Θά σᾶς πῶ μία ἱστοριούλα πού ἄκουσα ἀπό ἕναν ὁμιλητή Πατέρα πρόσφατα, δανεισμένη ἀπό κάποιο Γεροντικό πιθανόν, δέν ἔχει σημασία...Σημασία ἔχει τό οὐδιῶδες ἀπόσταγμα αὐτῆς τῆς ἱστορίας-παραμυθιοῦ, τό ὁποῖο δέν θά ἤθελα νά ἀφήσω νά κυλήσει σάν χαμένο νεράκι καθαρῆς πηγῆς, ἀλλά νά τό μοιραστῶ μαζί σας, ἐλαφρῶς διανθισμένο.
Ξεκινῶ.
Ἦταν κάποτε σέ μία χώρα ἕνας βασιληάς, ὁ ὁποῖος ἀποφάσισε νά ἐπισκεφθεῖ τίς φυλακές τοῦ τόπου του, νά γνωρίσει τούς φυλακισμένους καί νά σφυγμομετρήσει τήν κατάσταση τῆς κοινωνίας πού ἡγεῖτο, τόσο ἀπό τόν ἀριθμό τους, ὄσο καί ἀπό τούς λόγους γιά τούς ὁποίους κατέληξαν κλεισμένοι στά σίδερα.
Μάλιστα, ὁ βασιληάς μέσα στήν γενναιοδωρία καί φιλανθρωπία του, ἀπεφάσισε νά ἐλευθερώσει ἕναν φυλακισμένο, αὐτόν, πού θά τοῦ ἔκανε τήν μεγαλύτερη καλή ἐντύπωση. Στήν χειρονομία αὐτή σπανίως προέβαινε, ὡς ἕνα ἀπό τά δείγματα ἀγάπης του πρός τόν λαό του, ἀκόμη καί στούς πολίτες πού δέν ἦταν τόσο "φρόνιμοι".
Ξεκινᾶ, λοιπόν, μέ τήν λαμπερή ἄμαξά του μέ τά περήφανα ἄλογα καί τήν τρανή συνοδεία του καί φτάνει στό κάστρο τῶν φυλακῶν.
Οἱ φυλακισμένοι τόν ὑποδέχτηκαν μέ χαρά καί μέ ἐλπίδα νά τούς δώσει δῶρα, ἀκόμη καί τήν ἐλευθερία τους, γνωρίζοντας πώς στήν σπάνια αὐτήν ἐπίσκεψή του, θά φερόταν βασιλικῶς ἁπλόχερα.
Ὁ βασιληάς ἄρχισε νά βλέπει ἕναν ἕναν τούς φυλακισμένους ἰδιαιτέρως καί νά τούς ρωτᾶ γιατί κατέληξαν στήν φυλακή. Μέ ἔκπληξη ἔπαιρνε τήν ἴδια σχεδόν ἀπάντηση ἀπ' ὅλους! Μόνο τά λόγια ἄλλαζαν, ἡ οὐσία τῶν λεγομένων δέ μηδαμῶς!
-Βασιληά μου, ἐγώ εἶμαι ἀθῶος! Ἐμένα πού μέ βλέπετε, ἀδίκως μέ φυλάκισαν καί κλεισμένος μέσα σέ τέσσερα ντουβάρια ὑποφέρω καί τιμωροῦμαι!
