Δύναμή μας ὁ Θεός μας
γράφει γιὰ τὴν «ΧΡΙΣΤ. ΒΙΒΛΙΟΓΡ».
ὁ Δρ Χαραλάμπης Μ. Μπούσιας,
Μέγας Ὑμνογράφος τῆς τῶν Ἀλεξανδρέων Ἐκκλησίας
. Εἴμαστε ἀδύναμα πλάσματα ὅλοι μας, ὅσοι φέρουμε τὸ χοϊκὸ σαρκίο. Ἂν νοιώθουμε δυνατοί, καὶ πρέπει ἐμεῖς οἱ Χριστιανοὶ νὰ νοιώθουμε δυνατοί, τὸ ὀφείλουμε στὴ χάρη τοῦ Θεοῦ μας ποὺ μᾶς ἀγκαλιάζει πάντοτε. «Πάντα ἰσχύω ἐν τῷ ἐνδυναμοῦντί με Χριστῷ» (Φιλιπ. δ´ 13), θὰ μᾶς πεῖ ὁ Παῦλος. Μὲ αὐτὴ τὴ θεϊκὴ δύναμη κατορθώνουμε τὰ πάντα. Ἔτσι εἴμαστε ἀδικαιολόγητοι ὅταν λέμε «Δὲν μπορῶ». Αὐτὴ ἡ φράση δὲν εἶναι χριστιανικὴ καὶ δὲν μᾶς ταιριάζει. Ἐμεῖς οἱ Χριστιανοὶ λέμε: «Ὅλα τὰ μπορῶ». Δὲν τὰ μποροῦμε, ὅμως, μόνοι μας, ἀλλὰ μὲ τὴ βοήθεια τοῦ Θεοῦ.
. Εἶναι ἀλήθεια ὅτι, γιὰ νὰ διατηροῦμε τὴ μνήμη τοῦ Θεοῦ, ἀπαιτεῖται κόπος καὶ ἀγώνας. Νόμιμος καὶ μόνιμος ἀγώνας μὲ τὴν θύμηση τοῦ Κυρίου μας καὶ τὴν ἐπίκληση τῆς πανσθενοῦς Του Χάριτος.
Μᾶς τὸ εἶπε ἄλλωστε Ἐκεῖνος, ὅτι θὰ εἶναι μαζί μας «πάσας τὰς ἡμέρας τῆς ζωῆς ὑμῶν» (Ματθ. κη´ 20), καὶ θέλει νὰ τὸν πρακαλοῦμε γιὰ νὰ ἔλθει ἀρωγός μας λέγοντάς μας «Αἰτεῖτε καὶ δοθήσεται, ζητεῖτε καὶ εὑρήσετε, κρούετε καὶ ἀνοιγήσεται ὑμῖν» (Ματθ. ζ´ 7).
. Ὅταν ξεκινᾶμε τὴν ἡμέρα μας ὀφείλουμε νὰ ἀπευθύνουμε δοξολογία στὸν Κύριό μας ποὺ μᾶς ἀξίωσε πάλι νὰ δοῦμε τὸ φῶς τοῦ ἥλιου, νὰ ξυπνήσουμε ἀπὸ τὸν ὕπνο, τὸ «μικρὸ θάνατο», ὅπως τὸν ὀνόμαζε ὁ Γέροντάς μας Γαβριήλ. Μετὰ δυναμωμένοι ἀπὸ τὴ χάρη τοῦ Θεοῦ μας ὀφείλουμε νὰ διασαλπίζουμε παντοῦ τὶς πρὸς ἐμᾶς εὐεργεσίες Του καὶ μὲ τὴ δύναμη ποὺ ἔχουμε ἀποκτήσει ἀπὸ τὴ χάρη Του νὰ ἐπαναστατοῦμε ἐναντίον τῶν δυνάμεων τοῦ κακοῦ, αὐτῶν ποὺ ὅλη τὴν ἡμέρα μᾶς κυκλώνουν. Ὀφείλουμε νὰ διασαλπίζουμε τὴ χάρη τοῦ Θεοῦ στὸ οἰκογενειακό μας