Κάποιες στιγμές έρχονται έτσι τα πράγματα και καταλαβαίνεις πολλά για τον εαυτό σου που δεν τα ήξερες ή μπορεί και να μην ήθελες να τα ξέρεις. Πάντα αυτές οι στιγμές πονάνε. Πάντα αυτές οι στιγμές σου κλονίζουν πολλά πράγματα “σταθερά” που είχες μέσα σου.
Πόσες και πόσες φορές, εκτεθήκαμε και βρεθήκαμε να έχουμε κάνει βήματα στο κενό. Ας μην μιλώ για τους άλλους. Πόσες φορές βρήκα αδιέξοδο εκεί που ήμουν σίγουρος για τον εαυτό μου και ήθελα να τρέξω.
Πολύ συχνά θεωρώ υπαίτιο τον εαυτό μου για αυτά που συμβαίνουν γύρω μου. Πάρα πολύ συχνά με κατηγορώ, πιστεύοντας ότι έτσι θα αλλάξω, νιώθοντας ότι έτσι θα είμαι αρεστός, θεωρώντας ότι αυτό με κάνει καλύτερο.
Όμως διαπιστώνω ότι αυτό που κάνω δεν είναι σωστό. Κι αυτό γιατί πολύ απλά κανένα από τα παραπάνω δεν ισχύει κάθε φορά που θα “ψευτο”-κατηγορήσω τον εαυτό μου. Νομίζω ότι έμαθα από μικρός να λειτουργώ με κάποιους κανόνες τους οποίους ουδέποτε δεν τους κατάφερα να τους βγάλω από την καρδιά μου αλλά τους τηρούσα από μια ορθολογιστική συνείδηση… του τι είναι σωστό και τι λάθος.
Διαπίστωσα λοιπόν ότι έχω μάθει χίλια μεν πράγματα αλλά ακόμα και τώρα ίσως δεν έχω ιδέα τι κρύβεται μέσα μου και πως θα καταφέρω να δώσω φωνή στην καρδιά μου.
Αλήθεια πόσο μπερδεμένος είμαι; Πηγαίνουμε. Κάθε μέρα ξυπνάμε και πηγαίνουμε…
Και γιορτάζουμε το πέρασμα του χρόνου (τα γενέθλια κτλ…) . Χαμογελάμε!!!
Κι ενώ το χαμόγελο που πηγάζει απ την αγνή καρδιά είναι ζωή για κείνη αλλά και για όλους, το ψεύτικο χαμόγελο, που γελάμε για να μην πλησιάσει ο άλλος πιο κοντά από όσο τον θέλουμε, το χαμόγελο που πηγάζει από χίλιες σκέψεις, είναι σκέτο δηλητήριο.
Δεν είμαι απαισιόδοξος, ούτε στο ελάχιστο. Αλλά δεν μπορώ και να χαμογελώ στα ψεύτικα. Αυτό είναι που με γεμίζει με θλίψη, όταν βλέπω ψεύτικα χαμόγελα, απομακρυσμένες καρδιές. Υπάρχουν λόγοι να χαμογελάς, αν χαμογελάς χωρίς λόγο, μου δίνεις λόγο να κλάψω.
Μην ανησυχείτε, χτύπησα σ’ ένα τοίχο. Θα μου περάσει…