ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΕΣ ΙΕΡΑΡΧΩΝ ΚΑΙ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΣΥΝΟΔΟΥ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ ΣΤΟΝ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗ ΑΘΗΝΑΓΟΡΑ, ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΡΟΔΟΣΙΑ ΤΗΣ ΠΙΣΤΕΩΣ
ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΣΗΜΕΡΑ ΤΕΤΟΙΟΙ ΕΠΙΣΚΟΠΟΙ;
ΚΑΙ ΕΑΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ, ΓΙΑΤΙ ΣΙΩΠΟΥΝ;
«….Ἡ Ἱερὰ Σύνοδος τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος ἀνησυχήσασα ἐκ τῶν ἑκάστοτε ἐκδηλώσεων τῆς Ὑμετέρας Παναγιώτητος, δηλώσεων αἱ ὁποῖαι σᾶς φέρουν προσκλίνοντα ἄλλοτε μὲν πρὸς τοὺς Παπικούς, ἄλλοτε δὲ πρὸς τοὺς Προτεστάντας, κατέληξεν εἰς τὴν ἀπόφασιν νʼ ἀποστείλη ἔγγραφον διαμαρτυρίας πρὸς Ὑμᾶς, εἰς τὸ ὁποῖον θὰ τονίζεται, ὅτι αἱ σκέψεις καὶ δηλώσεις Ὑμῶν ὡς Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου ἐπὶ θεμελιωδῶν ζητημάτων τῆς Ἐκκλησίας πρέπει νὰ μὴ ἀφίστανται τῆς αἰωνοβίου Ὀρθοδόξου γραμμῆς, διότι τὸ Ὀρθόδοξον πλήρωμα παρακολουθεῖ ἀγρύπνως τὰς σχέσεις τοῦ Πρωτοθρόνου τῆς Ὀρθοδοξίας μὲ τοὺς ἑτεροδόξους καὶ ἀλλοδόξους καὶ δεόντως σχολιάζει αὐτὰς εἰς τὸ βάρος σας.
«…Ὁ γηραιὸς Σεβ. Μητροπολίτης Σάμου κ. Εἰρηναῖος δὲν ἔπαυσε νὰ διαμαρτύρεται διὰ σειρᾶς ἄρθρων διὰ τὸν τρυφερὸν ἐναγκαλισμὸν τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου μὲ τοὺς Προτεστάντας καυτηριάζων ἰδίως τὴν συμμετοχὴν ἱεραρχῶν εἰς τὰς συνεδριάσεις τοῦ Παγκοσμίου Συμβουλίου τῶν Ἐκκλησιῶν. Εἰς τὴν κίνησιν αὐτὴν τὸ διαυγὲς ὄμμα τοῦ σεβασμίου Ἱεράρχου διαβλέπει, ὅτι τὰ κίνητρα εἶνε μᾶλλον πολιτικῆς φύσεως. «Ἐφʼ ὅσον – γράφει ὁ σεβάσμιος οὗτος Ἱεράρχης – ἡ πρεσβυγενὴς Ὀρθόδοξος Ἀνατολικὴ Ἐκκλησία πιστεύει, κατὰ τὸ Σύμβολον τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων