ετα τά τελευταῖα τοῦτα λόγο ὁ Κύριος ἀναλήφθηκε ἔνδοξα στούς οὐρανούς, ἐνῶ ὁ δίκαιος, ἀλλοιωμένος ἀπό τή θεωρία καί συνεπαρμένος ἀπό μιάν ἀνέκφραστη ἡδονή, ἀκολουθοῦσε μέ τό βλέμμα του τόν οὐράνιο ἐπισκέπτη, πού ξεμάκραινε.....
Τά χείλη του κινήθηκαν αὐθόρμητα σέ μιά δοξολογική προσευχή:
-Ἅγιος, ἅγιος εἶσαι, ἅγιος,
Κύριος Ἰησοῦς Χριστός,
ὁ Υἱός τοῦ Πατρός,
«ὁ ἀμνός τοῦ Θεοῦ
ὁ αἴρων τήν ἁμαρτίαν τοῦ κόσμου»133!
Εὐλογημένος εἶσ’ Ἐσύ καί δοξασμένος
καί ὑπερύμνητος καί ὑπεραινετός,
τό θεϊκό ἀπαύγασμα καί τό γλυκύ ἀποτύπωμα
τοῦ μοναδικοῦ Θεοῦ Πατρός,
ὅλος ὁ ἴδιος ὁ Πατέρας,
ὅλος ὁ ἄναρχος, ὁ ἄρρητος καί ὁ φρικτός,
ὁ «ἀναβαλλόμενος φῶς ὡς ἱμάτιον»134,
τό κάλλος τό μακάριο!
Δόξα σοι ὁ Θεός,
ὁ μεγάλος καί φοβερός,
πού Σέ τρέμουνε τά σύμπαντα,
πού ὅλα Σ’ εὐλαβοῦνται,
πού δίνεις χαρά στά πέρατα!
Ἡ Ἀγάπη ἡ ἀθάνατη,
τοῦ Πατέρα τό πολύτιμο κλαδί
τό φορτωμένο μ’ ὅλες τίς εὐεργεσίες!
Μ’ ἕνα Σου νεῦμα
σαλεύεις τά θεμέλια τῆς γῆς!
Μέ τῆς εἰρήνης Σου τό βάλσαμο
καί μέ τήν ἀγαλλίαση τοῦ Πνεύματός Σου
τά πρόσωπα φαιδρύνεις ὅλων τῶν ἀγγέλων.
Τοῦ Παρακλήτου ἡ ἀνάπαυση!
Τό μεγάλο μάτι καί ἀκοίμητο!
Ὁ Θεός μου καί ἄνθρωπος,
ὁ Ἕνας, μά καί ὁ Διπλός,
τό γέννημα τοῦ φοβερό,
ἡ ὡραιότητα τῶν ὡραίων,
ὁ ἅγιος καί ὁ μακάριος,
ὁ ἀχώριστος καί ἀκατάληπτος.
Δόξα σ’ Ἐσένα, πού ἡ ἐξουσία Σου ἁπλώνεται
ἀπ’ τ’ ἀνατολικά ὥς τά δυτικά τοῦ οὐρανοῦ
κι ἀπ’ τή μιά ὥς τήν ἄλλη ἄκρη τῆς γῆς.
Νά ὑμνεῖσαι πρέπει Ἐσύ,
ὁ Πατέρας, ὁ Υἱός καί τό Πνεῦμα,
ὁ Θεός, πού συντηρεῖς ὁλόκληρη τήν κτίση,
τήν ὁρατή καί τήν ἀόρατη,
πού συγκρατεῖς καί κυβερνᾶς
καί τρέφεις καί ποτίζεις
τά γένη τ’ ἀναρίθμητα
τῶν ἔργων καί τῶ δημιουργημάτων Σου.
Θ’ ἀνοίξω τό στόμα μου
και θά Σοῦ μιλήσω, σοφέ καί αἰώνιε Θεέ,
νεουργέ, ἄρρητε, ἀνέγγιχτε,
ἀψηλάφητε νοῦ, Λόγε, εἰρήνη,
γλυκύτητα, εὐωδία, χάρη,
μαργαριτάρι ὁλόασπρο, ἀστέρι, αὐγή,
θεμέλιο στέρεο, φῶς, πέλαγος ἀκαταληψίας,
ἄβυσσε τῶν ἀβύσσων,
ἀπρόσιτε κι ἀπ’ τόν ἀπρόσιτο γεννημένε,
δύναμη, ἐξουσία, κυριαρχία,
ἄναρχε, ζωοδότη, τεχνουργέ,
ἐφευρέτη, ἀσάλευτε, καθαρέ,
πού ὑψώνεις καί γκρεμίζεις,
πού σοφίζεις καί μωραίνεις,
Παντοκράτορα, ἐξουσιαστή, Νυμφίε!
Χαῖρε Συ, πού μᾶς χάρισες
«οὐρανόν καινὸν καί γῆν καινήν»135!
Πῶς νά Σ’ ὀνομάσω,
τῶν αἰώνων δημιουργέ;
Πῶς νά Σ’ ἀποκαλέσω ἀλλιῶς,
ἄπειρη Ἀγάπη τοῦ Πατέρα;
Καί πῶς, ἡ λάσπη ἐγώ, ν’ ἀπολογηθῶ
σ’ Ἐσένα, πού κρατᾶς στή χούφτα Σου
τήν τιποτένια μου ζωή;....
Ἅγιε, τρισάγιε, Σέ δοξολογῶ! Ἀμήν.
Ὕστερ’ ἀπ’ αὐτή τή δοξολογία, ἡ καρδιά τοῦ ὁσίου γέμισε εὐρφροσύνη καί γλυκύτητα. Καί πιό πολύ, ἐπειδή ἄκουσε ἀπό τόν Κύριο, πώς εἶχε προστάξει τίς οὐράνιες ταξιαρχίες νά τόν μνημονεύουν στίς ἀδιάκοπες ἀναίμακτες θυσίες τους.
Ἕνας Ἀσκητής Ἐπίσκοπος
Ὅσιος Νήφων Ἐπίσκοπος Κωνσταντιανῆς
(207-209)
Ἱερὰ Μονή Παρακλήτου
Ὠρωπος Ἀττικῆς 2004