Από πιστούς κι απίστους. Από μένα κι από σένα. Από την υποκρισία, τον φαρισαϊσμό, την γενικευμένη αμαρτία όλων μας. ΟΛΩΝ ΜΑΣ. Τα κολλημένα μυαλά μας, το ψέμα του ήθους μας. Πείσμα, πείσμα, πείσμα. Κι εγωισμός απίστευτος. ΟΛΟΙ…
Αγωνίες επιλεκτικές. Εστιασμοί κατά το δοκούν. Τον Χριστό, ελάχιστοι ακούν.
Ούτε καν οι δικοί Του που λένε ότι Τον διακονούν. Τα λόγια Του, ενώ ερμηνεύονται, συχνά παρερμηνεύονται, κακοποιούνται, βασανίζονται, τραβιώνται από δω κι από κει και γίνονται ό,τι θέλει ο καθείς. Προσφέρονται γαρ, για όλες τις θεωρίες. Άγνοια…
Αγία Γραφή, Πατέρες άγιοι, Φρόιντ κι επιστήμονες, όλοι στη βιτρίνα των λογυδρίων μας τούτο τον καιρό, μα απόντες απ' της καρδιάς το μέσα σκάμμα. Όλοι οι αγράμματοι κι ημιμαθείς, κάτι θα πούμε. Πόσο μακριά νυχτωμένοι, σα πεθαμένοι. Ανέραστοι, μιλάμε γι’ έρωτα. Όμως ούτε Θεό, ούτε ανθρώπους αγαπάμε…
Άγευστοι εμπειριών που αλλοιώνουν και προσευχών που μεταμορφώνουν. Γεμάτοι πτυχία που εντυπωσιάζουν και περγαμηνές, που επικαλούμαστε για να μας δώσουν προσοχή. Ανάξιοι κι αποτυχημένοι μέσα μας. Λόγια στομφώδη, χειμαρρώδη, που σε λίγο ξεχνιούνται απ' όλους, χωρίς δύναμη αναγέννησης.
Μας ακούν κι αγριεύουν, γράφουμε και μας βρίζουν. Και στέγνα…
Λείπουν τα δάκρυα. Εδάκρυσεν ο Ιησούς. Παντού σπαθιά και πείσματα. Και τείχη.
Και τοίχοι. Και κόντρες. Και αντιπαλότητες. Τα κομποσκοίνια σκλήρυναν κι αυτά. Σαν εχθροί. Ενότης: πραγματικότης μακρινή. Το ¨ίνα ώσιν εν¨: μια φαντασίωση εαρινή.
Κύριε, Ιησού Χριστέ, άγιε, πανάγιε, εράσμιε, ερωτικέ, αγνέ, ταπεινέ, γυμνέ, φτωχέ, Θεέ, σιωπηλέ, βρέφος, θύμα αιώνιο, φανερώσου και βγάλε το μαστίγιο και σβούριξε το λίγο στο μολυσμένο της καρδιάς μου αέρα. Για να ξυπνήσω. Να καθαρίσει ο νους μου.
Ένα θαύμα. Μετάνοια…
π. Ανδρέας Κονάνος