Ἔγραφα σὲ παλαιότερο ἄρθρο μου μὲ τίτλο «Ἀρχαιοταξίτες» γιὰ τὴ χρήση τῆς περίφημης Θείας Λειτουργίας τοῦ Ἁγίου Ἰακώβου Ἀδελφοθέου ὡς δούρειου ἵππου στὴν πραγματικότητα ἀπὸ κάποιους ἐπισκόπους ποὺ μόνο παραδοσιακοὶ δὲν μποροῦν νὰ χαρακτηριστοῦν, στὴν προσπάθεια νὰ ἐξοικειωθοῦμε μὲ λατρευτικὲς συνήθειες τῶν παπικῶν (ὅπως ἡ ἀπουσία τοῦ τέμπλου, ἡ στάση τοῦ λειτουργοῦ κληρικοῦ πρὸς δυσμὰς καὶ κατὰ μέτωπον πρὸς τὸ ἐκκλησίασμα, ἡ θεατράλε ἐκφώνηση τῶν εὐχῶν, ἡ κατάργηση τῆς ἱερῆς λαβίδας κλπ).
Στὴν πραγματικότητα δηλαδὴ οἱ ἐπίσκοποι αὐτοὶ εἶναι νεοταξίτες, ποὺ καινοτομοῦν ἐνεργώντας μὲ οἰκουμενιστικὴ ὑστεροβουλία (στὴν πλειονότητά τους τοὐλάχιστον, γιατί φυσικὰ ὑπάρχει πάντα καὶ ἡ γνωστὴ μερὶς τῶν «χρησίμων ἠλιθίων» ποὺ ἁπλῶς ἐντυπωσιάζονται ἀπὸ τὴν κάθε ἰλουστρασιὸν καινοτομία καὶ τὴν κάθε φαντασμαγορικὴ ἀνοησία καὶ τὴν υἱοθετοῦν ἀκρίτως καὶ ἀσκέπτως) καὶ ἂς ἐπικαλοῦνται τὴν παράδοση καὶ τὴν ἀρχαία ἐκκλησιαστικὴ τάξη (πρόκειται λοιπὸν γιὰ φαινομενικὰ μόνο ὀξύμωρο, γιατί ἀκριβῶς ἡ ἐν λόγῳ ἐπίκληση εἶναι καθαρὰ προσχηματική). Ἡ ἀλήθεια ὅμως εἶναι ὅτι δὲν ὑπάρχει κανένας οὐσιαστικὸς λόγος νὰ ἀνασύρονται μουσειακὰ ἀρχαῖες ἀκολουθίες ποὺ οὔτε κἂν γνωρίζουμε πῶς ἀκριβῶς τελοῦνταν πρίν ἀπό 17 αἰῶνες καὶ ποὺ ἔχουν οὕτως ἢ ἄλλως περιπέσει ἔκτοτε σὲ πλήρη ἀχρηστία, καθὼς ἀπὸ τὸν 4ο καὶ 5ο αἰῶνα ἀντικαταστάθηκαν ἀπὸ ἄλλες πολὺ πιὸ ἐμπλουτισμένες καὶ ὁλοκληρωμένες.
