Κάθεσαι και περιμένεις να δεις τον Θεό κοιτώντας ψηλά στον ουρανό, κι αργεί τόσο που ραγίζουν τα στήθη. Μήπως τελικά δεν είναι τόσο μακριά;
Μήπως θα πρέπει να στρέψεις αλλού το βλέμμα σου;
Στο Γιάννη την Μαρία την Ελένη, το Νίκο; Στο παιδί σου; στο φίλο; στην φίλη; στους ήχους, τα χρώματα και αρώματα που γέμισε ο Θεός τον κόσμο του;
Μήπως πρέπει να ανακαλύψουμε τον Θεό του πλησίον μας, τον Θεό του έρωτα, της αγάπης, της συγνώμης, της χαράς και της ειρήνης; Τον Θεό του απλού, του καθημερινού και άμεσου;
Για κοίτα πιο καλά μέσα και γύρω σου, γιατί ο Θεός μπορεί να φανερώνεται στα απλά, τα πιο απλά καθημερινά πράγματα και πρόσωπα, περιστάσεις και καταστάσεις που προσπερνάς βιαστικά θεωρώντας τις μάταιες και πενιχρές να κρατούν μέσα τους την Παρουσία Του.
Τρέχεις να φύγεις μακριά από την ζωή, για να το συναντήσεις στην φαντασία σου, μα Εκείνος περπατά κάθε μέρα στο κήπο της καρδιάς σου, και αφήνει ηχηρά τα ίχνη μόνο που εσύ ακόμη ενώ κοιτάς δεν Βλέπεις. Μην ψάχνεις να βρεις αυτά που ήδη κρατάς στα χέρια σου…