Στὸ τηλέφωνο προχθὲς ἡ μάνα μου: «Παιδί μου, ἂν ἔκανα κάτι καὶ σὲ στενοχώρησα, θέλω νὰ μὲ συγχωρήσεις». Δὲν εἶχα κοιτάξει τὸ ἡμερολόγιο, γιὰ νὰ θυμηθῶ ὅτι αὐτὴν τὴν ἐποχὴ οἱ γονεῖς μου ἀνοίγουν τὸ μικρὸ ἐκκλησάκι τοῦ Ἁγίου Δημητρίου στὴ γειτονιά μας, γιὰ νὰ ἐκπληρώσουν τὸ τάμα τῆς ἐτήσιας λειτουργίας ὑπὲρ ἡμῶν, καὶ αἰφνιδιάστηκα: «Τί νὰ σὲ συγχωρήσω, ρὲ μάνα, δεσπότης εἶμαι;» Μοῦ θύμισε ὅτι τὴν ἑπομένη εἶχαν τὴν καθιερωμένη λειτουργία γιὰ τὴν οἰκογένειά μας καὶ πρόσθεσε: «Μά, θὰ μεταλάβω!» Τί νὰ κάνω, τῆς ἔδωσα… συγχώρεση μὲ ἕνα «ἐντάξει» καὶ κλείσαμε.
Τὴν ἑπομένη τὸ μεσημέρι στὸ τηλέφωνο, ὁ πατέρας μου γιὰ ἐνημέρωση: «Ὅλα καλά, παιδί μου, καὶ τοῦ χρόνου! Εἶχε πολὺ κόσμο. Εὐχαριστήθηκαν ὅλοι. Τὸν ἄρτο τὸν πλήρωσε ἡ γιαγιά σου, τὰ πρόσφορα ἐμεῖς, τοὺς καφέδες ἡ μάνα τοῦ δημάρχου. Ὅλα ἐντάξει!» Ἄκουγα τὴν ἱκανοποίηση στὶς φωνές τους καὶ σιγὰ σιγὰ σχηματοποιοῦσα τὴ σκέψη μου γύρω ἀπὸ τὴ θρησκεία μας, τὴν Ὀρθοδοξία. Ἀπὸ τὴ χροιά τους εἶχα τὴν ἐντύπωση ὅτι ἄκουγα τοὺς πιὸ πλούσιους ἀνθρώπους τοῦ κόσμου. Ἕνας συνταξιοῦχος τοῦ ΙΚΑ καὶ μία ἁπλὴ νοικοκυρά μοῦ μιλοῦσαν γιὰ μία λειτουργία σὲ ἕνα ἐκκλησάκι λὲς καὶ ἐπρόκειτο γιὰ τὸ μεγαλύτερο γεγονὸς τοῦ κόσμου. Καί, μάλιστα, μὲ ἕναν τόνο χαρᾶς, ἀγαλλίασης, ἀνακούφισης.
Τὴν τελευταία φορὰ ποὺ κατέβηκα στὴν Αἴγινα, ἡ μάνα μου μοῦ χάρισε ἕνα βιβλίο μὲ κηρύγματα τοῦ προστάτη μας ἁγίου Νεκταρίου «Περὶ ἐπιμελείας τῆς ψυχῆς» μαζὶ μὲ τὴν διαπίστωση ὅτι δὲν μπορεῖ νὰ τὴ νικήσει δυσκολία καμία, ὅταν μελετᾶ τὴ σκέψη του. Ὁ δὲ πατέρας μου, ὅταν ἦρθε γιὰ τὶς ἐξετάσεις στὸν Εὐαγγελισμὸ καὶ ρωτήθηκε ἀπὸ τὸν κομμουνιστὴ γιατρό του πῶς ἀνέκαμψε γρήγορα ἡ καρδιά του, εἶπε: «Μὰ ἐμεῖς ἔχουμε τὸν ἅγιο, εἶναι ὁ καλύτερος ἰατρός!»
Σᾶς ἐκμυστηρεύομαι πράγματα πολὺ προσωπικὰ σήμερα, γιατί ὁ Νίκος Φίλης μὲ ἀναγκάζει. Βλέπετε, ἡ λειτουργία στὸ νησὶ -ἔθιμο ποὺ τηροῦν ὅλοι οἱ κάτοικοι τῆς Αἴγινας γιὰ νὰ ἀνοίγουν τὰ δεκάδες ἐκκλησάκια, ποὺ εἶναι διάσπαρτα στὸ νησὶ- συνέπεσε μὲ τὶς δηλώσεις γιὰ τὰ Θρησκευτικά, τὰ ὁποῖα βρίσκει πολὺ ὁμολογιακά. Ἔψαχνα ἀπάντηση καὶ τὴν… ὁμολόγησαν οἱ γονεῖς μου.
Ἡ Ὀρθοδοξία μᾶς κάνει πιὸ πλούσιους. Ἔχει τὴν ἔννοια τῆς συγχώρεσης μέσα της. Ὁ κόσμος μας θὰ ἦταν πολὺ χειρότερος, ἂν δὲν πιστεύαμε σὲ μία ἀνώτερη ἠθικὴ δύναμη, τὸν Θεό. Καὶ βεβαίως, οὔτε λόγος γιὰ καλοσύνη, ἀνοχή, ἀλληλεγγύη χωρὶς Αὐτόν. Ναί, λοιπόν, ὁμολογιακό! Ἔτσι θὰ ἔπρεπε, ὑπουργέ.
Ἡ ἀξία τῆς Ὀρθοδοξίας
καὶ οἱ δηλώσεις τοῦ Φίλη γιὰ τὰ Θρησκευτικὰ
Μανώλης Κοττάκης
ἐφημ. «Δημοκρατία», 24.09.16