.

.

Δός μας,

Τίμιε Πρόδρομε, φωνή συ που υπήρξες η φωνή του Λόγου. Δος μας την αυγή εσύ που είσαι το λυχνάρι του θεϊκού φωτός. Βάλε σήμερα τα λόγια μας σε σωστό δρόμο, εσύ που υπήρξες ο Πρόδρομος του Θεού Λόγου. Δεν θέλουμε να σε εγκωμιάσουμε με τα δικά μας λόγια, επειδή τα λόγια μας δεν έχουν μεγαλοπρέπεια και τιμή. Όσοι θα θελήσουν να σε στεφανώσουν με τα εγκώμιά τους, ασφαλώς θα πετύχουν κάτι πολύ πιό μικρό από την αξία σου. Λοιπόν να σιγήσω και να μη προσπαθήσω να διακηρύξω την ευγνωμοσύνη μου και τον θαυμασμό μου, επειδή υπάρχει ο κίνδυνος να μη πετύχω ένα εγκώμιο, άξιο του προσώπου σου;

Εκείνος όμως που θα σιωπήσει, πηγαίνει με τη μερίδα των αχαρίστων, γιατί δεν προσπαθεί με όλη του τη δύναμη να εγκωμιάσει τον ευεργέτη του. Γι’ αυτό, όλο και πιό πολύ σου ζητάμε να συμμαχήσεις μαζί μας και σε παρακαλούμε να ελευθερώσεις τη γλώσσα μας από την αδυναμία, που την κρατάει δεμένη, όπως και τότε κατάργησες, με τη σύλληψη και γέννησή σου, τη σιωπή του πατέρα σου του Ζαχαρία.

Άγιος Σωφρόνιος Ιεροσολύμων

Νά προσέχουμε πολύ τήν γλῶσσα μας

Χρυσοστομικά Μαργαριτάρια

"Θοῦ, Κύριε φυλακήν τῷ στόματί μου" (Θέσε, Κύριε φρουρά στό στόμα μου). Ἀφοῦ παρεκάλεσε τόν Κύριον νά ἀκουσθῇ ἡ προσευχή του καί νά γίνει εὐπρόσδεκτη, πρόσεχε ποιό αἴτημα ἀναφέρει πρῶτα, ποιά θερμή παράκληση. Διότι δέν εἶπε, δῶσε μου χρήματα, δῶσε μου τιμές ἐκ μέρους τῶν ἀνθρώπων, δῶσε μου τήν δυνατότητα νά ἐξουσιάσω τούς ἐχθρούς μου, δῶσε μου παιδιά. Τίποτε ἀπό αὐτά δέν εἶπε, ἀλλά ἀφοῦ τά ἄφησε αὐτά πού πρέπει νά ζητᾶ κανένας ἀπό τόν Θεό.Τί λοιπόν; Δέν πρέπει νά ζητᾶ κανένας αἰσθητά πράγματα; Πρέπει μέν, ἀλλά μέ μέτρο, ὅπως ὀ Ἰακώβ, λέγοντας: "Ἄν μοῦ δώσει ὁ Κύριος νά φάγω ἄρτο καί νά φορέσω ἔνδυμα..." (Τέν. 28, 20). 

Ὅπως ὁ Χριστός πρόσταξε νά προσευχόμαστε λέγοντας: "Τόν ἄρτον μας τόν ἀναγκαῖον γιά σήμερα δῶσε μας" (Ματθ. 6, 11) πρίν ἀπό ὅλα δέ, δῶσε μας τά πνευματικά ἀγαθά. Αὐτό κάμνει καί ὁ Δαυΐδ λέγοντας: "Θοῦ, Κύριε, φυλακήν τῷ στόματί μου".
Εἶδες σύνεση; Εἶδες φιλοσοφικότητα; Ἀπό ποῦ ἀρχίζει τήν παράκληση; Ἀπό αὐτό πού εἶναι τό μεγαλύτερο ἀπό τά κατορθώματα καί τό ὁποῖο παραμελούμενο, εἶναι αἴτιο ὅλων τῶν κακῶν, ὅπως ἀκριβῶς καί αἴτιο τῶν ἀγαθῶν, ὅταν ἐπιδεικνύεται φροντίδα γι' αὐτό. Διότι τά ἀναρίθμητα κακά τῆς γλώσσας τά προξενεῖ ἡ εὐκολία, ὅπως πάλι βέβαια τά ἀγαθά ἡ ἀσφάλεια αὐτῆς. 

Ὅπως ἀκριβῶς λοιπόν δέν ἔχει καμμιά ὠφέλεια ἡ οἰκία, οὔτε ἠ πόλη, οὔτε τά τείχη, οὔτε οἱ πῦλες, οὔτε οἱ θῦρες ἄν δέν ὑπάρχουν οἱ φύλακες καί πού γνωρίζουν πότε μέν πρέπει νά τίς κλείνουν, πότε δέ νά τίς ἀνοίγουν, ἔτσι δέν ὐπάρχει, καμμιά ὠφέλεια ἀπό τή γλῶσσα, οὔτε ἀπό τό στόμα, ἄν δέν ὑπάρχει σκέψη πού νά ἐπιτρέπει μέ μεγάλη προσοχή καί μέ μεγάλη φροντίδα τό κλείσιμο καί τό ἄνοιγμα αὐτῶν, καί πού νά γνωρίζει ποιά μέν νά λέγει, ποιά δέ νά κρατῇ μέσα. Διότι, λέγει "δέν ἔπεσαν τόσοι πολλοί ἀπό μάχαιρα, ὅσοι ἀπό γλῶσσα" (Σοφ. Σειρ. 28, 18). Καί πάλι ὁ Χριστός λέγει:"Δέν μολύνουν τόν ἄνθρωπο ἐκεῖνα πού μπαίνουν στό στόμα" (Ματθ. 15, 11). Καί πάλι ἄλλος: "Βάλε στό στόμα σου θύρα καί μοχλό" (Σοφ. Σειρ. 25, 28).