγου. Δος μας την αυγή εσύ που είσαι το λυχνάρι του θεϊκού φωτός. Βάλε σήμερα τα λόγια μας σε σωστό δρόμο, εσύ που υπήρξες ο Πρόδρομος του Θεού Λόγου. Δεν θέλουμε να σε εγκωμιάσουμε με τα δικά μας λόγια, επειδή τα λόγια μας δεν έχουν μεγαλοπρέπεια και τιμή. Όσοι θα θελήσουν να σε στεφανώσουν με τα εγκώμιά τους, ασφαλώς θα πετύχουν κάτι πολύ πιό μικρό από την αξία σου. Λοιπόν να σιγήσω και να μη προσπαθήσω να διακηρύξω την ευγνωμοσύνη μου και τον θαυμασμό μου, επειδή υπάρχει ο κίνδυνος να μη πετύχω ένα εγκώμιο, άξιο του προσώπου σου;

Εκείνος όμως που θα σιωπήσει, πηγαίνει με τη μερίδα των αχαρίστων, γιατί δεν προσπαθεί με όλη του τη δύναμη να εγκωμιάσει τον ευεργέτη του. Γι’ αυτό, όλο και πιό πολύ σου ζητάμε να συμμαχήσεις μαζί μας και σε παρακαλούμε να ελευθερώσεις τη γλώσσα μας από την αδυναμία, που την κρατάει δεμένη, όπως και τότε κατάργησες, με τη σύλληψη και γέννησή σου, τη σιωπή του πατέρα σου του Ζαχαρία.

Άγιος Σωφρόνιος Ιεροσολύμων

Ελπιδοφόρο μήνυμα στην κρίση που περνάμε



Κι αν μας βγάλανε το λάδι, είναι γιατί έχουμε το καλύτερο.
Κι αν το σκοτάδι τους μας δώσαν, είναι γιατί ζηλέψανε τον ήλιο και το φως μας.
Γιατί είμαστε Ελλάδα.

Μας εμπαίξαν, μας έκαναν τόσο μικρούς, για να μας χωρέσει το μυαλό τους.
Μας ληστέψαν. Εξακολουθούν.

Κι ας λέει η ιστορία, εμείς ξέρουμε. Η Άλωση ακόμη δεν τελείωσε.

Κοντεύει, όμως. Απέχει μια Ελπίδα.
Μια Ελπίδα, που την έχουμε κρυμμένη, φυλαγμένη από παλιά.
Σε έναν μύθο, σε ένα μαρμάρινο ξίφος,
που σχεδόν βγήκε από την θήκη, του Μεγάλου Βασιλιά.

Παύλος Μιχαήλ
Μαθητής Β’ Λυκείου