Ὁ βασιληάς ἀπόρησε ἀρχικά μέ τήν τόση ἀπανθρωπιά καί ἀδικία μέ τίς ὁποῖες διοικοῦσαν οἱ ὑποταχτικοί του κυβερνῆτες καί ὑπάλληλοι. Ὅμως ὅσο μιλοῦσε μέ περισσότερους κρατουμένους, ἀντιλήφθηκε πώς δέν ἦταν δυνατόν νά ἀληθεύουν τά παράπονά τους καί οἱ καταγγελίες τους εἰς βάρος τοῦ Κράτους σέ τέτοιο βαθμό. Κατάλαβε, πώς ἐνῶ ὐπῆρξαν φταῖχτες γιά πολλά καί διάφορα ἐγκλήματα (σύν καί τοῦ ψεύδους...), δολίως ἀποζητοῦσαν νά ἀρέσουν στά μάτια του, νά αἰχμαλωτίσουν τήν εὐμένειά του καί τελικῶς κάποιος "τυχερός" ἀπό αὐτούς νά πετύχαινε τό ποθούμενο...τήν ἔξοδο ἀπό τήν "στενή" καί τήν ἔξοδο στήν "καλοπέραση" (στά ἴδια Παντελάκη μου στά ἴδια Παντελῆ μου)...!
Ἀφοῦ κουράστηκαν τά αὐτιά του νά ἀκοῦν τό "ἴδιο τροπάριο", ἕνας φυλακισμένος ἀπέμεινε μονάχα γιά νά τοῦ μιλήσει. Ἔκανε φοβερή ὑπομονή. Χωρίς ἐλπίδα πιά νά ἀκούσει κάτι διαφορετικό ἀπό τήν παράδοξη "ὁμοφωνία" ὅλων τῶν προηγούμενων φυλακισμένων, ὁ βασιληάς γιά νά μήν τόν ἀδικήσει, δέχτηκε ἄν καί ἐξουδενωμένος νά ἀκούσει καί αὐτόν τόν ὕστατο καί ἔσχατο.
-Ἐσύ, ἀγαπητέ πολίτη, γιατί εἶσαι μέσα στήν φυλακή; τόν ρωτᾶ.
-Ἐγώ, σεβαστέ μου βασιληά, σᾶς ντρέπομαι, ἀλλά ἔκανα τοῦτο, τ' ἄλλο, ἐκεῖνο, παρεκεῖνο....καί ἄρα δικαίως βρίσκομαι ἐδῶ πού βρίσκομαι πρός γνώσιν καί συμμόρφωσίν μου. Ζητῶ συγνώμη ἀπ' ὄλους καί πρῶτα ἀπό ἐσᾶς.
Ἔκπληκτος ὁ βασιληάς, μέ στόμα ἀνοιχτό ἀπό τήν εὐχάριστη αὐτή "διαφορά", τινάχτηκε ἀπό τήν καρέκλα του καί ἀμέσως ἀπεφάνθη στήν Διοίκηση τῶν Φυλακῶν, χωρίς δεύτερη σκέψη:
-Διατάσσω, ὅπως ἐλευθερώσετε τόν τοιοῦτον τελευταῖον φυλακισμένον καί ἀφήσετε αὐτόν νά πάει στήν εὐχή τοῦ Θεοῦ, καθότι δέν ἠμπορεῖ ἕνας "ἔνοχος", νά ἀναμιγνύεται καί νά συμβιώνει μέ τόσους "ἀθώους"!
Μετά ἀπό αὐτό πῆραν τό μάθημά τους ὅλοι οἱ ἀθῶοι "ἔνοχοι" δεσμευμένοι καί ὁ εἰλικρινής καί μετανοῶν ἔνοχος… ἀθωώθηκε ἐξάπαντος! Πῆρε τῶν ὁμματιῶν του καί πέταξε ἐλεύθερο πουλί στήν εὐχή τῆς Παναγίας!
Συμπέρασμα:
Ὁ βασιληάς τῆς ἱστορίας εἶναι ὁ Θεός καί Οὐράνιος Βασιληάς πού συνεχῶς μᾶς βλέπει, μᾶς ἀκούει, συγκαταβαίνει, φιλανθρωπεῖ καί τελικῶς θά κρίνει.
Οἱ φυλακισμένοι εἴμαστε ὅλοι ἐμεῖς, τά πρόσωπα, τά Ἔθνη, ὅλος ὁ κόσμος, πού μηδενός ἐξαιρουμένου ἁμαρτήσαμε καί ἁμαρτάνουμε λίγο ἤ πολύ, ὁ καθείς ἄς ψάξει στόν τορβά του...
