Τὸ Μήνυμα τῆς «Ἔκτακτης Διπλῆς Ἱερᾶς Συνάξεως τοῦ Ἁγίου Ὅρους» (ἐδῶ), εἶναι ἕνα παραπλανητικὸ κείμενο ποὺ καλύπτει (καὶ ἐκφράζει) τὶς Φαναριώτικες κακοδοξίες. Ἕνα κείμενο ποὺ γράφτηκε μὲ σκοπιμότητα, ὥστε πίσω ἀπὸ θεολογικὴ θεωρητικολογία καὶ ὡραιολογία, νὰ ἀποκρύψει ὅτι τὶς ἡγετικὲς θέσεις τῆς Ἐκκλησίας, σήμερα τὶς ἔχουν καταλάβει ψευδοποιμένες, «λύκοι ἅρπαγες» ποὺ πολεμοῦν τὴν Ἐκκλησία.
Ὅταν, ὁ Κύριος τῆς Ἐκκλησίας, ἀντιμετώπισε παρόμοιους ποιμένες τοῦ Ἰσραὴλ δὲν καθησύχαζε τοὺς πιστούς (ὅπως ὑπακούοντας στὰ κελεύσματα τοῦ ἀρχιαιρεσιάρχη Βαρθολομαίου κάνουν οἱ Ἁγιορεῖτες), ἀλλὰ ἐξαπέλυσε ἐκεῖνα τὰ φοβερὰ «οὐαί».
Ἀναφέρονται οἱ Ἁγιορεῖτες στὸν ὕμνον τῆς Πεντηκοστῆς, «πάντα χορηγεῖ τὸ Πνεῦμα τὸ ἅγιον, …ὅλον συγκροτεῖ τὸν θεσμὸν τῆς Ἐκκλησίας», γιὰ νὰ μᾶς μεταδώσουν τὸ μήνυμα: μὴ φοβᾶσθε, τὸ Ἅγιον Πνεῦμα δὲν θὰ ἀφήσει τὴν Ἐκκλησίαν του, Αὐτὸ τὴν καθοδηγεῖ, Αὐτὸ θεραπεύει τὰ ἀσθενήματα κ.λπ. Θὰ τοὺς θυμίσουμε, ἐμεῖς μὲ τὴ σειρά μας, ὅτι τὸ πρῶτο ἀσθένημα ποὺ διορθώνει τὸ Ἅγιον Πνεῦμα, εἶναι αὐτὸ τῆς αἱρέσεως, τὸ ὁποῖον διαστρέφει τὴν ἀλήθεια, σπέρνει τὴν ταραχή, τὴν σύγχυση, τὴν ἀλλοίωση τῆς σχέσεως Θεοῦ καὶ ἀνθρώπων: «Γλῶσσαι ποτὲ συνεχύθησαν, διὰ τὴν τόλμαν τῆς πυργοποιΐας… ἐκεῖ κατεδίκασε Θεὸς τοὺς ἀσεβεῖς τῷ πταίσματι» καὶ «κατειργάσθη ἡ ἀφωνία, πρὸς τιμωρίαν» καὶ διεκόπη ἡ κοινωνία.
Κι αὐτὰ τὰ «κατορθώματα» τῆς ἀπομακρύνσεως ἀπὸ τὸ Θεό, ποὺ ὅσοι τὰ ἀπεργάζονται δὲν εἶναι Ἐκκλησία, ἀλλ’ ἀποτελοῦν «ἐκκλησία πονηρευομένων» καὶ ψευδεκκλησία, ἔρχεται τὸ Ἅγιον Πνεῦμα νὰ τὰ θεραπεύσει κι ὄχι νὰ τὰ «κουκουλώσει», ὥστε νὰ ὑπάρχουν ἀλλὰ κρυμμένα νὰ ἔχουν ὅλο τὸ χρόνο καὶ τὴν εὐχέρεια νὰ διχάζουν καὶ νὰ ἀπομακρύνουν ψυχὲς ἀπὸ τὸ Θεό: «ἐνταῦθα ἐφώτισε Χριστὸς τοὺς ἁλιεῖς τῷ Πνεύματι» καὶ «ἄρτι καινουργεῖται ἡ συμφωνία, πρὸς σωτηρίαν τῶν ψυχῶν ἡμῶν».
