Η αγάπη του Θεού είναι απρουπόθετη. Ο Θεός μας αγαπάει ως πατέρας γιατί είμαστε παιδιά Του. Είναι μια σχέση(Πατρός-Παιδιού) που κυριαρχεί και όχι ένας νόμος ή μια διάταξη. Η θεϊκή του αγάπη είναι δίχως προϋποθέσεις. Το ζήτημα δεν είναι λοιπόν εάν μας συγχωρεί ο Θεός, αλλά εάν εμείς αποδεχόμαστε αυτή την συγχώρεση. Εάν συγχωρούμε τον εαυτό μας και του επιτρέπουμε να βιώσει την αγάπη και την αποδοχή του Θεού. Στο ποσοστό που θα συγχωρήσουμε, δηλαδή που θα χωρέσουμε μέσα μας, τα σκοτεινά κομμάτια του εαυτού μας, τις ήττες και αδυναμίες, τα λάθη και αστοχίες, ως μια βαθιά κατανόηση των υπαρκτικών μας ορίων, τότε και μόνο μπορούμε να συγχωρέσουμε και εμείς τους άλλους. Ο άνθρωπος που δυσκολεύεται να συγχωρέσει τον συνάνθρωπο του, αρχικά δυσκολεύεται να αποδεχθεί τον αντιφατικό εαυτό του και να δεχθεί οτι τον σώζει η αγάπη και όχι τα κατορθώματα του.
π. λίβυος