Εσύ που έχεις άγχος, φόβο, πανικό και θλίψη, μην περιμένεις να σε νιώσει απόλυτα κανείς. Όχι ίσως γιατί δεν θέλουν αλλά γιατί δε μπορούν. Είναι η ψυχή που ανιχνεύεται δύσκολα. Δεν είναι εύκολο να κοιτάξει κανείς μέσα της γιατί τα μάτια θολώνουν στο βάθος και το μυστήριο του πόνου.
Ούτε να την νιώσει κάποιος είναι εύκολο αφού αυτό χρειάζεται αγιότητα. Εδώ την δική μας που κουβαλάμε από παιδιά δεν κατανοούμε και θα αισθανθούμε του άλλου;
Μόνο οι άγιοι τα κάνουν αυτά. Και οι άγιοι στις μέρες μας κρύβονται να μην τους μάθουν στην Αθήνα. Εγώ απλά ένα θα σου πω.
Κάνε ότι αλλαγές αντέχεις και μπορείς στην ζωή σου, έστω και μικρές. Βήμα βήμα, να περπατάς κι ας σκοντάφτεις. Κάνε όμως όσο μπορείς πιο σύντομα, γιατί θα έρθει μια μέρα που δεν θα τις κάνεις εσύ, αλλά η ίδια η ζωή. Δεν θα σε περιμένει. Θα της κάνει μόνη της. Και τότε θα πεις αντίο σε πολλούς που κοίταζαν την ψυχή σου να σπαρταρά και άναβαν τσιγάρο…
π. Λίβυος