Η ανάγκη του ανθρώπου να επικοινωνήσει με άλλους ανθρώπους, στην πραγματικότητα είναι η ανάγκη να ζήσει. Γιατί χωρίς επικοινωνία η καρδιά απομονώνεται, συντρίβεται, φθείρεται. Με την επικοινωνία διευρύνεται, χαίρεται, ζωοποιείται.
Τι είναι όμως η επικοινωνία και πότε γευόμαστε τις ομορφιές της; Σήμερα, περισσότερο από άλλες εποχές, τα μέσα που υπάρχουν ευκολύνουν την επικοινωνία. Όπου και να βρίσκεσαι μπορείς να επικοινωνήσεις με όποιο θέλεις, να τον ακούσεις, να τον δεις. Και όμως η απουσία της επικοινωνίας, περισσότερο από άλλες εποχές, είναι τόσο εμφανής. Η μοναξιά έγινε το γνώρισμα της εποχής μας και ο άνθρωπος πορεύεται μόνος. «Η ερημία των πόλεων», κατά τον μακαριστό Γέροντα Μωυσή Αγιορείτη, σ’ αντιδιαστολή με την «κοινωνία της ερήμου», βρίσκεται, βέβαια, όχι στη σωματική παρουσία δίπλα μας ανθρώπων αλλά στην ουσιαστική επικοινωνία μ’ αυτούς.
Ο όσιος γέροντας Παναής της Λύσης, ο «κοσμικός ερημίτης», μας τόνιζε....... τη σημασία της επικοινωνίας που έχει ως βάση τη συνεννόηση, την κοινή αντίληψη της ζωής, αυτό δηλαδή που ονομάζεται «του αυτού (του ιδίου) πνεύματος».
Δεν είναι δεδομένο ότι το «αυτό πνεύμα» υπάρχει στους «ανθρώπους της Εκκλησίας» ή σε όσους έχουν το ίδιο επάγγελμα ή σε όσους ζουν στον ίδιο χώρο. Το «αυτό πνεύμα» προϋποθέτει εσωτερική θέα του κόσμου μας, της ζωής, του Θεού και των ανθρώπων, ίδιο με τον άλλο. Η θέα αυτή δεν εξαρτάται, ασφαλώς, από το χαρακτήρα. Η διαφορά των χαρακτήρων που ενώνονται δια μέσου του «αυτού πνεύματος» έχει την ομορφιά της ποικιλίας και της «ενότητας εν τη ποικιλομορφία».
Είναι λυπηρό αλλά και πραγματικό το γεγονός ότι με αρκετούς λεγόμενους «ανθρώπους της Εκκλησίας» δεν υπάρχει η ενότητα που πηγάζει από τη βάση της θεώρησης του «αυτού πνεύματος». Πιο λυπηρό ακόμα είναι με ανθρώπους που κάποτε επικοινωνούσαμε βαθειά, και η χαρά ήταν αμοιβαία, τώρα να μην μπορούμε να «πούμε δυο λέξεις».
Η τυπική επικοινωνία που έχουμε με τους περισσότερους ανθρώπους που συναντούμε στην πορεία της ζωής ασφαλώς δεν μπορεί να ικανοποιήσει τη βαθύτερη ανάγκη για εσωτερική - βαθειά επικοινωνία με ορισμένους ανθρώπους. Αφού δεν είναι δυνατό να είμαστε «του αυτού πνεύματος» με όλους ή τους περισσότερους ανθρώπους, είναι ανάγκη υπαρξιακής επιβίωσης να βρούμε τέτοιους που να μπορούμε να επικοινωνούμε, να μοιραζόμαστε, να συνεννοούμαστε, να κοινωνούμε τα βαθύτερά μας συναισθήματα.
Η υπομονή, η ταπείνωση, η ανεκτικότητα και ο πόθος για σχέση, γίνονται τα μέσα που θα μας οδηγήσουν στην ανακάλυψη ανθρώπων - συνοδοιπόρων που έχουν την ίδια ανάγκη με εμάς, την ίδια αντίληψη της ζωής, το ίδιο πνεύμα.
Τότε, αληθινά, βιώνεται η εντός ημών Βασιλεία. Γιατί ανάμεσα σε τέτοιους ανθρώπους βρίσκεται ο Χριστός, ακατάληπτα και αόρατα, που ενώνει, δίνει χαρά και συμπορεύεται.
π. Ανδρέα Αγαθοκλέους