.

.

Δός μας,

Τίμιε Πρόδρομε, φωνή συ που υπήρξες η φωνή του Λόγου. Δος μας την αυγή εσύ που είσαι το λυχνάρι του θεϊκού φωτός. Βάλε σήμερα τα λόγια μας σε σωστό δρόμο, εσύ που υπήρξες ο Πρόδρομος του Θεού Λόγου. Δεν θέλουμε να σε εγκωμιάσουμε με τα δικά μας λόγια, επειδή τα λόγια μας δεν έχουν μεγαλοπρέπεια και τιμή. Όσοι θα θελήσουν να σε στεφανώσουν με τα εγκώμιά τους, ασφαλώς θα πετύχουν κάτι πολύ πιό μικρό από την αξία σου. Λοιπόν να σιγήσω και να μη προσπαθήσω να διακηρύξω την ευγνωμοσύνη μου και τον θαυμασμό μου, επειδή υπάρχει ο κίνδυνος να μη πετύχω ένα εγκώμιο, άξιο του προσώπου σου;

Εκείνος όμως που θα σιωπήσει, πηγαίνει με τη μερίδα των αχαρίστων, γιατί δεν προσπαθεί με όλη του τη δύναμη να εγκωμιάσει τον ευεργέτη του. Γι’ αυτό, όλο και πιό πολύ σου ζητάμε να συμμαχήσεις μαζί μας και σε παρακαλούμε να ελευθερώσεις τη γλώσσα μας από την αδυναμία, που την κρατάει δεμένη, όπως και τότε κατάργησες, με τη σύλληψη και γέννησή σου, τη σιωπή του πατέρα σου του Ζαχαρία.

Άγιος Σωφρόνιος Ιεροσολύμων

Πώς μπορούν ακόμα να κοινωνούν με ανθρώπους που μολύνουν και δηλητηριάζουν ψυχές;

Καλῶς κάνουν ποὺ δὲν ἀπομακρύνονται ἀπὸ τοὺς Οἰκουμενιστές, ὅσοι δὲν παραδέχονται ὅτι εἶναι αἱρετικοί.
Ὅσοι ὅμως τὸ παραδέχονται, καὶ μάλιστα ἀποκαλοῦν τὸν Οἰκουμενισμὸ Παναίρεση, ποιά δικαιολογία ἔχουν νὰ παραμένουν σὲ κοινωνία μαζί τους;
Ἂς δοῦμε τί εἶναι καὶ τί μεταδίδουν οἱ αἱρετικοί, σύμφωνα μὲ τοὺς Ἁγίους Πατέρες, ὅπως συνοπτικὰ παρουσιάζει σὲ ὁμιλία του ὁ π. Ἀθανάσιος Μυτιληναῖος:

Χαρακτηρισμοὶ τῶν Ἁγίων Πατέρων
γιὰ τὴν αἵρεση.

Τί εἶναι αἵρεσις; Ἀπαντᾶ ὁ ἅγιος Κύριλλος Ἀλεξανδρείας: «Μολυσμὸς ψυχῆς, ἰὸς ἀσπίδων (δηλητήριο φιδιῶν).

Τί εἶναι αἵρεσις; Λέγει ὁ ἅγιος Ἰγνάτιος Ἀντιοχείας: «Φθορὰ πίστεως». «Θεομίσητός ἐστιν ἡ αἵρεσις, κἂν ἀνθρώπους ἔχει προστάτας», λέγει ὁ Μ. Ἀθανάσιος. Εἶναι «ἡ κυρίως βλασφημία», γι’ αὐτό, ὅποιος βλασφημίσει εἰς τὸ Ἅγιον Πνεῦμα, δὲν ἔχει συγχώρεση
Ὁ δὲ ἱ. Χρυσόστομος λέγει πὼς «αἵρεσις εἶναι ἡ ἀποστασία»
Οἱ δὲ Πατέρες τῆς Α΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου, χαρακτήρισαν τὴν αἵρεσιν «παντελῆ ἀθεΐα»! Ὁ ἅγιος Θεόδωρος ὁ Στουδίτης εἶπε γι’ αὐτήν: εἶναι «ἀλλοτρίωσις Χριστοῦ»
Καὶ πάλι ὁ ἅγιος Κύριλλος Ἀλεξανδρείας μᾶς λέγει «τοῖς ἐκείνου (τοῦ διαβόλου) μερίδος εἰσίν» οἱ αἱρετικοί. 
Κι ὁ ἅγιος Ἀλέξανδρος Ἀλεξανδρείας λέγει ὅτι εἶναι «πρόδρομος τοῦ ἀντιχρίστου»
Κι ὁ ἅγιος Ἰγνάτιος ἀποκαλεῖ τὴν αἵρεση «βοτάνην διαβόλου».
Εἴδατε τί χαρακτηρισμοὺς δίδουν καὶ Σύνοδοι καὶ Πατέρες γιὰ τὴν αἵρεση;
Ἡ αἵρεσις δὲν σώζει, ἐπειδὴ εἶναι βλασφημία κατὰ τοῦ Θεοῦ. 
Ἂν λοιπόν, κάτι δὲν σώζει, θὰ ἦταν φανατισμὸς νὰ πολεμηθεῖ ἡ αἵρεση;

(π. Ἀθ. Μυτιληναίου, ὁμιλία «Εἰς τὴν μνήμη τοῦ ἁγίου Ἀθανασίου»)

Ἀλήθεια! Πῶς μποροῦν οἱ Ποιμένες –κυρίως οἱ λεγόμενοι ἀντι-Οἰκουμενιστές- νὰ συλλειτουργοῦν καὶ νὰ κοινωνοῦν μὲ αὐτοὺς ποὺ οἱ Ἅγιοί μας μᾶς διδάσκουν ὅτι φέρνουν «Μολυσμὸ ψυχῆς», μεταγγίζουν «δηλητήριο φιδιῶν», διδάσκουν διδασκαλίες «θεομίσητες» καὶ «βλάσφημες», ὁδηγοῦν σὲ «ἀποστασία» καὶ «παντελῆ ἀθεΐα»; 
Πῶς μποροῦν νὰ συνεχίζουν τὴν κοινωνία μὲ ἀνθρώπους ποὺ διδάσκουν τὴν «ἀλλοτρίωση ἐκ τοῦ Χριστοῦ», ποὺ ἀποτελοῦν «μερίδα καὶ βοτάνη διαβόλου, εἶναι «πρόδρομοι τοῦ ἀντιχρίστου».

Καὶ πῶς, τολμοῦν νὰ διδάσκουν στὰ πνευματικά τους παιδιά νὰ παραμένουν σὲ κοινωνία μὲ τὴν αἵρεση ποὺ δὲν σώζει;