Ὁ Ἅγιος Ἀθανάσιος μᾶς παρέδωσε μία ἱστορία, ἡ ὁποία ἀναδεικνύει τοὺς ψευδοποιμένες, ποὺ λυμαίνουν τὴν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ: Ἕνας ἄνθρωπος ἔπασχε ἀπὸ βαρειὰ μορφῆς πνευμονία. Ἦρθανλοιπὸν οἱ γιατροί, τὸν ἐξέτασαν στὰ χέρια καὶ στὰ πόδια, τὸν βρῆκαν ἀρτιμελῆ, συμφώνησαν, ὅτι εἶναι ὑγιῆς καὶ ἔφυγαν ἱκανοποιημένοι μὲ τὸ ἔργο τους.
Ἔτσι καὶ ἡ Ἱεραρχία τῆς Ἐκκλησίας συνεδρίασε καὶ οἱ Ἱεράρχες ἀνακάλυψαν, ὅτι ὑπῆρχε ἀπαρτία, ὅτι εἶναι ὁμόφωνοι καὶ ἑνωμένοι, ὅτι χρειάζεται νὰ μελετήσουν τὰ κείμενα, ὅσον ἀφορᾶ ὅμως τὴν πνευμονία τῶν καιρῶν μας, τουτέστιν τὸν Οἰκουμενισμό, τὴν ζηζιούλεια αἵρεση τῆς βαπτισματικῆς θεολογίας, τὸν θρησκευτικὸ συγκρητισμό, ποὺ λυμαίνουν ἐδῶ καὶ δεκαετίες τὴν Ἐκκλησία, οὐδεμία διάγνωση. Λὲς καὶ δὲν γνωρίζουν οἱ Ἱεράρχες, τί γράφεται τόσον καιρὸ ἀπὸ Ἱερεῖς, Μοναχούς, θεολόγους καὶ λαϊκούς. Λὲς καὶ δὲν γράφθηκαν παρακλητικὲς ἐπιστολὲς πρὸς αὐτούς, νὰ πάρουν ἐπιτέλους ξεκάθαρη θέση καὶ νὰ βοηθήσουν τὸ ποίμνιο, ποὺ ἔχει κατασκανδαλισθεῖ καὶ τελεῖ σὲ πλήρη σύγχυση. Ἡ δῆθεν ἀγωνιστικότητα, ἡ δῆθεν ὁμολογία, ἡ δῆθεν Ὀρθοπραξία θυσιάστηκε ὡς δυσῶδες θυμίαμα στὸν θεομίσητο βωμὸ τῆς σκοπιμότητας, τῆς ἐξουσίας, τῆς ἐπαγγελματικῆς ἐξασφάλισης, τῆς ἄνετης ζωῆς καὶ τῆς εὔνοιας τῶν δυνατῶν καὶ τῶν συμφερόντων τοῦ κόσμου τούτου. Ὡς ἐκ τούτου σύμφωνα μὲ τὶς ἀναποφάσιστες ἀποφάσεις τῆς Ἱ. Συνόδου καὶ τὴν μετάθεση τοῦ θέματος ἀπὸ τὸν Ἄννα στὸν Καϊάφα οἱ Ἱεράρχες ἀπέδειξαν:
Ὁ Οἰκουμενισμὸς ἐξακολουθεῖ γι’ αὐτοὺς νὰ μὴν εἶναι παναίρεση –γιατὶ ἂν ἦταν θὰ ἔπρεπε νὰ τὴν εἴχαν καταδικάσει– ἀλλὰ ἡ σύγχρονη καὶ «νέα» δῆθεν ὁδὸς σωτηρίας. Γι’ αὐτὸν τὸν λόγο καὶ ἀποφάσισαν τὴν μελέτη –μὰ καλὰ τόσο καιρὸ τί ἔκαναν, πῶς πῆγαν στὴν σύνοδο χωρὶς νὰ ἔχουν μελετήσει– τῶν κειμένων, τὴν καταλλαγὴ καὶ τὴν συνύπαρξη σὲ ἐκκλησιαστικὸ ἐπίπεδο μὲ ὅλους αὐτούς, ποὺ καινοτομοῦν καὶ κακοδοξοῦν ἀσεβῶς σὲ θέματα Πίστεως καὶ παραχαράσσουν τὸ Εὐαγγέλιο.