Καὶ τὸ Ἅγιον Πνεῦμα, ὁ Κύριος, αὐτὴν τὴν θεραπεία τὴν πραγματοποιεῖ ὄχι μαγικά, ἀλλὰ διὰ τῶν ἀνθρώπων Του, τῶν Ἁγίων. Καὶ οἱ Ἁγιορεῖτες θὰ ἔπρεπε νὰ θέλουν νὰ μιμηθοῦν τὸ ρόλο τῶν Ἁγίων, ποὺ θεραπεύουν τὴν αἵρεση, κι ὄχι τὸ ρόλο τῶν αἱρετικῶν, ποὺ ὑπηρετοῦν ἄλλο κακοποιὸ «πνεῦμα».
Μᾶς λένε οἱ Ἁγιορεῖτες ὅτι τὸ Ἅγιον Πνεῦμα «ἐὰν ὡς ἄνθρωποι παρεκκλίνωμεν μᾶς ἐπαναφέρει εἰς τὸν ὀρθὸν δρόμον». Δὲν μᾶς λέγουν ὅμως (ὅπως ὁ Θεὸς διὰ τῶν Προφητῶν καὶ Ἁγίων του ἔλεγε), ἐὰν ὑπάρχουν σήμερα τέτοιοι ἄνθρωποι ποὺ παρεκκλίνουν, καὶ ποιοί εἶναι αὐτοί, ὥστε ὁ Λαὸς τοῦ Θεοῦ νὰ προφυλαχθεῖ.
Δὲν κάνουν οἱ Ἁγιορεῖτες ὅ,τι οἱ Ἅγιοι, οἱ ὁποῖοι «ὅλην συλλεξάμενοι, ποιμαντικὴν ἐπιστήμην, καὶ θυμὸν κινήσαντες, νῦν τὸν δικαιότατον ἐνδικώτατα, τοὺς βαρεῖς ἤλασαν, καὶ λοιμώδεις λύκους, τῇ σφενδόνῃ τῇ τοῦ Πνεύματος, ἐκσφενδονήσαντες, τοῦ τῆς Ἐκκλησίας πληρώματος»!
Δυστυχῶς, ἀπὸ τὴν ἀρχὴ μέχρι τὸ τέλος τὸ κείμενο τῶν Ἁγιορειτῶν ἔχει ἕνα καὶ μόνο σκοπό· μὲ ὀρθοδοξοφανῆ γλῶσσα νὰ παραπλανήσει τοὺς πιστούς, καὶ ἰδιαιτέρως αὐτοὺς ποὺ ἀπομακρύνονται ἀπὸ τοὺς κακόδοξους πλέον Ἐπισκόπους. Θυμίζουν οἱ Ἁγιορεῖτες (πόση θλίψη!) τοὺς ψευδοπροφῆτες τοῦ Ἰσραήλ, ποὺ ἔλεγαν πρὸς τὸ λαὸ ὅτι οἱ ἀποστᾶτες τοῦ θελήματος τοῦ Θεοῦ, δηλ. οἱ βασιλεῖς τοῦ Ἰσραήλ, εἶναι καλοί, λένε καὶ πράττουν τὸ σωστό!
Ἔτσι κι ἐδῶ, οἱ Ἁγιορεῖτες διαβεβαιώνουν ὅτι ὁ Λαὸς τοῦ Θεοῦ εἶναι «ὁ φύλαξ τῆς Πίστεως» ὅτι «ἀνήκωμεν εἰς τὴν Ἐκκλησίαν, τὸ Σῶμα Χριστοῦ», δὲν μᾶς λένε ὅμως, ἂν ἀνήκουν εἰς τὴν Ἐκκλησία οἱ αἱρετικοί! Καὶ οἱ αἱρετικοί, ἔστω κι ἂν κατέχουν θρόνους Ἐπισκόπων καὶ Πατριαρχῶν, ἔστω κι ἂν τελοῦν μυστήρια, δὲν ἀνήκουν στὴν Ἐκκλησία, ὡς ψευδεπίσκοποι καὶ φθορεῖςτῆς Ἐκκλησίας κι «ὡς ἀποστάντες τῆς Ἀληθείας»!
