.

.

Δός μας,

Τίμιε Πρόδρομε, φωνή συ που υπήρξες η φωνή του Λόγου. Δος μας την αυγή εσύ που είσαι το λυχνάρι του θεϊκού φωτός. Βάλε σήμερα τα λόγια μας σε σωστό δρόμο, εσύ που υπήρξες ο Πρόδρομος του Θεού Λόγου. Δεν θέλουμε να σε εγκωμιάσουμε με τα δικά μας λόγια, επειδή τα λόγια μας δεν έχουν μεγαλοπρέπεια και τιμή. Όσοι θα θελήσουν να σε στεφανώσουν με τα εγκώμιά τους, ασφαλώς θα πετύχουν κάτι πολύ πιό μικρό από την αξία σου. Λοιπόν να σιγήσω και να μη προσπαθήσω να διακηρύξω την ευγνωμοσύνη μου και τον θαυμασμό μου, επειδή υπάρχει ο κίνδυνος να μη πετύχω ένα εγκώμιο, άξιο του προσώπου σου;

Εκείνος όμως που θα σιωπήσει, πηγαίνει με τη μερίδα των αχαρίστων, γιατί δεν προσπαθεί με όλη του τη δύναμη να εγκωμιάσει τον ευεργέτη του. Γι’ αυτό, όλο και πιό πολύ σου ζητάμε να συμμαχήσεις μαζί μας και σε παρακαλούμε να ελευθερώσεις τη γλώσσα μας από την αδυναμία, που την κρατάει δεμένη, όπως και τότε κατάργησες, με τη σύλληψη και γέννησή σου, τη σιωπή του πατέρα σου του Ζαχαρία.

Άγιος Σωφρόνιος Ιεροσολύμων

Το "καλό" παιδί....



Ήσουν πάντα το «καλό παιδί», εκεί παρόν για όλους, όταν σε χρειάστηκαν όταν σε ζήτησαν, δίχως ώρες και αριθμούς. Όταν έπεσαν τους σήκωσες, όταν αμάρτησαν τους σκέπασες, όταν σε αγνόησαν τους δικαιολόγησες, όταν σε αρνήθηκαν τους συγχώρησες. Ήσουν πάντα παρόν για όλους, ξεχνώντας όμως κάποιον, τον ίδιο σου τον εαυτό. Γι αυτό και εκείνος σε εκδικήθηκε τρώγοντας τις ίδιες σου τις σάρκες. 
Γιατί λησμόνησες κάτι πολύ σημαντικό, οτι τον ίδιο σεβασμό και την ιδία αγάπη που δείχνεις στους άλλους έχει ανάγκη και ο εαυτός σου. Μα εσύ δεν τον αγάπησες ποτέ κι ας στο ζητούσε εκείνος με χίλιους τρόπους...