.

.

Δός μας,

Τίμιε Πρόδρομε, φωνή συ που υπήρξες η φωνή του Λόγου. Δος μας την αυγή εσύ που είσαι το λυχνάρι του θεϊκού φωτός. Βάλε σήμερα τα λόγια μας σε σωστό δρόμο, εσύ που υπήρξες ο Πρόδρομος του Θεού Λόγου. Δεν θέλουμε να σε εγκωμιάσουμε με τα δικά μας λόγια, επειδή τα λόγια μας δεν έχουν μεγαλοπρέπεια και τιμή. Όσοι θα θελήσουν να σε στεφανώσουν με τα εγκώμιά τους, ασφαλώς θα πετύχουν κάτι πολύ πιό μικρό από την αξία σου. Λοιπόν να σιγήσω και να μη προσπαθήσω να διακηρύξω την ευγνωμοσύνη μου και τον θαυμασμό μου, επειδή υπάρχει ο κίνδυνος να μη πετύχω ένα εγκώμιο, άξιο του προσώπου σου;

Εκείνος όμως που θα σιωπήσει, πηγαίνει με τη μερίδα των αχαρίστων, γιατί δεν προσπαθεί με όλη του τη δύναμη να εγκωμιάσει τον ευεργέτη του. Γι’ αυτό, όλο και πιό πολύ σου ζητάμε να συμμαχήσεις μαζί μας και σε παρακαλούμε να ελευθερώσεις τη γλώσσα μας από την αδυναμία, που την κρατάει δεμένη, όπως και τότε κατάργησες, με τη σύλληψη και γέννησή σου, τη σιωπή του πατέρα σου του Ζαχαρία.

Άγιος Σωφρόνιος Ιεροσολύμων

Διατύπωση και περιεχόμενο



Ὅλοι μας ἀγαποῦμε τὴν διατύπωση ἀλλὰ μισοῦμε τὸ περιεχόμενο. Ὅλοι μας ζητοῦμε καὶ ἐκτιμοῦμε τὰ ὄμορφα λόγια, ἀλλὰ δὲν θέλουμε νὰ μποῦμε στὴν διαδικασία νὰ ἐμβαθύνουμε πραγματικὰ τὸ νόημα τους καὶ ξεχνοῦμε, ὅτι ἀπαιτεῖται ἀπὸ ἐμᾶς νὰ κατανοήσουμε καὶ νὰ κάνουμε πράξη αὐτό, τὸ ὁποῖο περιέχουν.

Διατυπώνουμε συχνὰ τὰ λόγια τοῦ Οἰδίποδα «τυφλὸς τά τ᾽ ὦτα τόν τε νοῦν τά τ᾽ ὄμματ᾽ εἶ» λατρεύοντας αὐτὴν τὴν ὑπέροχη παρήχηση, ἀλλὰ παραβλέπουμε τὴν φοβερὴ τραγικότητα τῆς προσωπικῆς τύφλωσης, ποὺ κρύβεται μέσα σ᾽ αὐτήν.

Διατυπώνουμε συχνὰ τὴν λέξη αἵρεση, ἀλλὰ δὲν νιώθουμε τὴν δυσωδία, ποὺ βγάζει τὸ περιεχόμενό της. Γιατὶ ἂν τὴν νιώθαμε, δὲν θὰ θέλαμε νὰ εἴχαμε καμία σχέση μ᾽ αὐτή.

Διατυπώνουμε συχνὰ τὸν ὅρο «Οἰκουμενισμός», ἀλλὰ δὲν βλέπουμε τὸν ἐχθρὸ τοῦ Χριστοῦ, ποὺ κρύβεται μέσα σ᾽ αὐτὸν τὸν ὅρο. Ἂν τὸν βλέπαμε, θὰ μισούσαμε κάθε τί, ποὺ ἔχει σχέση μ᾽ αὐτόν, θὰ εἴχαμε ἐπιλέξει, τί στάση πρέπει νὰ ἔχουμε ἀπέναντί του. 
Ἡ ἀνάγκη ἐπιλογῆς ὅμως, ποὺ ἐπιφέρει τὸ περιεχόμενο αὐτοῦ τοῦ ὅρου, μᾶς φοβίζει, γιατὶ ξέρουμε καὶ τὶς ἐπιπτώσεις, ποὺ ἐπιφέρει καὶ γι’αὐτὸ δὲν ἐμβαθύνουμε.

Ὅλοι μας διατυπώνουμε συχνὰ τὸ ὄνομα «Ὀρθοδοξία», ἀλλὰ παραβλέπουμε τὸ περιεχόμενό της. Δὲν στεκόμαστε καλῶς, δὲν μένουμε ὀρθοί. Γνωρίζουμε, ὅτι Ὀρθοδοξία σημαίνει Ὀρθοπραξία, καὶ γι᾽ αὐτό μένουμε στὰ λόγια καὶ ὄχι στὸ περιεχόμενο. 
Τὸ περιεχόμενο ἀπαιτεῖ πράξεις καὶ ἐμεῖς δὲν δεχόμαστε ἀπαιτήσεις.

Ὅλοι μας λέμε Κύριε, Κύριε, ἀλλὰ τὸ περιεχόμενο μένει στὸ στόμα μας καὶ ὄχι στὴν καρδιά μας. Ὁ Κύριος δὲν εἶναι γιὰ μᾶς πραγματικὰ Κύριος, ἐξουσιαστής τῆς ζωής μας, ὁ Ἄρχων, «ὁ Ὢν καὶ ὁ ἦν καὶ ὁ ἐρχόμενος». Γιατὶ ἂν πραγματικὰ τὸν θεωρούσαμε ἔτσι, θὰ ἔπρεπε νὰ τὸν ὑπακοῦμε ἀνάλογα καὶ ἀπόλυτα. Οἱ ἐχθροί Του θὰ ἦταν καὶ ἐχθροί μας καὶ θὰ εἴμασταν ἔτοιμοι νὰ δώσουμε τὰ πάντα γιὰ τὸ Ὄνομα Του.

Ἀς ἀφήσουμε λοιπὸν τὴν διατύπωση καὶ ἀς μποῦμε στὸ περιεχόμενο. Ἀς ἀφήσουμε τὰ λόγια καὶ ἀς μποῦμε στὶς πράξεις. Ἀς ἀφήσουμε τὶς ὐπεκφυγὲς καὶ ἀς προχωρήσουμε στὴν συνέπεια, ποὺ ἀπαιτεῖ ἡ βαθύτητα τῶν νοημάτων. Αὐτὸ μᾶς δίδαξε ὁ Κύριος, αὐτὸ οἱ Πατέρες, αὐτὸ μᾶς διδάσκει ἡ Ἐκκλησία.

Ἀδαμάντιος Τσακίρογλου