«Πολλοί άνθρωποι για πολλούς λόγους κολυμπούν στη θάλασσα. Μερικοί απ’ αυτούς ξέρουν πραγματικά καλό κολύμπι και όταν έρχεται καταπάνω τους το κύμα, σκύβουν και λουφάζουν από κάτω του μέχρι να περάσει. Έτσι εξακολουθούν να κολυμπούν ακίνδυνα. Αν όμως θελήσουν ν’ αντισταθούν, το κύμα τούς σπρώχνει έξω και τους εκσφενδονίζει πολύ μακριά. Πάλι, μόλις αρχίσουν να κολυμπούν έρχεται καταπάνω τους άλλο κύμα. Αν πάλι αντισταθούν, πάλι το κύμα θα τους σπρώξει και θα τους πετάξει έξω και το μόνο που κατορθώνουν είναι να συντρίβονται, χωρίς καθόλου να προχωρούν. Αν όμως, όπως είπα, σκύψουν και ταπεινωθούν κάτω από το κύμα, αυτό περνάει χωρίς να τους κάνει κακό. Εξακολουθούν τότε να κολυμπούν όσο θέλουν και τελειώνουν τη δουλειά τους.
»Το ίδιο συμβαίνει και με τους πειρασμούς. Αν κανείς βαστάξει τον πειρασμό με υπομονή και ταπείνωση, τον ξεπερνάει χωρίς να πάθει κακό. Αν όμως παραμείνει με την καρδιά γεμάτη λύπη και ταραχή και θεωρώντας καθέναν αίτιο του κακού που του συμβαίνει, κολάζει τον εαυτό του, φορτώνοντας πάνω του τον πειρασμό. Έτσι όχι μόνο δεν ωφελείται απ’ αυτόν, αλλά και βλάπτεται. Γιατί ωφελούν πάρα πολύ οι πειρασμοί όποιον τους υπομένει ατάραχα».
ΑΒΒΑΣ ΔΩΡΟΘΕΟΣ
[Αββά Δωροθέου:
«Έργα Ασκητικά»,
ΙΓ΄ Διδασκαλία,
§140–141, σελ. 312–313,
Εκδόσεις «Ετοιμασία»,
Ιερά Μονή Τιμίου Προδρόμου,
Καρέα Αττικής, 19832.
Επιμέλεια ανάρτησης,
επιλογή θέματος και φωτογραφίας,
πληκτρολόγηση κειμένου:
π. Δαμιανός.]