περιβάλλον, στὸν ἐργασιακό μας χῶρο, στὰ πανεπιστήμια, στὰ σχολεῖα μας, στὸ δρόμο ὅπου περπατοῦμε. Ὀφείλουμε νὰ ἐπαναστατοῦμε ἐναντίον τῶν ἐντύπων καὶ τῆς τηλεθεάσεως ποὺ προβάλλουν κάποιους, οἱ ὁποῖοι ἱδρώνουν νὰ ξεθεμελιώσουν ὅ,τι ἑλληνικό, ὅ,τι χριστιανικό, ὅ,τι ἀληθινὸ καὶ ἅγιο ἔχουμε ὡς φυλὴ καὶ ὡς ἔθνος. Ὀφείλουμε νὰ ἐπαναστατοῦμε ἐναντίον ὅλων αὐτῶν τῶν μέσων ἐνημερώσεως, αὐτῶν ποὺ στήνουν ἔντεχνες τρικλοποδιὲς στὴν πνευματικὴ πορεία τῶν νέων ἀνθρώπων, ἐκμεταλλευόμενα τὴν ἔφεση, ἰδίως τῶν νέων γιὰ γνώση. Ὀφείλουμε νὰ ἐπαναστατοῦμε κατὰ τῆς μερίδος τῶν δημοσιογράφων, ποὺ κατευθύνεται ἀπὸ καιροσκόπους καὶ τῶν πολιτικῶν ποὺ κατευθύνονται ἀπὸ ξένα συμφέροντα καὶ συντελοῦν στὸν ξεπεσμὸ τῶν ἠθικῶν καὶ πνευματικῶν μας ἀξιῶν. Ὀφείλουμε νὰ ἐπαναστατοῦμε ἐναντίον τῆς αὐτοαποκαλούμενης «προοδευτικῆς» κουλτούρας καί τῶν ὑποβολέων της ποὺ ἀνάλογα μὲ τὶς διαταγὲς ἑνὸς λοχία κλίνουν ἐπὶ δεξιὰ ἢ ἐπ’ ἀριστερὰ ἢ καὶ δὶς ἐπὶ δεξιὰ ἢ δὶς ἐπ’ ἀριστερὰ ἀνάλογα μὲ τὰ ἴδια συμφέροντα, τὰ ὁποῖα εἶναι ἐνάντια στὰ συμφέροντα τοῦ λαοῦ, τῆς Ἐκκλησίας μας, τῆς πατρίδος μας. Ὀφείλουμε νὰ διασαλπίζουμε, τέλος, τὸ μήνυμα τοῦ Χριστοῦ μας ὡς μήνυμα ζωῆς, ὡς μήνυμα νίκης προβάλλοντας τὸ αἰώνιο σύμβολό της, τὸν Σταυρὸ τοῦ Κυρίου μας.
. Ἡ δύναμη τοῦ Σταυροῦ εἶναι μεγαλύτερη ἀπὸ τὴ δύναμη ὁποιασδήποτε ὡρολογιακῆς βόμβας, εἶναι μεγαλύτερη ἀπὸ τὴ δύναμη τῶν πυροβόλων ὅπλων ποὺ πλήττουν βαθιὰ τὶς ψυχὲς τῶν ἀνθρώπων. Αὐτὰ διαφθείρουν καὶ σκοτώνουν, ὁ Σταυρὸς ἀνακαινίζει καὶ ζωοποιεῖ. Αὐτὰ δημιουργοῦν ἐρείπια ὁ Σταυρὸς κτίζει σὲ σταθερὰ θεμέλια, στὰ θεμέλια τῆς πίστεως καὶ «θεμέλιον ἄλλον οὐδεὶς δύναται θεῖναι παρὰ τὸν κείμενον, ὅς ἐστιν Ἰησοῦς Χριστός» (Α´ Κορ. γ´ 11).
