Ὁ Χριστός μᾶς ἀναζητᾷ, ὄχι μόνο ὅταν Τόν ἔχουμε χάσει καί δέν μποροῦμε νά ξαναγυρίσουμε πίσω σ' Αύτόν, ἀλλά καί ὅταν ἔχουμε ἀπομακρυνθεῖ ἀπό Αὐτόν, ὅταν ἀνόητα ἐπαναστατοῦμε καί τραβοῦμε τόν δικό μας δρόμο.
Ὅταν τό σῆμα Του δέν μπορεῖ νά φτάσει στά αὐτιά μας. Εἴμαστε διωκόμενοι τοῦ Χριστοῦ. Κανένας δέν μπορεῖ νά ξεφύγει ἀπό τό κυνῆγι αὐτό τῆς ἀγάπης Του. Γιά τόν καθένα ἀπό μᾶς, καί τόν πιό ἀτίθασο, ἔχει τό κατάλληλο βέλος.
Μᾶς βρίσκει στό σταυροδρόμι τῆς ζωῆς μας καί ἐπιτρέπει στό βέλος Του νά διαπεράσει τήν καρδιά μας. Εἴτε αὐτό λέγεται θλίψη, εἴτε πόνος, εἴτε ἀρρώστια, μέ σκοπό νά μᾶς ὁδηγήσει στή Βασιλεία τοῦ Θεοῦ.
ΑΝΤΩΝΙΑ ΓΡΑΜΜΕΝΟΥ
(Ἀπόσπασμα ἀπό τό κείμενο: "Οἱ θλίψεις...Τό εἰσιτήριο γιά τή Βασιλεία τοῦ Θεοῦ")
Ο ΚΟΣΜΟΣ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΔΟΣ, τ. Ἰουλίου-Αὐγούστου 2014