Νικαίας-Κωνσταντινουπόλεως, ὅτι αὐτὴ εἶνε ἡ μία, ἁγία καὶ Ἀποστολικὴ Ἐκκλησία, ἀφοῦ ἐστάθη ἀκλόνητος εἰς τὴν ἱστορικήν της πορείαν μεταβιβάζουσα διὰ μέσου τῶν αἰώνων μέχρι σήμερον διὰ τῆς ἱερωσύνης, διὰ τῶν ἐπισκόπων της, τὴν ὕπαρξίν της, τοὺς θείους χαρακτῆρας της, ὡς ὥρισαν οἱ θεῖοι Ἀπόστολοι, ὁ μέγας τῶν Ἐθνῶν Ἀπόστολος Παῦλος καὶ ἡ ἀδιάκοπος χορεῖα τῶν ἁγίων Πατέρων, ἀδυνατεῖ νὰ μετάσχη τοῦ Οἰκουμενικοῦ Χριστιανικοῦ Συμβουλίου, τὸ ὁποῖον ἀναζητεῖ νὰ εὕρη τὴν μίαν Ἁγίαν Ἐκκλησίαν. Ἐὰν μετεῖχεν εἰς αὐτὸ ὡς ὀργανικὸν μέλος, θὰ ἐβεβαίωνεν ὅτι δὲν πιστεύει ὅτι αὐτὴ ἡ μία, ἁγία, καθολικὴ καὶ ἀποστολικὴ Ἐκκλησία συμφώνως πρὸς τὴν γνησιότητα τῆς ὀρθοδόξου χριστιανικῆς πίστεως καὶ τὴν ἀκεραιότητα τῆς δογματικῆς της παραδόσεως» (Ἴδε Μητροπ. Σάμου Εἰρηναῖου, Ἡ Ὀρθόδοξος Ἑλληνικὴ Ἐκκλησία καὶ τὸ Οίκουμενικὸν Συμβούλιον τῶν Ἐκκλησιῶν, Ἀθῆναι 1952 σελ. 10-11).
Ὁ σεβ. Μητροπολίτης Ἀργολίδος κ. Χρυσόστομος διὰ τοῦ ὑπʼ ἀριθμ. 1079 τῆς 4 Δεκεμβρίου 1961 γράμματος ἀποσταλέντος πρὸς ὁλόκληρον τὴν Ἱεραρχίαν καὶ εὐρέως κυκλοφορήσαντος καὶ σχολιασθέντος ἐν τῶ Τύπω ἐντονώτατα διεμαρτυρήθη «διὰ τὸ συντελεσθὲν Κοινωνικὸν ἔγκλημα», τ.ἔ. διὰ τὴν χειροτονίαν διγάμου. Ἡ χειροτονία αὕτη χαρακτηρίζεται ὡς πραξικόπημα κατὰ τῶν Ἱερῶν Κανόνων, κατὰ τοὺς ὁποίους «ἅπας δίγαμος εἰς ἱερωσύνην παρόσδεκτος». Ὡς σχολιάζει ἕτερος Ἀρχιερεύς, «οὐδεὶς καὶ οἱασδήποτε καταστάσεως προΐσταται ἀρχιερατεύων ἐν τῆ Ἁγία Ἐκκλησία, εἴτε Ἀρχιεπίσκοπος, εἴτε Μητροπολίτης, εἴτε Πατριάρχης, οὐδεὶς ἀπολύτως δύναται νὰ θέση ἑαυτὸν δικαστήν, πρὸς ἀκύρωσιν τῶν Ἱερῶν Κανόνων, καὶ δὴ τοιαύτης θεμελιώδους σημασίας, τοὺς ὁποίους ἐθέσπισαν πράγματι ἅγιοι τῆς Ἐκκλησίας Πατέρες, εἰς κατοχύρωσιν αὐτῆς. Ὅλαι αἱ ὄντως ἅγιαι Οἰκουμενικαὶ Σύνοδοι ἐπεβεβαίωσαν τὰς κανονικὰς ἀποφάσεις τῆς ἑκάστοτε προηγηθεῖσης, καὶ τῶν Τοπικῶν Συνόδων».
