Ζώντας ευχαριστιακά, ζούμε με κέντρο τον Θεό. Ότι κάνουμε, το συνδέουμε με τον Θεό.
Ξαναγινόμαστε πάλι μέσα στον κόσμο όλοι ιερείς. Κάθε χριστιανός που προσφέρει λατρεία και δοξολογία στον Θεό, γίνεται κατά κάποιον τρόπο ιερεύς. Ξαναβρίσκουμε την ενότητα του κόσμου στον Θεό. Αίρεται η διάσπασις. Όλα λειτουργούν σε μια οργανική ενότητα. Ενωνόμαστε και εσωτερικά.
Διότι όταν ο άνθρωπος βρει το κέντρο του κόσμου και τα συνδέει όλα με τον Θεό και ζει γύρω από το κέντρο του κόσμου, που είναι ο Θεός, βρίσκει την εσωτερική του ενότητα – δεν είναι διχασμένος.
Σήμερα πάσχουμε από αυτή την διάσπαση, απ’ αυτόν τον διχασμό. Όταν προσφέρουμε και αναφέρουμε τα πάντα στον Θεό, όλη η ζωή μας παίρνει άλλο νόημα.
Τι νόημα έχουν οι διάφορες λειτουργίες της ζωής μας, όταν δεν τις συνδέουμε ευχαριστιακά με τον Θεό;
Η εργασία που δεν προσφέρεται στον Θεό, καταντά βάρος, κατάρα, άγχος. Ενώ όταν, όσο δύσκολη και εάν είναι, την προσφέρουμε στον Θεό, μας ενώνει με τον Θεό και αποκτά μια αιώνια σημασία. Το ίδιο συμβαίνει με την οικογένεια, τον γάμο. Πόσο διαφορετικό πράγμα είναι ο γάμος έξω από τον Θεό, όπως είναι ο πολιτικός γάμος, από τον γάμο μέσα στον Θεό και για τον Θεό, όπως είναι ο ευχαριστιακός γάμος της Εκκλησίας μας!
Ακόμη, πόσο διαφορετικά συμπεριφέρεσαι στα παιδιά σου, όταν τα βλέπεις ως δώρα του Θεού και πως συμπεριφέρεσαι, όταν τα βλέπεις ως δική σου ιδιοκτησία!
Πόσο διαφορετικά αντιμετωπίζεις τις δοκιμασίες της ζωής, όταν και αυτές τις δέχεσαι ως δώρα της παιδαγωγούσης αγάπης του Θεού! Έτσι ο πόνος αγιάζει τον άνθρωπο σ’ αυτήν την περίπτωση και τον εξαγνίζει.
από το βιβλίο: “Η Ευχαριστιακή ζωή” – Αρχιμανδρίτου Γεωργίου Καψάνη (Έκδοση Ι. Μ. Οσίου Γρηγορίου – Άγιον Όρος 2006).