Άπασα η Θεία και Ιερά Γραφή της νέας τε και παλαιάς Διαθήκης, μας παρακινά κατά πολλά εις την Προσευχήν, και κηρύττει μας την υπερθαύμαστον αρετήν και ευγένειάν της. Αμή ας αφήσωμεν τας άλλας ενεργείας, οπού κάμνει, και μόνον ας ειπούμεν διά την εδικήν μας υπόθεσιν. Κυρίως και καθολικά με την προσευχήν ευρίσκομεν εις τας θλίψεις βοήθειαν, καθώς πολλάκις εφάνη. Ο Προφητάναξ λέγει, πως όταν είχεν θλίψιν τινά, εβόα προς Κύριον δια προσευχής και ευθύς τον ελύτρωνεν, ως φαίνεται εις τον γ΄. κ΄. και ριθ΄. Ψαλμόν, και εις άλλους πολλούς. Και δια τους Εβραίους λέγει ο αυτός, ότι πολλάκις εβόων προς Κύριον, και ελύτρωνέ τους από τας θλίψεις.
Ωσαύτως και ο Βασιλεύς Μανασσής, διά προσευχής έτυχε παρά Θεού λύτρωσιν, και αμαρτημάτων συγχώρησιν. Οι θεοπάτορες, και η του Σαμουήλ Μήτηρ Άννα διά προσευχής ελυτρώθησαν της στειρώσεως. Και απλώς αυτό το καταφύγιον είχασιν όλοι οι Άγιοι δούλοι του Θεού εις τας θλίψεις τους, ότι δεν μακραίνει ποτέ η ευσπλαγχνία του Θεού από την προσευχήν του δικαίου, καθώς αυτός έταξε, λέγων˙..Επικάλεσόν με εν ημέρα θλίψεώς σου, και εξελούμαι σε, και δοξάσεις με. Καθώς όσοι περνούσι μεγάλον και βαθύν ποταμόν, διά να μη δειλιάσουν, δεν κυττάζουσι τα ποτάμια ύδατα, αλλά απάνω προς Ουρανόν, ούτω και ημείς όταν μας περικυκλώσουν τα των θλίψεων ύδατα, οπού συμβαίνουσι πολλάκις εις την παροικίαν μας, μην έχωμεν εις την θλίψιν τα όμματα, διά να μη ταραχθούμεν, ή να μικροψυχήσωμεν αλλά μάλλον ας στραφούμεν προς Ουρανόν, οπού είναι η σωτηρία μας, επικαλούμενοι με δέησιν ταπεινήν την θείαν χάριν και έλεος, ότι εξ Ουρανού μας έρχεται η βοήθεια. Και διατί ορέγεται ο Κύριος, να τρέχωμεν προς αυτόν εις τας θλίψεις μας, διά τούτο τας στέλλει πολλάκις, διά να μας σύρνουν τα λυπηρά προς εκείνον, διατί είμεσθεν ως τα βρέφη, οπού όταν δεν τους λείπει τίποτες, ούτε τινά θλίψιν έχουσι, γυρίζουν ολημερής, και παίζουσι, χωρίς να ενθυμηθούν των γονέων τους˙ αμή όταν πεινάσουν ή πέσουν και βαρέσουσι ποθέν, τότε τρέχουσιν εις τους γονείς μετά δακρύων, να τους δώσουν βοήθειαν. Το θυμίαμα, είναι της προσευχής αντίτυπον, το οποίον όταν το βάλης εις τα ανθράκια, ανεβαίνει η ευωδία προς Ουρανόν. Ούτω και η προσευχή γενομένη εις το πυρ των θλίψεων, κατευθυνθείσα ανέρχεται προς τον Κύριον, από τον οποίον μας έρχεται η βοήθεια. Μη νομίσετε, ότι απλώς και ως έτυχε παρέδωκαν ημίν οι Άγιοι Πατέρες την Προσευχήν περισσότερον από όλα, αλλά διατί εγνώριζαν την ακρίβειάν της, ότι καθώς αυτή είναι μέσον, και λαμβάνομεν όλα τα καλά διά μέσου της, ούτως ακόμη λυτρούμεσθεν δι’ αυτής πάντων των κακών και δυσχερών, οπού μας συμβαίνουσι. Διά τούτο και ο Δεσπότης έλεγε τοις εαυτού Μαθηταίς. Γρηγορείτε, και προσεύχεσθε, ίνα μη εισέλθητε εις πειρασμόν. Και πάλιν ομιλώντας διά τους διωγμούς οπού θέλουν είσται την ημέραν της Κρίσεως, είπε. Γρηγορείτε, και προσεύχεσθε εν παντί καιρώ, διά να δυνηθήτε, να υπομείνετε αυτά όλα τα θλιβερά, οπού μέλλει να έλθουσι, το οποίον κάμνοντες και ημείς, θέλομεν εύρει βοήθειαν. Επεί ουν η προσευχή είναι τοσούτον ωφέλιμος, μη βαρεθής, να μελετάς ημέραν και νύκτα τον Νόμον του Θεού, και να προσεύχεσαι εις τας θλίψεις. Και εάν ιδή ο φιλόπαις και πολυέλεος Κύριος, ότι συμφέρει σοι η θεραπεία του σώματος, δίδει σου την. Εί δέ πάλιν είναι διά κόλασιν της ψυχής σου, κάλλιον να ήσαι ασθενής προς ώραν τω σώματι, πάρεξ να τιμωρείσαι αιωνίως εις του Άδου τα κολαστήρια.
ΑΜΑΡΤΩΛΩΝ ΣΩΤΗΡΙΑ, ΑΓΑΠΙΟΥ ΜΟΝΑΧΟΥ ΤΟΥ ΚΡΗΤΟΣ,
ΤΟΥ ΕΝ ΤΩ ΑΓΙΩ ΟΡΕΙ ΤΟΥ ΑΘΩ ΑΣΚΗΣΑΝΤΟΣ