. Μὲ τὴ δύναμη τοῦ Χριστοῦ μας καὶ ὡς κοινωνία διατηρούμαστε ἑνωμένοι καὶ μποροῦμε νὰ ἀντιμετωπίζουμε κάθε πειρασμό, κάθε θλίψη, κάθε ἀντιξοότητα τῆς ζωῆς αὐτῆς. Παροτρύνει πρὸς τοῦτο τὸν καθένα μας ὁ μέγας Παῦλος λέγοντας: «Ἐνδυναμοῦ ἐν τῇ χάριτι τῇ ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ (Β´ Τιμ. β´ 1), ὡς καὶ «ἀλλήλων τὰ βάρη βαστάζετε» (Γαλατ. ϛ´ 2). Ἀκόμη καὶ τὸ μεγαλύτερο ἐχθρό, τὸ θάνατο, δὲν τὸν φοβόμαστε οἱ πιστοί, ἀφοῦ ὁ Χριστός μας μὲ τὴν Ἀνάστασή Του καὶ αὐτὸν τὸν κατενίκησε καὶ τὸν μετέβαλε σὲ ὕπνο. Γι’ αὐτὸ καὶ τὰ νεκροταφεῖα τὰ ὀνομάζουμε κοιμητήρια. Ὁ φοβερὸς Ἅδης ἔχασε πιὰ τὴν δύναμή του, καθ’ ὅσον ὁ Κύριος «Πύλας Ἅδου…καὶ μοχλοὺς αἰωνίους συνέτριψε καὶ δεσμὰ διέρρηξε καὶ συνήγειρε νεκροὺς ἐκ τῶν τοῦ ᾍδου ἀλύτων δεσμῶν».
. Μὲ τὴ δύναμη τοῦ Χριστοῦ πάνω στὶς θλίψεις καὶ τὶς δοκιμασίες βλέπουμε καλύτερα τὴν ἀδυναμία μας. Ἀντιλαμβανόμαστε ὅτι δὲν ἔχουμε τὴ δύναμη νὰ ἀνταπεξέλθουμε καὶ νὰ ὑπερνικήσουμε τὴν κάθε δοκιμασία. Αἰσθανόμαστε τότε βαθιὰ τὴν ἀνάγκη νὰ ζητήσουμε βοήθεια καὶ συμπαράσταση. Ἀπὸ πού, ὅμως, θὰ τὴν ζητήσουμε; Βλέπουμε, ὅτι οἱ συνάνθρωποί μας, στοὺς ὁποίους τὶς περισσότερες φορὲς ἀπευθυνόμαστε, λίγο μποροῦν νὰ μᾶς βοηθήσουν ἢ καὶ καθόλου, ἂν καὶ ἡ ἐπιθυμία δὲν τοὺς λείπει. Καὶ τότε ὁ νοῦς καὶ ἡ καρδιά μας ἀνυψώνονται πρὸς τὸν Θεό. Κάποια μυστηριώδης ἐσωτερικὴ φωνὴ μᾶς λέει, ὅτι ὁ Παντοδύναμος θὰ μᾶς συμπαρασταθεῖ ἀποτελεσματικὰ στὴ θλίψη μας. Ἀκοῦμε τὸν ἴδιο τὸν Θεὸ νὰ μᾶς λέει: «Εἰ δύνασαι πιστεῦσαι, πάντα δυνατὰ τῷ πιστεύοντι» (Μάρκ. θ´ 23).
