.

.

Δός μας,

Τίμιε Πρόδρομε, φωνή συ που υπήρξες η φωνή του Λόγου. Δος μας την αυγή εσύ που είσαι το λυχνάρι του θεϊκού φωτός. Βάλε σήμερα τα λόγια μας σε σωστό δρόμο, εσύ που υπήρξες ο Πρόδρομος του Θεού Λόγου. Δεν θέλουμε να σε εγκωμιάσουμε με τα δικά μας λόγια, επειδή τα λόγια μας δεν έχουν μεγαλοπρέπεια και τιμή. Όσοι θα θελήσουν να σε στεφανώσουν με τα εγκώμιά τους, ασφαλώς θα πετύχουν κάτι πολύ πιό μικρό από την αξία σου. Λοιπόν να σιγήσω και να μη προσπαθήσω να διακηρύξω την ευγνωμοσύνη μου και τον θαυμασμό μου, επειδή υπάρχει ο κίνδυνος να μη πετύχω ένα εγκώμιο, άξιο του προσώπου σου;

Εκείνος όμως που θα σιωπήσει, πηγαίνει με τη μερίδα των αχαρίστων, γιατί δεν προσπαθεί με όλη του τη δύναμη να εγκωμιάσει τον ευεργέτη του. Γι’ αυτό, όλο και πιό πολύ σου ζητάμε να συμμαχήσεις μαζί μας και σε παρακαλούμε να ελευθερώσεις τη γλώσσα μας από την αδυναμία, που την κρατάει δεμένη, όπως και τότε κατάργησες, με τη σύλληψη και γέννησή σου, τη σιωπή του πατέρα σου του Ζαχαρία.

Άγιος Σωφρόνιος Ιεροσολύμων

Όταν περνάς όμορφα...



Είναι αλήθεια, πως όταν περνάς όμορφα και ωραία, ο χρόνος χάνεται. 
Σαν να μην υπάρχει. 
Λες και βρίσκεσαι στο παράδεισο που δεν κρέμονται ημερολόγια στους τοίχους μήτε κουρδίζουν ρολόγια στις φτερούγες των αγγέλων. 
Το ίδιο όμως δεν ισχύει όταν τα πράγματα δεν κυλούν και τόσα ιδανικά. Όταν η πραγματικότητα που βιώνεις, είναι κόλαση. 
Εκεί υπάρχει χρόνος. 
Και είναι τόσο αργός και ζοφερός που σου φαίνεται πως δεν περνάει, δεν κυλάει. 
Σέρνεται ως φίδι που κοιτά να σε πλανέψει για δηλητηριάσει τα όνειρα σου…

π. Λίβυος