.

.

Δός μας,

Τίμιε Πρόδρομε, φωνή συ που υπήρξες η φωνή του Λόγου. Δος μας την αυγή εσύ που είσαι το λυχνάρι του θεϊκού φωτός. Βάλε σήμερα τα λόγια μας σε σωστό δρόμο, εσύ που υπήρξες ο Πρόδρομος του Θεού Λόγου. Δεν θέλουμε να σε εγκωμιάσουμε με τα δικά μας λόγια, επειδή τα λόγια μας δεν έχουν μεγαλοπρέπεια και τιμή. Όσοι θα θελήσουν να σε στεφανώσουν με τα εγκώμιά τους, ασφαλώς θα πετύχουν κάτι πολύ πιό μικρό από την αξία σου. Λοιπόν να σιγήσω και να μη προσπαθήσω να διακηρύξω την ευγνωμοσύνη μου και τον θαυμασμό μου, επειδή υπάρχει ο κίνδυνος να μη πετύχω ένα εγκώμιο, άξιο του προσώπου σου;

Εκείνος όμως που θα σιωπήσει, πηγαίνει με τη μερίδα των αχαρίστων, γιατί δεν προσπαθεί με όλη του τη δύναμη να εγκωμιάσει τον ευεργέτη του. Γι’ αυτό, όλο και πιό πολύ σου ζητάμε να συμμαχήσεις μαζί μας και σε παρακαλούμε να ελευθερώσεις τη γλώσσα μας από την αδυναμία, που την κρατάει δεμένη, όπως και τότε κατάργησες, με τη σύλληψη και γέννησή σου, τη σιωπή του πατέρα σου του Ζαχαρία.

Άγιος Σωφρόνιος Ιεροσολύμων

ΚΑΚΟΥΡΓΙΕΣ ΤΩΝ ΔΑΙΜΟΝΩΝ


Μακαριστός Γέρων π. Φιλόθεος Ζερβάκος.

…Διότι δεν του υπετάσσετο ως οι πολλοί και δεν του έκανες τα θελήματά του, εξήγειρεν ο μισάνθρωπος και παγκάκιστος εναντίον σου πόλεμον άγριον δια να σε τραυματίσει ή και θανατώσει ο ανθρωποκτόνος…….. Αυτός όστις ετόλμησε και μου είπεν προ ετών, όταν διάβαζα εις μιαν κόρην τους εξορκισμούς του Μεγάλου Βασιλείου, την οποία είχε κάμει κατοικητήριόν του, και ανέφερα το όνομα Βελζεβούλ ο άρχων των δαιμόνων.

Όταν ετελείωσα τους εξορκισμούς εκαυχάτο και έλεγεν. εγώ είμαι ο άρχων του κόσμου, εγώ εξουσιάζω πάντας. Όλοι είναι ιδικοί μου. Όλοι μου υποτάσσονται, βασιλείς, πατριάρχαι, μητροπολίται, παπάδες, καλόγηροι, άνδρες, γυναίκες, μικροί, μεγάλοι. Ψεύδεσαι τω είπον, δεν λέγεις την αλήθειαν, και μου λέγει. αλλ΄ αυτοί είναι πολύ ολίγοι, εγώ τους πολλούς έχω. Μένουν εχθροί μου μερικοί κουτοί σαν και σένα, ολίγοι καλόγηροι και μερικοί παπάδες και ολίγοι κοσμικοί. Μα που θα μου πάνε, θα τους κυνηγήσω. Έχω να κάμω πολλά αν δεν θελήσουν να με ακολουθήσουν. Τους μισώ, δεν θέλω να τους βλέπω, όπως και αυτή την κακούργα (εννοούσε την πάσχουσα), η οποία είχε έρωτα με τον ξυλοκαρφωμένο (έτσι έλεγε τον Χριστό) και δεν έκανε άλλη δουλειά παρά διαρκώς να προσεύχεται, να ψάλλει, να μελετά, να τρέχει εις τα κηρύγματα.

Και επειδή με εστεναχώρει, με πλήγωνε και δεν είχα άδειαν να την φονεύσω εζήτησα άδειαν από τον ξυλοκαρφωμένο να μου επιτρέψει να την βασανίσω, και μου έδωκε και θα την βασανίζω δώδεκα έτη. Τότε θα έβγω. Θα τη κάμω μαρτύρια. Όταν δε τω είπον, διατί δεν πηγαίνεις τους τους βλάσφημους, εις τους φθονερούς, εις τους πόρνους, τους μοιχούς, τους μέθυσους αλλά βασανίζεις την κόρην αυτήν την σεμνήν, την ηθικήν, την φρόνιμην, τότε εσήκωσε το χέρι της πασχούσης και με εμούντζωσε.

Νά, μου λέγει, κουτέ, αυτοί είναι φίλοι μου, είναι δικοί μου, ό,τι τους ειπώ να κάνουν, το κάνουν, τους έχω εις το χέρι μου, ενώ αυτή είναι εχθρός μου. Συ τους φίλους σου τους αγαπάς ή τους μισείς ;

Λοιπόν και σε, αγαπητέ…………., επειδή δεν του υπήκουες αλλά τον έθλιβες……… εζήτησε την άδειαν να σε πειράξει, να σε θλίψει καθώς και πάντες τους Αγίου………….


Μετ΄ ευχών εγκαρδίων
Ο πνευματικός σας πατήρ Αρχιμ. Φιλόθεος


«ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΦΙΛΟΘΕΟΣ ΜΑΡΤΥΡΙΑ»,
 τευχ. 40-42, ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΣ-ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΣ, 
ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ 1991, σ. 181.