Α. Σχετικά με το ότι δημιουργούμε σχίσμα
Γιατί ισχυρίζεσθε ότι εμείς κάνουμε σχίσμα εφ’ όσον θέλουμε να κρατήσουμε απαραχάρακτη την ορθή πίστη και ενεργούμε σύμφωνα με προηγούμενα παραδείγματα της εκκλησιαστικής ιστορίας και όχι εσείς που την νοθεύετε την εξ αποκαλύψεως πίστη αφού κηρύσσετε και ενεργείτε έχοντας εγκολπωθεί διαφορετικά από τους Αγίους Πατέρες είτε διότι δεν αντιδράτε στην αίρεση με την σιωπή και με το να μην παίρνετε θέση;
1. Για το πρώτο. Έχουμε πει ότι στην εποχή μας, όπου η τεχνολογία και η επιστήμη έχουν κάνει άλματα και στην πληροφορική, η ενημέρωση και πληροφορία τρέχουν με τα μέσα μαζικής ενημέρωσης ή κοινωνικής δικτύωσης τόσο, που είναι πλέον εύκολο να αποδειχθεί τι πρεσβεύει κανείς από την μετάδοση ήχου και εικόνας, τα οποία είναι η καλύτερη κατάθεση μαρτυρίας των όσων γίνονται. Μια απλή και μόνο περιήγηση στο διαδίκτυο σε ιστολόγια που δίνουν μαρτυρία Ορθοδοξίας φτάνει για να αντιληφθεί ο καλοπροαίρετος αναγνώστης ότι οι οικουμενιστές έχουν ξεφύγει τελείως. Βρίθουν από περιπτώσεις και περιστατικά που καταδεικνύουν ότι οι άνθρωποι αυτοί όχι μόνο δεν κρατούν Ορθοδοξία αλλά έχουν αποθρασυνθεί κιόλας με το να νομίζουν πως η Εκκλησία του Χριστού είναι τσιφλίκι τους που μπορούν να κάνουν ότι θέλουν και να χρησιμοποιούν τους κανόνες για να υπερασπίσουν την ασέβειά τους και να απειλούν με καθαίρεση όσους θέλουν να υπερασπίζονται την ορθή πίστη. Ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος όμως επισημαίνει ότι κριτήριο και καθήκον ενότητος στην Εκκλησία δεν είναι μόνο η κοινωνία αλλά πρωτίστως η κοινή εξ αποκαλύψεως πίστη. «Ὅταν πάντες ὁμοίως πιστεύομεν τότε ἑνότης ἐστίν (ὑπάρχει)».Όπως γράφει ο π. Σάββας ο Λαυριώτης και συναγωνιστής «Πρῶτα προσβάλεται ἡ κοινὴ πίστη καὶ μετὰ ἡ κοινωνία. Τὴν παρέκκλιση ὅμως στὴν κοινὴ πίστη, ὅταν τὴν προκαλοῦν οἱ ἴδιοι οἱ Ἐπίσκοποι, τὴν ἀποενοχοποιοῦν καὶ ἐνοχοποιοῦν τοὺς συμμετέχοντες στὸ ἑπόμενο νόμιμο στάδιο, δηλ. αὐτὸ τῆς ἀντίδρασης καὶ διακοπῆς τῆς κοινωνίας.
Ὁ Μ. Φώτιος σὲ μία ἐπιστολή του μᾶς πληροφορεῖ γιὰ μία Ἀποτείχιση ποὺ ἔλαβε χώρα στὴν Καισάρεια. Τὸ ἀξιοσημείωτο εἶναι, ὅτι θεωρεῖ ἀποστάτη τὸν Ἀρχιεπίσκοπο τῆς Καισαρείας Παῦλο καὶ ὄχι τοὺς ἀποτειχισμένους. Διότι ἔγινε προδότης τῶν δογμάτων τῆς Πίστεως καὶ οἱ πιστοὶ ἀποτειχίστηκαν ἀπὸ αὐτόν, τὸν ἀποστρέφονταν τελείως καὶ οὔτε «“χαίρετε” δὲν τοῦ ἔλεγαν».