Ἀποδέχθηκαν οἱ ἐκπρόσωποί μας ἐπίσκοποι, μετὰ μάλιστα τὴν διευθυντήρια ἐπιστολὴ τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου διὰ χειρὸς τοῦ κ. Βαρθολομαίου, ὅτι ἡ Σύνοδος τῶν ἀκριβῶν ξενοδοχείων, τῶν σωματοφυλάκων, τῶν λουκουλείων γευμάτων, τῶν συναυλιῶν καὶ ὅλων τῶν ἄλλων καινοτομιῶν εἶναι ὀρθόδοξη μεγάλη καὶ ἁγία.
Καὶ ἀφοῦ ἀποδέχθηκαν τὴν Σύνοδο ἐκ τῶν πραγμάτων ἀποδέχθηκαν, ὅτι οἱ αἱρέσεις εἶναι Ἐκκλησία –καὶ ἂς ψευδοθεολογεῖ ὁ Μεσσηνίας περὶ terminus technicus, ἀφοῦ μᾶς θεωρεῖ τόσο ἀφελεῖς– πρᾶγμα ἐκκλησιαστικὰ ἀνήκουστο καὶ τερατῶδες (κατὰ τὸν Ἅγιο Ἰουστῖνο Πόποβιτς καὶ ὅλους τοὺς προηγουμένους Ἁγίους), ὅτι ἡ Μία Ἐκκλησία εἶναι ἕνα μικρὸ καὶ ἀσήμαντο κομματάκι τοῦ πολύχρωμου “ἐκκλησιαστικοῦ πάζλ” τῶν Παπικῶν, τῶν Ἀγγλικανῶν καὶ τῶν τριακοσίων πενήντα περίπου (350) προτεσταντικῶν αἱρέσεων τοῦ ΠΣΕ, πιστοὶ στὴν ἀπόφαση τοῦ Porto Alegre, ὅτι ἡ πληθώρα τῶν κακοδοξιῶν τῶν “ἐκκλησιῶν” τοῦ Π.Σ.Ε., εἶναι “διαφορετικοὶ τρόποι διατυπώσεως τῆς ἰδίας Πίστης καὶ ποικιλία Χαρισμάτων τοῦ Ἁγίου Πνευματος” καὶ ὅτι αὐτὸ ποὺ ὁριοθετεῖ τὴν Ἐκκλησία δὲν εἶναι ἡ κοινὴ ὀρθὴ Πίστη, ἡ Παράδοση καὶ ἡ Ἀποστολικὴ διαδοχή, ἀλλὰ τὸ “κοινὸ βάπτισμα”!
Ἕνα καλὸ ὅμως εἶχε αὐτὴ ἡ σύνοδος. Ἐπιτέλους τελείωσε τὸ ἴσως καλοπροαίρετο ἀλλὰ δυστυχῶς μὴ πειστικὸ ἐπιχείρημα περὶ ἀγωνιστῶν Ἐπισκόπων, λιονταριῶν, ἀφόβων ποιμένων περιφρουρόντων τὴν Ἐκκλησία. Οἱ λέοντες ἔγιναν ἀλώπεκες πονηρὲς καὶ δειλές. Τελείωσε ὁ χρόνος τῶν προφάσεων καὶ τῶν ἀδόξων ψευτοδάφνεων. Ἀμετανόητοι καὶ τυφλοὶ ἀπὸ τὴν ἐκκοσμίκευση, τὸ συμφέρον καὶ τὴν ἔπαρσή τους οἱ ἱεράρχες ἀποκαλύφθηκαν μόνοι τους. Ἦρθε πλέον ἡ ὕστατη ὥρα τῶν ἀποφάσεων: Ἢ ἀκολουθοῦμε τὸν δύσκολο, μαρτυρικὸ ἀλλὰ θεάρεστο δρόμο τῶν πατέρων πάντα μέσα στὴν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ ἢ τασσόμεθα πιὰ χωρὶς ὑπεκφυγὲς μὲ τοὺς ψευδοποιμένες, ποὺ θεωροῦν τὴν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ πεδίο ἀτέρμονων καὶ συνεχῶν συνεδριάσεων, διεκδικοῦν ποσοστὰ τηλεθέασης καὶ μὲ τὶς ἀποφάσεις τους θέτουν τὸ ποίμνιο τῆς Ἐκκλησίας –τὸν πραγματικὸ καὶ ὕστατο θεματοφύλακα τῆς πίστεως– ἀπροστάτευτο ἀπέναντι στὴν αἵρεση ἀλλὰ καὶ πρὸ τῶν εὐθυνῶν του.
Ἰδοὺ λοιπὸν πεδίον δράσης λαμπρόν. Ἂς ἀποδείξουμε, ποιόν Χριστὸ πρεσβεύει ὁ καθένας μας.
Ἀδαμάντιος Τσακίρογλου
Κλασσικὸς φιλόλογος, Ἱστορικός