Γράφει ὁ π. Διονύσιος Ταμπάκης
ΠΑΡΑ ΤΙΣ ΑΝΩΤΕΡΕΣ ΣΠΟΥΔΕΣ τοῦ Ὁσίου Ἀρσενίου (μέχρι καὶ Γαλλικὰ εἶχε μάθει στὴν Σμύρνη ὅπου φοίτησε ) ἀλλὰ καὶ τῆς εὐρύχωρης καρδιᾶς καὶ σκέψης του, ἀφοῦ ἡ ἀγάπη του ἀγκάλιαζε ὅλη τὴν κτίση, μέχρι καὶ αὐτὰ τὰ ταλαιπωρημένα γαϊδουράκια, γιαυτὸ καὶ ποτὲ δὲν ἀνέβηκε σὲ αὐτὰ προτιμώντας νὰ ὑποφέρει ἀπὸ τὶς πεζοπορίες.
Παρὰ λοιπὸν τὰ ἀνωτέρω, ἦταν ἀπόλυτος διώκτης κάθε ξενόφερτου πνεύματος καὶ ἤθους ποὺ ξεστράτιζε τοὺς Χριστιανοὺς ἀπὸ τὴν λιβανοκαπνισμένη Ὀρθοδοξία.
Στὸν βίο τοῦ Ὁσίου Ἀρσενίου, γράφει ὁ Ἅγιος Παίσιος ὁ Ἁγιορείτης, πὼς κάποτε μία κοπέλα, ἡ Ὁσία Καραμουρατίδου, ὅταν ἦταν νεόνυμφη φοροῦσε μία μαντήλα παρδαλὴ Σμυρνιώτικη. Παρὰ τὶς ἐπανειλημμένες παρατηρήσεις τοῦ Αγ. Ἀρσενίου νὰ μὴν τὴν φοράει ἀλλὰ νὰ…. εἶναι σεμνὴ ἐκείνη δὲν ἄκουγε.
Τότε τῆς λέει αὐστηρά: Φράγκικες ἀρρώστιες στὰ Φάρασα δὲν θέλω.
Ἐὰν δὲν συμμορφωθεῖς τότε θὰ λειτουργήσουν οἱ πνευματικοὶ νόμοι καὶ τὰ παιδιὰ ποὺ θὰ γεννᾶς ἀφοῦ βαπτίζονται θὰ φεύγουν ἀγγελούδια γιὰ τὸν Οὐρανό.
Πράγμα τὸ ὁποῖο ἔγινε, ἀφοῦ ἔφυγαν ἔτσι δύο της παιδιά.
Τότε πέταξε τὴν παρδαλὴ μαντήλα καὶ ἀφοῦ ζήτησε συγχώρεση ἀπὸ τὸ Ἅγιο γέννησε κατόπιν κατὰ πρόρρηση τοῦ Ὁσίου ἄλλα δύο παιδιά.
(«Ὁ Πατὴρ Ἅγιος Ἀρσένιος ὁ Καππαδόκης»ἔκδ. Ι. Ἡσυχαστηρίου «Εὐαγγ. Ἰωάννης ὁ Θεολόγος», Σουρωτὴ Θεσσαλονίκης, 1975, σέλ. 94-95)
Φανταστεῖτε συνεπῶς ἂν ὁ Ἅγιος Ἀρσένιος ζοῦσε στὴν ἐποχή μας καὶ ἔβλεπε ὅλες αὐτὲς τὶς ἀξιολύπητες Οἰκουμενιστικὲς διαχύσεις: Ὀρθόδοξοι Ἀρχιερεῖς καὶ λοιποὶ Κληρικοὶ νὰ συμπροσεύχονται χέρι-χέρι μὲ περήφανους αἱρετικούς τῶν «ἱστορικῶν Ἐκκλησιῶν», Δεσποτίνες, Παστορίνες καὶ ἄλλους ποὺ πρὶν λίγο τα χέρια τους εὐλόγησαν Γάμους ἀρσενοκοιτῶν καὶ λεσβιῶν ἢ ἀκόμη μὲ ἀλλόθρησκους Μουσουλμάνους, βουδιστὲς κ.α. ἄραγε ποιὰ θὰ ἦταν ἡ ἀντίδρασή του;
Τελικὰ δὲν εἶναι τυχαῖο το πότε καὶ σὲ ποιὰ ἐποχὴ ἔρχεται ὁ κάθε ἄνθρωπος στὸν κόσμο. Ἀφοῦ ἐὰν ζοῦσε σήμερα ὁ Ὅσιος θὰ εἶχε πάρει σίγουρά το φραγγέλιο καὶ δὲν θὰ εἶχε ἀφήσει τίποτα τὸ κάλπικο καὶ πλάνο ὄρθιο.