Ὁ Σεβ. Μητροπολίτης Μαντινείας κ. Γερμανὸς ἐξ ἀφορμῆς τῶν ἀνακοινώσεών σας εἰς τὸν Τύπον περὶ τοῦ γάμου τῶν κληρικῶν ἐξέδωκε μακρὰν ἀνακοίνωσιν, ἐν τῆ ὁποία ἐκφράζων τὴν πλήρη ἀντίθεσίν του πρὸς τὴν ὑμετέραν σκέψιν γράφει τὰ ἐξῆς˙ «Τὸ ζήτημα τοῦτο διῆλθε τὴν ἐξέλιξιν αὐτοῦ διὰ μέσου τῶν αἰώνων ἐν τῆ Ὀρθοδόξω Ἐκκλησία καὶ καθωρίσθη ἡ ὀρθὴ ἄποψις αὐτοῦ εἰς Οἰκουμενικὰς Συνόδους, ὥστε ἡ σημερινὴ ἀνακίνησις αὐτοῦ θὰ ἀποτελέση κλονισμὸν ἐπικίνδυνον εἰς τὰ θεμέλια τῆς Ὀρθοδοξίας. Πᾶσα γνώμη ὑπὲρ τῆς δευτερογαμίας τῶν κληρικῶν ἀντίκειται εἰς τὴν ὑπὲρ τῆς ἀγαμίας διδασκαλίαν τοῦ Εὐαγγελίου αὐτοῦ τοῦ Ἀποστόλου Παύλου (Α΄ Κορινθ. 7, 8). Δημιουργεῖ ἐνίσχυσιν τῶν ἀσθενῶν χαρακτήρων πρὸς τὰς σωματικὰς καὶ σαρκικὰς ἐπιθυμίας κατʼ ἀντίθεσιν πρὸς τὴν πνευματικὴν ἐξύψωσιν τῶν χαρακτήρων, ἐφʼ ὕβρει τῶν μυριάδων ὁσίων καὶ ἁγίων ἀσκητῶν τῆς Ἐκκλησίας».
Ἀλλʼ ἐκεῖνος, ὁ ὁποῖος ἐντονώτερον πάντων ὑψώνει φωνὴν διαμαρτυρίας διὰ τὰ ἐν τῶ Οἰκουμενικῶ Πατριαρχείω τεκταινόμενα εἰς βάρος τῆς Ὀρθοδοξίας εἶνε ὁ Σεβ. Μητροπολίτης Κερκύρας καὶ Παξῶν κ. Μεθόδιος. Οὗτος καὶ «ἀνοικτὸν γράμμα» ἀπηύθυνε πρὸς τὴν Ὑμετέραν Παναγιώτητα, διὰ δὲ τοῦ ὑπʼ ἀριθμ. 3461 τῆς 13 Σεπτεμβρίου 1961 ἐγγράφου του πρὸς Ὑμᾶς μετὰ παρρησίας ἐκφράζει τὰς ἀπόψεις του ἐπῖ τοῦ προβληθέντος ζητήματος τῆς ἑνώσεως τῶν Ἐκκλησιῶν, ἐφιστᾶ τὴν προσοχὴν τῆς Ὑμετέρας Παναγιώτητος ἐπὶ τοῦ κινδύνου καὶ καταλήγει ὁ εὐθαρσὴς οὗτος Ἱεράρχης ὡς ἐξῆς˙ «Ὁμολογῶ, ὅτι δὲν συμφωνῶ εἰς ἕνωσιν ἐπὶ ἀναγνωρίσει τῶν παπικῶν ἀξιώσεων, καὶ πάσης ἄλλης κακοδοξίας. Ὑπενθυμίζω δὲ εὐθαρσῶς πρὸς πᾶσαν πλευράν, ὅτι διάκειμαι εὐλαβῶς πρὸς τά, ἅ καὶ βαθέως συναισθάνομαι, λεχθέντα ὑπὸ τοῦ ὑπερτάτου Ἀποστόλου Παύλου, ἐλληνιστὶ δὲ γραφέντα, «Εἴ τις ὑμᾶς εὐαγγελίζεται παρʼ ὅ παρελάβετε, ἀνάθεμα ἔστω». Ὁμοίως καὶ τὸ παρὰ τοῦ αὐτοῦ ὑπερτάτου Ἀποστόλου λεχθέν: «Εἰ ἔτι ἄνθρωπος ἤρεσκον, Χριστοῦ δοῦλος οὐκ ἄν ἤμην» (Γαλ. 1, 9-10).