. Καὶ γιατί νὰ μὴν πιστεύσουμε μὲ ὅλη μας τὴν καρδιὰ καὶ μὲ ὅλη μας τὴν ψυχή; Ποιός εἶναι αὐτὸς ὁ Θεός, ἀπὸ τὸν ὁποῖο ζητᾶμε καὶ ἐλπίζουμε βοήθεια; Εἶναι Θεὸς πανάγαθος, γεμάτος καλωσύνη, ἀγάπη καὶ στοργὴ γιὰ τὰ πλάσματά του. Εἶναι ὁ τρυφερὸς Πατέρας, ποὺ μᾶς ἔδωσε τὸ δικαίωμα νὰ παρουσιαζόμαστε ὁποιαδήποτε ὧρα καὶ στιγμὴ μπροστά Του καὶ μὲ τὸ θάρρος τοῦ παιδιοῦ νὰ τοῦ λέμε: «Πατέρα θέλω τοῦτο, θέλω ἐκεῖνο…». «Πατέρα, βλέπεις ὅτι θλίβομαι. Θέλω νὰ ἀπαλύνεις τὸν πόνο μου, νὰ μὲ ἀπαλλάξεις ἀπὸ τὴ δοκιμασία…». Καὶ γιὰ Ἐκεῖνον τίποτα δὲν εἶναι ἀκατόρθωτο. Ὁ πολύαθλος Ἰὼβ στὶς σκληρὲς ὧρες τῆς τρομερῆς δοκιμασίας του διακήρυττε γεμάτος πίστη τὴν παντοδυναμία τοῦ Θεοῦ καὶ ἔλεγε: «Σὲ Αὐτὸν ὑπάρχει ἡ ἀπόλυτη καὶ ἀκατανίκητη δύναμη. Ἐὰν ὁ Κύριος γκρεμίσει ὅλα τὰ κτίσματα καὶ τὰ μεταβάλει σὲ ἐρείπια, ποιός μπορεῖ νὰ τὰ ἀνοικοδομήσει; Ἐὰν κλείσει μιὰ θύρα, ποιός μπορεῖ νὰ τὴν ἀνοίξει; Κοντά Του, ἀχώριστοι ἀπὸ Αὐτόν, εἶναι ἡ ἀπόλυτη ἐξουσία καὶ δύναμη. Αὐτὸς καταισχύνει τοὺς ἀνάξιους ἄρχοντες καὶ ἀπαλλάσσει τοὺς ταπεινοὺς ἀπὸ τὰ παθήματά τους. Στὴν παντοδύναμη ἐξουσία Του εἶναι ἡ ζωὴ καὶ ἡ ὕπαρξη πάντων».
. Ὑπάρχει ἕνας μύθος γιὰ τὸ πῶς τὰ πουλιὰ ἀπέκτησαν τὰ φτερά τους. Στὴν ἀρχὴ πλάστηκαν χωρὶς φτερὰ καὶ ὁ Θεὸς ἔκαμε τὰ φτερὰ καὶ τὰ ἔβαλε μπροστά τους λέγοντας: «Πάρτε αὐτὰ τὰ βάρη, νὰ τὰ κουβαλήσετε».
. Στὴν ἀρχή, ὅταν ὁ Θεὸς τὰ κάλεσε νὰ πάρουν τὰ φτερά τους ποὺ βρίσκονταν στὰ πόδια τους, τὰ πουλιὰ δίστασαν, γιατὶ τοὺς φάνηκε πολὺ δύσκολο, νὰ τὰ σηκώσουν. Ὅμως γρήγορα ἄκουσαν τὴν ἐντολὴ τοῦ Θεοῦ καὶ παίρνοντας τὰ φτερὰ στὸ ράμφος τους, τὰ ἔβαλαν στοὺς ὤμους τους, γιὰ νὰ τὰ κουβαλήσουν. Γιὰ ἔνα διάστημα τοὺς φάνηκε τὸ βάρος βαρὺ καὶ ἀσήκωτο, ἀλλὰ καθὼς προχωροῦσαν, διπλώνοντάς τα πάνω στὰ πλευρά τους, τὰ φτερά μεγάλωσαν στὰ σώματά τους καὶ γρήγορα ἀνακάλυψαν πῶς νὰ τὰ χρησιμοποιοῦν. Τὰ βάρη ἔγιναν φτερά! Οἱ δυσκολίες τῆς ζωῆς μας εἶναι βαρίδια ἀσήκωτα μὲ τὴ χάρη, ὅμως, τοῦ Θεοῦ γίνονται φτερά. Μὲ αὐτὲς γινόμαστε πιὸ δυνατοὶ καὶ πιὸ ὑπομονετικοί. Ἡ ἀνακάλυψη τῶν φτερῶν ἔρχεται μὲ τὸ βάρος τῶν θλίψεων. Ὅσο πιὸ μεγάλες εἶναι οἱ θλίψεις μας τόσο πιὸ δυνατὰ αἰσθανόμαστε τὰ φτερὰ ποὺ ἔχουμε. Καὶ τὰ φτερὰ εἶναι οἱ Ἅγιοι Ἄγγελοι ποὺ στέλνει ὁ Θεὸς σὲ ὅσους ἀπευθύνονται σὲ Αὐτόν. Εἶναι ἡ θεϊκὴ εὐεργεσία πρὸς τοὺς πονεμένους, εἶναι ἡ ἀπάντηση τοῦ οὐρανοῦ σὲ αὐτοὺς ποὺ κοιτάζουν ἐπάνω, ποὺ τηροῦν τὸ «ἄνω σχῶμεν τὰς καρδίας», ποὺ στρέφουν τὰ βλέμματά τους στὸν Κύριο, τὴν ἀπαρχὴ τῆς δυνάμεώς μας.
