Στις 15 Ιουλίου 1990, ημέρα Κυριακή, το πρωί, μόλις ο πατήρ Ιάκωβος κατέβηκε από το κελλάκι του στο ναό για τη Θεία Λειτουργία περιέγραψε μέσα στο Ιερό με πρόσωπο εκστατικό σε Πατέρες της Μονής του όσα ο όσιος Ιωάννης ο Ρώσος «πνευματικώ τω τρόπω» του είχε πει τη νύκτα που πέρασε – «ο Θεός οίδεν» - εμπρός στην Ιερή λάρνακα με το αδιαλώβητο σκήνος Του στο Ναό του στο Προκόπι :
«- Νομίζουν πώς κοιμάμαι, πεθαμένος, είμαι νεκρός και δεν υπολογίζουν οι χριστιανοί. Τους πάντας βλέπω. Το σώμα μου είναι μέσα, αλλά εγώ εξέρχομαι πολλές φορές από τη λάρνακά μου. Τρέχω ανάμεσα στους ανθρώπους για να τους βοηθήσω. Πολύς ο πόνος. Αυτοί δε με βλέπουν. εγώ τους βλέπω και τους ακούω τί λένε. Και πάλι εισέρχομαι στη λάρνακά μου. Αλλά άκουσε Πάτερ μου να σου πω :πολλή η αμαρτία στον κόσμο, πολλή η ασέβεια και πολλή η απιστία.
- Γιατί τα λες αυτά Άγιε μου ; του απάντησα. Δέ βλέπεις πόσος κόσμος έρχεται στη χάρη σου και σε προσκυνά ;
- Πολλοί έρχονται, Πάτερ Ιάκωβε, αλλά λίγα είναι τα τέκνα μου, πρόσθεσε ο Όσιος και συνέχισε : Γι΄ αυτό πρέπει να γίνει πόλεμος. Διότι πολλή αμαρτία στον κόσμο.
- Όχι, Άγιέ μου, του είπα αμέσως ταραγμένος. Από μικρό παιδί όλο σε πολέμους και ταλαιπωρίες βρέθηκα. στη Μικρά Ασία που γεννήθηκα αλλά κι όταν ήλθαμε εδώ στην Ελλάδα. Ύστερα, Άγιε μου, αν γίνει έξαφνα ο πόλεμος θα χαθούν και ψυχές πριν προφτάσουν να μετανοήσουν.
- Πρέπει να γίνει πόλεμος, πρέπει να γίνει πόλεμος, πρέπει να γίνει πόλεμος, απάντησε λυπημένα μα με σταθερή φωνή ο Όσιος…».
εκδ. «ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΥΨΕΛΗ», ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ, σελ. 94.