Ένας Ιερεύς πήγαινε να κοινωνήσει έναν ασθενή στην οικία του, και καθ΄ όδόν τον είδε μια πόρνη να βαδίζει με ευλάβεια, κατανύχθηκε, και με δάκρυα στα μάτια έπεσε στα πόδια του κατά γης μέσα στη λάσπη, διότι έβρεχε, λέγοντας τα ακόλουθα λόγια:
«Δέσποτα, Κύριε Ιησού Χριστέ, πραγματικά ελεήμονα Θεέ, που γεννήθηκες εκ της Αειπαρθένου Μαρίας, και έπαθες για την σωτηρία μας, σώσε κι εμένα την αμαρτωλή και παμβέβηλο, και μη μνησθείς πανοικτίρμων τις ασωτίες μου, αλλά συγχώρεσέ με με τις πρεσβείες της ασπόρως τεκούσης σε».
Προφέροντας τα λόγια αυτά με θερμά δάκρυα μετάνοιας, άκουσε μια φωνή από το ιερό Ποτήριο η οποία της είπε: «Αφέωνταί σοι αι αμαρτίαι».
Έτσι, η πόρνη και άσωτη γυναίκα, πληροφορούμενη τη σωτηρία της, μίσησε την αμαρτία, έκανε μεγάλο αγώνα και σώθηκε με τη Χάρη του Θεού.
ΑΓΑΠΙΟΥ ΜΟΝΑΧΟΥ,
ΑΜΑΡΤΩΛΩΝ ΣΩΤΗΡΙΑ,
ΕΝ ΒΕΝΕΤΙΑ 1851, σ. 202.