Κι ἂν οἱ Ἁγιορεῖτες, παρουσιάζουν τοὺς λύκους ὡς πρόβατα, τότε πῶς ὁ Λαός, «ποιμαινόμενος» ἀπὸ λύκους εἶναι δυνατὸν νὰ ἔχει ὑγείαν, καὶ διαύγειαν πνεύματος, καὶ θέληση νὰ ἀποβάλλει ὅσα αὐτὸ θεωρεῖ ξένα» τῆς ὀρθοδόξου Πίστεως, ἀφοῦ οἱ Ἁγιορεῖτες τὰ ξένα τὰ παρουσιάζουν ὡς οἰκεῖα;
Καὶ πῶς οἱ Ἁγιορεῖτες (ὡς νὰ εἶναι ἀφελεῖς καὶ πρωτάρηδες εἰς τὰ τῆς Πίστεως) μᾶς λέγουν ὅτι «αἱ ταραχαὶ ὁδηγοῦν εἰς σχίσματα», καὶ τάχα θέλουν νὰ προλάβουν αὐτὰ τὰ σχίσματα ποὺ πιθανὸν θὰ γίνουν, ἀλλὰ δὲν ὁμιλοῦν γιὰ τὸ δογματικὸ ΣΧΙΣΜΑ (Ἰ. Ρωμανίδης) ποὺ ἤδη ἔχουν κάνει οἱ Οἰκουμενιστές, ἀφοῦ κατὰ τὴν διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας μας οἱ αἱρετίζοντες ἀποσχίζονται τοῦ Σώματος τῆς Ἐκκλησίας;
Γιατί, πατέρες, διαστρέφετε τὰ πράγματα, καὶ κρύβετε τὴν διδασκαλία τῶν Ἁγίων μας; Δὲν μᾶς δίδαξαν οἱ Ἅγιοι ὅτι ὅσοι εἶναι μὲ τὴν Ἀλήθεια, αὐτοὶ εἶναι μὲ τὸν Χριστό καὶ στὴν Ἐκκλησία Του, κι ὅσοι εἶναι μὲ τὸ ψεῦδος τῆς αἱρέσεως ἔχουν ἀπομακρυνθεῖ ἀπ’ αὐτήν; Καὶ μὴ μᾶς πεῖτε ὅτι δὲν εἶναι αἱρετικοὶ οἱ Οἰκουμενιστές, ἀφοῦ ἡ Ἐκκλησία δὲν τοὺς καταδίκασε ἀκόμα. Διότι, ὅπως πολὺ ὡραῖα μᾶς διδάσκουν οἱ Ἅγιοί μας, ἕνας ἐγκληματίας, δὲν γίνεται ἐγκληματίας ἀπὸ τὴν στιγμὴ ποὺ θὰ καταδικαστεῖ ἀπὸ τὸ δικαστήριο, ἀλλὰ ἀπὸ τὴν στιγμὴ ποὺ ἔκανε τὸ φόνο!
Κρίμα καὶ πάλι κρίμα! Μετὰ ἀπὸ ἕνα χρόνο ἄνοιξαν τὸ στόμα τους οἱ Ἁγιορεῖτες κι ἀντὶ νὰ κατονομάσουν τοὺς αἱρετικοὺς καὶ νὰ καθοδηγήσουν τὸ Ποίμνιο νὰ ἀπομακρυθεῖ ἀπὸ τοὺς Οἰκουμενιστές, γιὰ νὰ ἀποφύγει τὴν ἀλλοίωση τῆς Πίστεως, τὸ καθησυχάζει πρὸς δόξαν τῶν αἱρετικῶν τοῦ Φαναρίου!
Π.Σ.
Πατερική Παράδοση