Οι άνθρωποι επειδή δεν μπορέσανε να γλυτώσουνε από τον θάνατο, από τη δυστυχία κι από την αμάθεια, αποφασίσανε να μη τα συλλογίζουνται ολότελα αυτά τα πράγματα για να γίνουνε φτυχισμένοι.
Αυτό είναι όλο που μπορέσανε να βρούνε για να παρηγοριούνται στα τόσα βάσανα τους.
Μά τούτη η παρηγοριά είναι πολύ τιποτένια, γιατί δε συνεργεί στη γιατρειά τού κακού, παρά μονάχα το κρύβει για λίγον καιρό, και με το να το κρύβει κάνει τον άνθρωπο να μη συλλογίζεται με τι τρόπο θα το γιατρέψει στ΄αληθινά.
Κι έτσι με την αναποδιά, πώχει απο φυσικό του ο άνθρωπος, αποδείχνεται πως ο βαρεμός που΄ναι το πιο μεγάλο κακό κατά την ιδέα του, είναι κατά βάθος το πιο μεγάλο καλό, γιατί μπορεί να συνεργήσει περισσότερο από κάθε άλλο πράγμα στο να ζητήξει την αληθινή τη γιατρειά του.
Και το να επιδίνεται σε διάφορες δουλειές είτε μανίες, που τώχει για το πιο μεγάλο καλό, είναι το πιο μεγάλο κακό, γιατί τον μποδίζει περισσότερο από κάθε τι στο να γυρέψει να βρει το γιατρικό για τα βάσανα του.
Και τόνα και τ΄ άλλο φανερώνει καθαρά την κακομοιριά και τον ξεπεσμό τού ανθρώπου, και μαζί δείχνει το μεγαλείο του, επειδής ο άνθρωπος όλα τα βαρυέται, κι αποζητεί ένα σωρό δουλειές γιατί έχει την ιδέα πως είχε κάποια ευτυχία που την έχασε, και επειδής δεν τη βρίσκει μέσα του, τη ζητά μάταια στα εξωτερικά πράγματα , δίχως να μπορεί να φχαριστηθεί ποτές , γιατί τούτη η ευτυχία δε βρίσκεται μήτε μέσα μας, μήτε στ΄άλλα τα χτίσματα , παρά βρίσκεται μονάχα στο Θεό.
Ρητά και Λογισμοί του Βλάση Πασκάλ (από τον κυρ Φώτη Κόντογλου)