Ἡ φυλακή εἶναι τά δεσμά αὐτοῦ τοῦ πρόσκαιρου βίου: τά πάθη μας, τό κοσμικό φρόνημα, οἱ δαιμονικές ἐπιθέσεις, οἱ θλίψεις, οἱ πειρασμοί καί οἱ κάθε λογῆς δυσκολίες, στό περιβάλλον μας, στό Ἔθνος μας, στόν κόσμο ὁλάκερο.
Ἡ ἐπίσκεψη τοῦ Βασιληά εἶναι οἱ ἀμέτρητες εὐκαιρίες ἐξομολόγησης καί διόρθωσης πού ἔχουμε ἐνόσῳ ζοῦμε καί τό ἄπειρο ἔλεός Του.
Τά "ψεματάκια" τῶν φυλακισμένων εἶναι ἡ ἀμετανοησία μας, ἡ ὐποκρισία μας, ἡ δειλία καί τό μονόφθαλμον τοῦ νά βλέπουμε τά σφάλματα τῶν ἄλλων μόνο (κι αὐτά ἄν εἶναι ὑπαρκτά πάντοτε...) καί ὄχι ἡ αὐτογνωσία τοῦ ἁμαρτωλοῦ "εἰδεχθοῦς προσωπείου" τῆς ὑπάρξεώς μας, πού εἴτε εὐθύνεται γιατί ἐξαιτίας μας μᾶς φέρνει στήν ὅποια δυσμενή κατάσταση, εἴτε κακῶς κι ἁμαρτωλά διαχειρίζεται τίς δυσμενεῖς κατάστασεις πού συμβαίνουν, ἐνῶ ἐκ πρώτης ὄψεως "δέν φταῖμε".
Ἡ ἀληθής ὁμολογία τοῦ τελευταίου φυλακισμένου εἶναι ἡ θαρραλέα εἰλικρίνεια, ἡ ἀνδρεία τῆς ψυχῆς, ἡ αὐτομεμψία-αὐτοκατάκριση, ἡ μετάνοια καί ἡ ἐλπίδα ταυτόχρονα, καθώς καί ἡ ὑπευθυνότητα τοῦ ἐκ δεξιῶν ληστή τοῦ Σταυροῦ τοῦ Χριστοῦ: "καὶ ἡμεῖς μὲν δικαίως, ἄξια γὰρ ὧν ἐπράξαμεν ἀπολαμβάνομεν" (Λουκ. 23, 41), ἡ ταπείνωσις καί ἡ ἕλκυσις τῆς χάριτος.
Ἡ "παραμονή τῶν φυλακισμένων στήν φυλακή" εἶναι ἡ δικαία παιδαγωγία τους, πού δείχνει ὅτι ὄχι μόνο δέν σωφρονίστηκαν, μιά πού δέν ἀναλαμβάνουν τίς εὐθῦνες τους στόν βαθμό πού τούς ἀναλογοῦν, ἀλλά κατήντησαν ἕτι ἐπιπλέον καί ψεῦτες.
Ἡ ἐλευθέρωση τοῦ τελευταίου φυλακισμένου, εἶναι ἡ συγχώρηση, ἡ δικαίωση, ἡ ἄφεση-ἀπαλλαγή καί τό σχίσιμο τοῦ χρεωλυσίου τῶν ἁμαρτιῶν πού ὁ ἴδιος ὁ Θεός ἀπονέμει ἀπροσωπόληπτα ἀκόμη καί στόν χειρότερο ἐγκληματία, ὅταν αὐτός ἀποφασίσει ὑπεύθυνα νά ταπεινωθεῖ, νά ἐξομολογηθεῖ, νά μετανοήσει καί νά μήν ξαναγίνει ἐμπαίχτης Θεοῦ κι ἀνθρώπων.
Καλή μετάνοια, καλή φώτιση σέ ὄλους μας.