2. Για το δεύτερο, δηλαδή για εκείνους που ενώ γνωρίζουν ότι ο Πατριάρχης και οι συμφωνούντες μετ’ αυτού εξόκειλαν της ορθοδόξου πίστεως αλλά σιωπούν μη παίρνοντας θέση ο άγιος Αθανάσιος επισημαίνει: «Εἰ δέ τις προσποιεῖται ὁμολογεῖν μὲν ὀρθὴν πίστιν, φαίνεται δὲ κοινωνῶν ἐκείνοις (ἂν κάποιος προσποιούμενος ὁμολογεῖ τὴν ὀρθὴ πίστι, ἀλλὰ κοινωνεῖ μὲ τοὺς αἱρετικούς) τὸν τοιοῦτον προτρέψασθε ἀπέχεσθαι τῆς τοιούτης συνηθείας· καὶ ἐὰν μὲν ἐπαγγέλληται, ἔχετε τὸν τοιοῦτον ὡς ἀδελφόν· (καὶ ἐὰν σᾶς ὑποσχεθεῖ ὅτι θὰ διακόψει τὴν κοινωνία μὲ τοὺς αἱρετικούς -καὶ τὸ πράξει- νὰ τὸν ἔχετε ὡς ἀδελφὸ σας) ἐὰν δὲ φιλονίκως ἐπιμένῃ τὸν τοιοῦτον παραιτῆσθε (ξεκόψτε ἀπὸ αὐτόν)».
Όλος ο αγώνας στην εν Χριστῲ ζωή εξαρτάται από την προαίρεση του ανθρώπου, και αν θέλεις πραγματικά να γνωρίσεις ένα πρόσωπο ψάξε να βρεις τα κίνητρά του. Αυτό είναι που δείχνει την ποιότητα του ανθρώπου! Ο άγιος Νικόλαος ο Καβάσιλας επισημαίνει κάτι ακόμη εν προκειμένω· το τι πραγματικά θέλει κανείς φαίνεται από δύο αισθήματα, την χαρά και την λύπη. Χαρά έχει ο άνθρωπος για εκείνα που πολύ αγαπά και θλίψη έχει για εκείνα που αποστρέφεται. Επομένως, διαπιστώνοντας με τί χαίρεται και με τι λυπάται κανείς μπορούμε πληροφορηθούμε που έχει δοσμένη και την ψυχή του.
Ο λόγος του Θεού που απευθύνεται προς τα μέλη της Εκκλησίας διευκρινίζει όμως «μὴ ἀγαπᾶτε τὸν κόσμον μηδὲ τὰ ἐν τῷ κόσμῳ. ἐάν τις ἀγαπᾷ τὸν κόσμον, οὐκ ἔστιν ἡ ἀγάπη τοῦ πατρὸς ἐν αὐτῷ· ὅτι πᾶν τὸ ἐν τῷ κόσμῳ, ἡ ἐπιθυμία τῆς σαρκὸς καὶ ἡ ἐπιθυμία τῶν ὀφθαλμῶν καὶ ἡ ἀλαζονεία τοῦ βίου, οὐκ ἔστιν ἐκ τοῦ πατρός, ἀλλ᾿ ἐκ τοῦ κόσμου ἐστί. καὶ ὁ κόσμος παράγεται καὶ ἡ ἐπιθυμία αὐτοῦ· ὁ δὲ ποιῶν τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ μένει εἰς τὸν αἰῶνα»(Α΄ Ιω. 2,15-17). Επομένως δεν είναι συμβατό ο πιστός και μάλιστα ο Ποιμήν να έχει κοσμικά κριτήρια. Δεν θα αλλάξουμε το Ευαγγέλιο επειδή ορισμένοι εκκλησιαστικοί ταγοί σκέφτονται ή θέλουν να ενεργούν με διπλωματία. Να προδώσουμε την πίστη μας για να κάνουμε πολιτική; Υπήρξε ποτέ στην Εκκλησία μας τέτοια νοοτροπία; Με αυτό που έγινε στο Κολυμβάρι και γενικά με τις οικουμενιστικές κινήσεις του Οικουμενικού Πατριαρχείου και των περί αυτό, ισχυρίζονται ορισμένοι επίσκοποι (κανονικά θα έπρεπε να τους ονομάσω αλλά δεν μου αρέσει αυτό το πνεύμα, αφού όμως μας κατηγορούν στο εξής θα καταγράφονται τα λεγόμενά τους και θα εκθέτονται ονομαστικώς) ότι, «η φαναριώτικη διπλωματία γλύτωσε την Ελλάδα από τον πόλεμο». Είναι αυτά επιχειρήματα να λέγονται από επίσκοπους ομιλώντας μάλιστα στις συνάξεις; Κρατούμε το Ευαγγέλιο ή μήπως τελικά προβάλλουμε κάτι άλλο; Μήπως, άθελά μας ενεργούμε σύμφωνα με την Βίβλο της Νέας Εποχής και με την Νέα τάξη πραγμάτων δια της οποίας προσπαθούν να μας οδηγήσουν κάπου αλλού; Αν ομιλούμε, να ξέρουμε τι λέμε!
Αρχιμ. Παΐσιος Παπαδόπουλος