. Παίρνοντας δύναμη ἀπὸ τὸν Θεό-Πατέρα περάτωσε τὸν ἀγώνα του μαρτυρικὰ καὶ Τὸν δόξασε μὲ τὴν ἱεροπρεπῆ διαγωγή του καὶ τὴν ἄθλησή του σὲ βαθιὰ γεράματα ὁ Ἅγιος Χαραλάμπης. Ὁ Ἅγιος αὐτὸς ἦταν ταλαντοῦχος καὶ στηριζόταν πάντοτε στὸν Κύριο. Ἔτσι δικαολογεῖται τὸ νεανικό το σφρῖγος στὴν ἡλικία τῶν 113 ἐτῶν, τότε ποὺ προχωροῦσε πρὸς τὸ μαρτύριο. Εἶχε σύνεση, προθυμία, πίστη φλογερή, ἀγάπη στοὺς συνανθρώπους του καὶ πόθο μαρτυρίου. Εἶχε τάλαντα δοσμένα ἀπὸ τὸν ἐνισχυτή μας Θεό! Ὁ Παῦλος μᾶς λέει, «ἐμοὶ ἐδόθη οὐ μόνον τὸ εἰς Χριστὸν πιστεύειν, ἀλλὰ καὶ ὑπὲρ αὐτοῦ πάσχειν» (Φιλιπ. α´ 29). Ἔπαιρνε δύναμη ἀπὸ τὸν Θεὸ ὁ Ἅγιος Χαραλάμπης καὶ μαρτυροῦσε γιὰ τὴν πίστη Του. Ἔπαιρνε δύναμη νὰ διδάξει γι’ Αὐτὸν καὶ μὲ τὴ χάρη Του νὰ θαυματουργεῖ. Γι’ αὐτὸν τὸν Ἅγιο λέγεται ὅτι «παντοῦ προφθάνει», δηλαδὴ σὲ ὅποιον τὸν ἐπικαλεῖται τρέχει νὰ τὸν βοηθήσει. Ἔπαιρνε δύναμη ὁ Ἅγιος Χαράλαμπος νὰ ὁμολογεῖ μὲ παρρησία τὴν πίστη του καὶ μάλιστα γαλήνιος ἐνώπιον ὀργισμένων ἀπίστων, ἐνῶ ἤξευρε ὅτι ἡ ὁμολογία του αὐτὴ θὰ τὸν ὁδηγοῦσε στὸ μαρτυρίο, τὸ ὁποῖο ἄλλωστε ποθοῦσε. Ἐκεῖνος ὁμολογοῦσε Χριστό, ἐμεῖς σήμερα ὁμολογοῦμε; Ποιός ἀπὸ ἐμᾶς ἔχει τόλμη σήμερα νὰ πάει σὲ μιὰ συγκέντρωση ἀθέων καὶ νὰ ὑψώσει τὸ λάβαρο μὲ τὴν εἰκόνα τοῦ Χριστοῦ; Ποιός ἀπὸ ἐμᾶς ἔχει τὸ ψυχικὸ σθένος νὰ πάει σὲ μιὰ παρέλαση ὁμοφυλοφίλων καὶ τοὺς φωνάξει τὸ Προδρομικό «οὐξ ἔξεστί σοι» (Μάρκ. ϛ´ 18), δὲν σᾶς ἐπιτρέπεται νὰ διαστρέφετε τὴν ἀνθρώπινη φύση καὶ νὰ τὴν προβάλλετε ὡς φυσικὴ μὲ τὴ διαφορετικότητά της, ὅπως τὴν ὀνομάζετε; Δὲν παίρνουμε τὴν πίστη ἀπὸ τὸν οὐρανό, αὐτὴν τὴν ὁποία στὶς