«Τίποτε άλλο δεν μπορεί τόσο να βοηθήσει και να κατευνάσει το θυμό κι όλα τα πάθη, όσο η αγάπη προς το Θεό και σε κάθε συνάνθρωπο. Πιο εύκολα νικάς με την αγάπη, παρά με όποιους άλλους αγώνες. Αλλά και καθώς αγωνίζεσαι, όταν κυριεύσει το νου σου η αγάπη, δεν αισθάνεσαι πόνο. Γι’ αυτό, όταν κατευθύνεις το πηδάλιο της ψυχής προς την αγάπη, αυτή δεν χάνεται. Κι ό,τι κι αν συμβεί, φωνάζεις το σύνθημα:
–Για την αγάπη Σου, Ιησού μου, γλυκιά μου αγάπη! Για Σένα βαστάζω βρισιές, ονείδη, αδικίες, κόπους κι όλες τις θλίψεις κι ό,τι άλλο θέλει να μου συμβεί. Αυτά λογιζόμενος μέσα σου, ευθύς ελαφρώνεται το φορτίο του πόνου και καταπαύει η πίκρα που φέρνει ο δαίμονας.
»Και πίστευσε σ’ αυτό που είναι να σου πω: Μια φορά, εξαιτίας των αλλεπάλληλων φρικτών πειρασμών, είχα κυριευθεί από τη λύπη και την αθυμία, καθώς δοκιμαζόμουν ενώπιον του Θεού ως αδικούμενος απ’ τους ανθρώπους. Ένιωθα ότι ο Θεός με παράδωσε σε τόσους πολλούς πειρασμούς, χωρίς καν να τους αναχαιτίσει λίγο, για να πάρω κι εγώ μιαν ανάσα. Και μέσα σ’ αυτή την πίκρα άκουσα μια φωνή μέσα μου, πολύ γλυκιά και πολύ καθαρή φωνή, να μου λέει με μεγάλη συμπάθεια:
–Δεν τα υπομένεις όλα για τη δική Μου αγάπη;
»Και μ’ αυτή τη φωνή ξέσπασα κι έχυνα τόσα δάκρυα και μετάνιωσα που είχα κυριευθεί από την αθυμία. Ποτέ μου δε λησμονώ αυτή την τόσο γλυκιά φωνή, που εξαιτίας της εξαφανίστηκε αμέσως ο πειρασμός κι όλη η αθυμία.
–Δεν τα υπομένεις όλα για τη δική μου αγάπη;
–Ω, στ’ αλήθεια, γλυκιά Αγάπη! Για την αγάπη Σου κι εμείς σταυρωθήκαμε κι όλα τα βαστάζουμε!...
»Μου διηγήθηκε πάλι ένας αδελφός ότι μια φορά είχε μέσα του λύπη πολλή εξαιτίας κάποιου αδελφού. Και καθώς αυτός προσευχόταν ήρθε σε έκσταση.
»Και βλέπει τον Κύριο καρφωμένο πάνω στο Σταυρό, να είναι όλος μέσα στο φως. Κι αφού γύρισε την κεφαλή Του, ο Χριστός, στρέφεται προς αυτόν και του λέει:
–Δες Εμένα, πόσα υπέφερα για την αγάπη σου! Εσύ, τι υπέφερες;
»Και με το λόγο αυτό διαλύθηκε η λύπη, γέμισε χαρά και ειρήνη και γεμάτος δάκρυα, θαύμασε κι ακόμη θαυμάζει τη συγκατάβαση του Κυρίου, που ναι μεν επιτρέπει τις θλίψεις, αλλά και πάλι έρχεται και παρηγορεί όταν βλέπει να αθυμούμε…».
ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΙΩΣΗΦ
Ο ΗΣΥΧΑΣΤΗΣ ΚΑΙ ΣΠΗΛΑΙΩΤΗΣ
(1897–1959)
[Γέροντος Ιωσήφ:
«Έκφρασις μοναχικής εμπειρίας»,
Επιστ. Η΄, σελ. 71–72,
Έκδοσις Ι. Μονής Φιλοθέου,
Άγιον Όρος 19924.
Επιμέλεια ανάρτησης,
πληκτρολόγηση κειμένου
και μεταφορά του στη δημοτική:
π. Δαμιανός.]