Ὁ ἴδιος Ἱεράρχης λαμβάνων ἀφορμὴν ἐκ διαλέξεως τοῦ Καρδιναλίου Πέτρου Γρηγορίου Agagianian, προϊσταμένου τῆς Propaganda Fide, συνέγραψεν ἰδιαίτερον βιβλίον, ἐν τῶ ὁποίω δημοσιεύων ἐν μεταφράσει ὁλόκληρον τὴν διάλεξιν τοῦ εἰρημένου Καρδιναλίου, δίδει τὴν πρέπουσαν ἀπάντησιν καὶ ἀποκαλύπτει τὰ βαθύτερα ἐλατήρια, τὰ ὁποῖα ὠθοῦν τὸν Πάπαν Ἰωάννην τὸν ΚΓ΄ πρὸς σύγκλησιν 21ης Οἰκουμενικῆς Συνόδου. Ταύτης, λέγει ὁ ἅγιος Κερκύρας, σκοπὸς εἶνε ἡ «ἐπιδίωξις ἀναγνωρίσεως εἰς τὸν Πάπαν τῆς Ρώμης, Ἀρχιερέα καὶ ἅμα Βασιλέα, ἰδιότητος παγχριστιανικῆς αὐθεντίας, ὡς ἀντιπροσώπου τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ ἐπὶ τῆς γῆς. Ἐπιδίωξις ὑποταγῆς εἰς τὴν Ἁγίαν Ἕδραν, εἰς τὴν Ρωμαϊκὴν «ἐκκλησίαν», εἰς τὰς κακοδοξίας αὐτῆς ὡς θέσφατα, εἰς τὸ Βατικανόν, δηλαδή, εἰς τὴν Ρώμην». Ἀλλὰ καὶ τοῦ εὐσεβοῦς πληρώματος ἐξεδηλώθη ἡ ἀνησυχία, ὡς δύνασθε νὰ ἴδητε ῥίπτοντες ἕν βλέμμα εἰς ὅλα σχεδὸν τὰ ἐν Ἑλλάδι ἐκδιδόμενα θρησκευτικὰ φύλλα.
Ἐξ ὅλων τῶν ἄρθρων μνημονεύομεν ἐδῶ δύο περισπούδαστα ἄρθρα, τοῦ σοφοῦ καθηγητοῦ κ. Παναγιώτου Τρεμπέλα δημοσιευθέντα εἰς τὸ περιοδικὸν «Σωτήρ». Ἐν αὐτοῖς τονίζεται ὁποίας δυσκολίας συναντᾶ ἡ προσπάθεια ἑνώσεως μετὰ τῆς «ἐκκλησίας» τῆς Ρώμης. Ἡ ἕνωσις αὕτη ἐπὶ τοῦ παρόντος εἶνε ἀδύνατος, ἐφʼ ὅσον κυριαρχοῦν δόγμα τῆς ἐκκλησίας τῆς Ρώμης εἶνε τὸ ἀλάθητον τοῦ Πάπα, «τὸ ὁποῖον, ἵνα ἀκυρωθῆ, ὡς ὀρθῶς παρετήρησεν ὁ ἀείμνηστος Σέργιος Βουλγκάγκωφ, θὰ ἔπρεπε νὰ γίνη ἐν τῶ Καθολικισμῶ ἀνατροπή». Ὀρθῶς δὲ ἐν τοῖς εἰρημένοις ἄρθροις τονίζεται, ὅτι αἱ καινοτομία καὶ τὰ νέα δόγματα τὰ ὁποῖα ἀπὸ καιροῦ εἰς καιρὸν ἡ Ρωμαϊκὴ ἐκκλησία παρεισάγει εἰς τὴν ἐπίσημον διδασκαλίαν της, θολερὰν πηγὴν ἔχουν τὸ ἀλάθητον τοῦ Πάπα.