ἡμέρες μας ἔπαιρνε ὁ πολὺς π. Αὐγουστῖνος Καντιώτης, ὁ ἀκάματος ἐργάτης τοῦ Εὐαγγελίου, ὁ γνήσιος τηρητὴς τῶν ἀποστολικῶν παραδόσεων. Ὅταν ἔλεγαν στὸν π. Αὐγουστῖνο ὅτι τὸν ἀποκαλοῦσαν τρελλό, αὐτὸς ἀπαντοῦσε ὅτι εἶχε τὸ τάλαντο τῆς ἁγίας τρέλλας καὶ μὲ αὐτὴ φώναζε: «Χριστὸς καὶ Ἑλλάδα μᾶς χρειάζονται». Καὶ ὅταν διωκόταν γιὰ τὸ ὀρθόδοξο φρόνημά του καὶ τὴν πίστη του στὶς ἀρχὲς τοῦ Εὐαγγελίου, ἐκεῖνος μὲ χαρὰ φώναζε «τίς ἡμᾶς χωρίσει τῆς ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ, θλῖψις ἢ στενοχωρία, ἢ διωγμὸς ἢ λιμὸς ἢ γυμνότης ἢ κίνδυνος ἢ μάχαιρα (Ῥωμ. η´ 35), καὶ «ἐμοὶ τὸ ζῆν Χριστὸς καὶ τὸ ἀποθανεῖν κέρδος» (Φιλιπ. α´ 21). Ἐμεῖς ὡς ἀπόγονοι τοῦ Λεωνίδα, τοῦ Κωνταντίνου Παλαιολόγου, τῶν Μεσολογγιτῶν μιμούμενοι τοὺς ἀγωνιστὲς τῆς Ἐξόδου τοῦ Μεσολογγίου ποὺ ἔλεγαν στὸν Ἰμπραήμ: «Τὸ Κάστρο μας θέλεις; Τὰ κλειδιά του εἶναι κρεμασμένα στὰ κανόνια μας! Ἔλα νὰ τὰ πάρεις!», ἂς φωνάζουμε στοὺς ἀπίστους, στοὺς νεωτεριστές, ἀλλὰ καὶ στοὺς μοντέρνους θεολόγους, ποὺ παραχαράσσουν τὸ Ὀρθόδοξο δόγμα μας: «Τὴν πίστιν μας θέλετε νὰ ταπεινώσεστε ἢ νὰ ἀλλοιώσετε; Θὰ περάσετε ἀπὸ τὰ πτώματά μας».
. Ὁ ἀγώνας μας εἶναι ἀγώνας ζωῆς καὶ σὲ αὐτόν, ἀλλοίμονο, ἂν δὲν ἔχουμε τὴ βοήθεια τοῦ Θεοῦ. Μὲ αὐτὴν θὰ βγοῦμε νικητὲς καὶ μὲ αὐτὴ θὰ ἀλλάξουμε τὴν κοινωνία μας καὶ πρώτιστα τοὺς ἑαυτούς μας ἀπὸ κάθε ἀδυναμία, ἀπὸ κάθε κακό, ἀπὸ κάθε ἐπίδραση τοῦ πονηροῦ, ποὺ μᾶς κοροϊδεύει ὀνομάζοντάς μας δυνατούς, γιὰ νὰ νοιώσουμε στὶς δυσκολίες τῆς ζωῆς τὴν ἄπειρη ἀδυναμία μας.
Δρ Χαραλάμπης Μ. Μπούσιας,
Μέγας Ὑμνογράφος τῆς τῶν Ἀλεξανδρέων Ἐκκλησίας
Ἅρθρ. 9-2-16