Τμήμα τοιχογραφίας από τον νάρθηκα της
Ιεράς Μονής Μεγίστης Λαύρας.
«Περισσότερο απ΄ όλα ο διάβολος δεν θέλει να προσευχόμαστε. Όταν δει κάποιον να προσεύχεται, αν δεν μπορεί να τον εμποδίσει, προσπαθεί τουλάχιστον να παρασύρει τον νου του σε φαντασίες ή σε λογισμούς. Αν δεν το καταφέρει και αυτό, τότε παρουσιάζεται και ο ίδιος ακόμα, μόνο και μόνο για να σε ταράξει και να σε βγάλει έστω και λίγο από την προσευχή. Να, ήμουν μια φορά εκεί έξω, δίπλα στον τάφο του παπα – Τύχωνα. Ενώ έλεγα την δοξολογία με μετάνοιες, όταν έφθασα στο στίχο «εν τω φωτί σου οψόμεθα φως», ξαφνικά ένα φως δυνατό σαν προβολέας ξεχύθηκε από πίσω μου και φώτισε όλη την περιοχή. Έφεξε μέχρι κάτω στην Καλλιάγρα. Κατάλαβα ότι ήταν δαιμονικό αυτό τι φως και δεν έδωσα σημασία. Συνέχισα ατάραχος την προσευχή μου.
Αφού είδε (ο διάβολος) ότι δεν ταράχτηκα από το φως, έκανε κάτι άλλο. Λίγα μέτρα αριστερά μου παρουσιάστηκαν δυο διαβολάκια, περίπου ενάμισι μέτρο ύψος, τόσα δα, που έπαιζαν και χτυπιούνταν μεταξύ τους με τα χέρια και τα πόδια και γελούσαν. Σωστός κινηματογράφος. Ε΄ ! Δεν μπόρεσα να κρατηθώ. Ξέσπασα σε γέλια. Είδες τί έκανε ο πειρασμός ; Δεν τον πρόσεξα με το φως, έστειλε μετά τα διαβολάκια».
ΑΓΙΟΝ ΟΡΟΣ 2004, σ. 229 κ.ε.