Καὶ ἂν αὐτὸ ἰσχύει μία φορὰ γιὰ τὴν προαναφερθεῖσα «Θεία Λειτουργία τοῦ Ἁγίου Ἰακώβου», φανταστεῖτε πόσες περισσότερες μπορεῖ νὰ ἰσχύει γιὰ κάποια Θεία Λειτουργία, λέει, τῶν «Ἀποστολικῶν Διαταγῶν», ἤτοι μία παλαιοχριστιανικὴ ἀκολουθία ποὺ βρέθηκε μέσα σὲ κείμενο τοῦ 4ου αἰῶνα μὲ αὐτὸν τὸν τίτλο, θεωρήθηκε ὅτι ἀποτυπώνει τὴ λειτουργικὴ πράξη τῆς περιοχῆς τῆς Ἀντιόχειας ἐκείνης τῆς ἐποχῆς καὶ ἐκδόθηκε πρὸ ἀρκετῶν ἐτῶν ἀπὸ γνωστὸ καθηγητὴ τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς. Αὐτὴν ἀκριβῶς ἐπέλεξε λοιπὸν νὰ τελέσει προσφάτως (2 Ἰανουαρίου) γιὰ τοὺς νέους καὶ νέες τῆς μητρόπολης Κατερίνης, Κίτρους καὶ Πλαταμῶνος ὁ γνωστὸς γιὰ τὶς πλάνες του (καὶ πρόσφατα μάλιστα ἐνεργὰ παρὼν καὶ σὲ ψευτοχειροτονία κατεγνωσμένων αἱρετικῶν) τοπικὸς μητροπολίτης μὲ ἀρκετοὺς ἀκόμη κληρικοὺς καὶ μὲ ὅλη φυσικὰ τὴν ἤδη γνωστὴ ἀτζέντα (ἔλλειψη τέμπλου, πλάτη πρὸς τὴν Ἀνατολή), ἀλλὰ καὶ μὲ ἐπιπλέον «κατορθώματα» (ὅπως ἡ χρήση νεαρῶν ἀναγνωστριῶν γιὰ τὰ ἐκκλησιαστικὰ ἀναγνώσματα), ἐνῷ ἀκολούθησε μάλιστα καὶ δεῖπνο σὲ παρακείμενη αἴθουσα τὸ ὁποῖο παραλληλίστηκε ἐπισήμως μὲ τὶς περίφημες «Ἀγάπες» τῶν πρωτοχριστιανικῶν χρόνων!
Ἐξαιρετικὰ χαρακτηριστικὲς οἱ φωτογραφίες, ἀποτυπώνουν εὔγλωττα μία ἀκόμη ἀχαρακτήριστη παρεκτροπή, γιὰ τὴν ὁποία βεβαίως οἱ γνωστοὶ «θεολόγοι τῶν μαύρων σκοταδιῶν» καὶ λοιποὶ τσανακογλεῖφτες τῆς ἐπισκοπικῆς καμαρίλας μποροῦν νὰ λένε ὅποια ἀστεία σοφιστεία θέλουν, γιὰ νὰ πείσουν ἕνα ἀκατήχητο ποίμνιο ποὺ συνεχίζει νὰ μένει ἔκθαμβο, ὡς χάσκαξ, ἀπέναντι σὲ τέτοιες ἐφετζίδικες δῆθεν ἐπιστροφὲς στήν…ἐκκλησιαστική παράδοση. Δὲν μποροῦν ὅμως φυσικὰ νὰ πείσουν καὶ ὅσους γνωρίζουμε ὅτι παράδοση (ἀκριβῶς δηλαδὴ ὅπως τὸ λέει ἡ λέξη) ἀποτελεῖ αὐτὸ ποὺ μᾶς παρεδόθη διὰ ζώσης καὶ ὄχι κάτι ποὺ ἀνασύρθηκε βιαίως ἀπὸ τὶς μουσειακὲς ναφθαλίνες καὶ δὲν ξέρουμε ἀπολύτως τίποτε ἄλλο περὶ αὐτοῦ. Καὶ ποὺ γνωρίζουμε μάλιστα καὶ ποιοὶ εἶναι αὐτοὶ ποὺ τὸ ἀνασύρουν καὶ γιὰ ποιούς ἀκριβῶς στόχους. Νεοταξίτες λέγονται – καί ἂς φέρουν ἐνίοτε καί…ἀρχαιοταξικά προσωπεῖα. Τοὺς λὲς ἐπίσης καὶ μαύρους λύκους μὲ λευκὲς προβιές. Καὶ αὐτοὺς ἀρνούμαστε νὰ τοὺς ἀκολουθήσουμε στὰ δυσώδη καὶ ψυχολέθρια παιχνίδια τους, ἀκόμη καὶ ἂν κρατοῦν στὰ χέρια τους χάντρες καὶ φαινομενικὰ ἀθῶα μπιχλιμπίδια.
Εἶναι πολὺ ἁπλὰ θέμα ἐμπιστοσύνης…
τοῦ Νεκτάριου Δαπέργολα, Διδάκτορος Βυζαντινῆς Ἱστορίας
πηγή: ΤΑΣ ΘΥΡΑΣ