Η αγάπη του Θεού προς τους αμαρτωλούς ανθρώπους, είναι το πιο μεγάλο θαύμα της ελεημοσύνης Του, επειδή μόνο τούτη η αγάπη μπορούσε να στείλει τον Υιό του Θεού στον θεομαχόμενο ανθρώπινο κόσμο, για να σώσει τους ανθρώπους από την αμαρτία με τον απέραντο φιλάνθρωπο άθλο της.
Με ολόκληρη την προσωπικότητά του, ο Κύριος Χριστός εκπροσωπεί την μόνη αληθινή φιλανθρωπία, γι’ αυτό και ονομάζεται Μόνος Φιλάνθρωπος και Θεός της φιλανθρωπίας. Επειδή η αγάπη συνίσταται σε τούτο: ευσπλαχνία για τον αμαρτωλό, καταδίκη για την αμαρτία. Επιδιώκει την σωτηρία του αμαρτωλού και την καταστροφή της αμαρτίας, τον αποχωρισμό της αμαρτίας από τον άνθρωπο, καθώς και την συγχώρηση του ανθρώπου. Σ’ αυτά συνίσταται η μόνη πραγματική φιλανθρωπία.
Ο Θεάνθρωπος εκ της φιλανθρωπίας Του είναι όλος ιλασμός περί των αμαρτιών ημών: όλος έλεος, όλος συμπάθεια, όλος ευσπλαχνία. Και βάσει αυτού και λόγω αυτού υπάρχει η σωτηρία. Εκείνος ελέησε το ανθρώπινο γένος, όπως κανείς ποτέ δεν μπορούσε να φανταστεί. Μόνο ο Θεός της φιλανθρωπίας μπορούσε να φανταστεί και να πραγματοποιήσει τόσο τέλειο τρόπο σωτηρίας των ανθρώπων από την αμαρτία: με τον Θεάνθρωπο, με την ζωή του από της γεννήσεώς του και έως το σταυρικό του θάνατο, την ανάσταση και την ανάληψη. Αυτή είναι πράγματι αγάπη που δεν υπάρχει αντίστοιχή της. Πραγματική φιλανθρωπία που δικαίως φέρει τούτο το όνομα. Αυτό είναι όντως το μόνο πραγματικό έλεος προς τους ανθρώπους.
Ως εκ τούτου είναι ο μόνος ιλασμός μπροστά στον Θεό για το αμαρτωλό ανθρώπινο γένος. Με τον απεριόριστα φιλάνθρωπο άθλο της σωτηρίας των ανθρώπων από την αμαρτία, ο Θεάνθρωπος έγινε και για πάντα έμεινε «ιλασμός περί των αμαρτιών ημών».
π. Ιουστίνου Πόποβιτς, Ερμηνεία των Επιστολών του Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου, εκδόσεις εν Πλώ