«Κύριε γνώρισέ μου αὐτόν τόν ἄγνωστο. Ξέρω τό ὄνομά μου, τήν ἠλικία μου, τό βάρος μου, τό χρῶμα τῶν μαλλιῶν μου, ὅμως τόν ἑαυτό μου δέν τόν γνωρίζω. Αὐτός σέ μένα τόν ἴδιο, παραμένει κρυμένος καί ἄγνωστος.
Ἐσύ ὅμως Χριστέ μου, πού ‘‘ἐξετάζεις νεφρούς καί καρδιές’’ τόν γνωρίζεις. Ἐσύ γνωρίζεις κάθε ἄνθρωπο ἐρχόμενο εἰς τόν κόσμο, ‘‘ἐκ κοιλίας μητρός αὐτοῦ’’. Ἐσύ κρατᾶς στά πλαστουργικά σου χέρια τήν φωτογραφία τοῦ μυστικοῦ καί ἀγνώστου ἑαυτοῦ μου, σέ ὅλες τίς λεπτομέρειες.
Τί δέν θά ἔδινα νά ἀποκτήσω αὐτή τήν φωτογρφία Κύριέ μου! Νά τήν κρατήσω μπροστά στά μάτια μου.
Νά δῶ ἐπί τέλους ποιός εἶμαι. Μιά μυστική φωνή μοῦ λέει πώς δέν θά ἄντεχα νά δῶ τήν φωτογραφία μου αὐτή. Καί ἄν τήν ἔβλεπα πώς δέν θά μποροῦσα νά ἀναγνωρίσω τόν ἑαυτό μου.
Γι’ αὐτό Κύριε εἶμαι εὐχαριστημένος πού Ἐσύ, γεμάτος ἀγάπη γιά μένα κρατᾶς ἀποκλειστικά δική σου τήν φωτογραφία τοῦ πραγματικοῦ ἑαυτοῦ μου.
Γιατί ξέρω πώς Ἐσύ θά δουλέψεις μέσα μου γιά νά ἀποκαταστήσεις τήν πραγματική εἰκόνα τοῦ ἑαυτοῦ μου καί νά τήν παρουσιάσεις μή ἔχουσα σπίλο ἤ ρυτίδα ἀλλά ἵνα ᾗ ἁγία καί ἄμωμος.
Κύριε θέλω νά σοῦ δώσω τήν δυνατότητα νά ἐπεξεργασθεῖς μέσα μου τόν ἑαυτό μου..
Ἑαυτέ μου, σκάβε βαθειά τό πηγάδι τῆς αὐτογνωσίας, τῆς αὐτομελέτης. Ἐρεύνα τό θέλημα τοῦ Θεοῦ γιά τή ζωή σου. Γίνου ἀναζητητής γιά νά βρεῖς μαργαριτάρια καί ψήγματα χρυσοῦ ἀπό τό χρυσωρυχεῖο τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ (Ματ. ικ΄44-46).
Σκάβε καί ἄνοιξε τό χῶρο τῆς ὑπάρξεώς σου γιά νά αὐξάνονται πιό πολύ μέσα σου τά ἀποθέματα τῆς χάριτος τοῦ Θεοῦ. Βάλε ὅλο καί πιό πολύ μέσα σου τόν «θεμέλιον… ὅς εστιν Ἰησοῦς Χριστός» (Α΄ Κορ. 3.2).
Ἄν θέλεις νά ἀνέβεις «ψηλά», χαμήλωνε, σκάβε. Σκάβε ὅλο καί πιό βαθειά.
Ἄνοιγε Κύριέ μου βαθειά τό πηγάδι τῆς αὐτογνωσίας καί τῆς ταπείνωσης.
Γιατί προσεύχομαι; Ὄχι βέβαια γιά νά ἀπαριθμήσω στόν Θεό τίς ἁμαρτίες μου.
Ὄχι γιά νά καυχηθῶ γιά τά ἔργα μου. Ὄχι γιά νά ἱκανοποιήσω τήν συνείδησή μου, ὅτι δέν παρέλειψα τό «καθῆκον» τῆς προσευχῆς. Ὄχι γιά νά κατακρίνω τούς ἄλλους «ἁμαρτωλούς» πού συνάντησα στό δρόμο μου.
Οὔτε γιά νά ἀρχίσω ἤ νά τελειώσω «θρησκευτικά» τή μέρα μου. Ἀλλά γιά νά ζητήσω ἀπό τόν πολυεύσπλαγχνο Κύριο νά καλύψει μέ το πολύ ἔλεός του, τά πολλά σφάλματά μου, τά ἀτελῆ καί ἐλλιπῆ ἔργα μου, τήν ἔλλειψη ἀγάπης καί κατανοήσως τῶν ἀδελφῶν μου, τίς πολλές ἁμαρτίες μου.
Γι’ αὐτό προσεύχομαι! Γιά νά ἀνανεώσω τή συναίσθηση τῆς ἁμαρτωλότητάς μου, ἀλλά καί τήν ἐμπιστοσύνη μου στό ἔλεος τοῦ Θεοῦ. Καί ὅταν προσεύχομαι αἰσθάνομαι πώς εἶμαι μπροστά στόν Ἅγιο Θεό!»
Μοναχός Ἰωσήφ Γρηγοριάτης (1915-2008)
ΑΓΙΟΣ ΜΗΝΑΣ
ΤΡΙΜΗΝΙΑΙΑ ΕΚΔΟΣΙΣ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ ΚΑΣΤΟΡΙΑΣ
έτος ΙΒ΄ – τεύχος 53 – Οκτώβριος – Δεκέμβριος 2012