.

.

Δός μας,

Τίμιε Πρόδρομε, φωνή συ που υπήρξες η φωνή του Λόγου. Δος μας την αυγή εσύ που είσαι το λυχνάρι του θεϊκού φωτός. Βάλε σήμερα τα λόγια μας σε σωστό δρόμο, εσύ που υπήρξες ο Πρόδρομος του Θεού Λόγου. Δεν θέλουμε να σε εγκωμιάσουμε με τα δικά μας λόγια, επειδή τα λόγια μας δεν έχουν μεγαλοπρέπεια και τιμή. Όσοι θα θελήσουν να σε στεφανώσουν με τα εγκώμιά τους, ασφαλώς θα πετύχουν κάτι πολύ πιό μικρό από την αξία σου. Λοιπόν να σιγήσω και να μη προσπαθήσω να διακηρύξω την ευγνωμοσύνη μου και τον θαυμασμό μου, επειδή υπάρχει ο κίνδυνος να μη πετύχω ένα εγκώμιο, άξιο του προσώπου σου;

Εκείνος όμως που θα σιωπήσει, πηγαίνει με τη μερίδα των αχαρίστων, γιατί δεν προσπαθεί με όλη του τη δύναμη να εγκωμιάσει τον ευεργέτη του. Γι’ αυτό, όλο και πιό πολύ σου ζητάμε να συμμαχήσεις μαζί μας και σε παρακαλούμε να ελευθερώσεις τη γλώσσα μας από την αδυναμία, που την κρατάει δεμένη, όπως και τότε κατάργησες, με τη σύλληψη και γέννησή σου, τη σιωπή του πατέρα σου του Ζαχαρία.

Άγιος Σωφρόνιος Ιεροσολύμων

«Να… ψηφίσεις τον Θεό»!...

Διάλογος ανάμεσα σε μια γιαγιούλα κι έναν ιερέα… 


Μας το διηγήθηκε ιερέας το περιστατικό, που ακολουθεί, και το μεταφέρουμε: 
Είχε τελειώσει η Θεία Λειτουργία σ’ ένα χωριό της Ηπείρου και ο ιερέας ετοιμαζόταν να φύγει από το ναό. Κλείνοντας την πόρτα, βλέπει μια πολύ συμπαθητική γριούλα να τον περιμένει στηνείσοδο. 
–Παπούλη, μπορώ να σε ρωτήσω κάτι, του λέει… 
-Ευχαρίστως, της απαντά εκείνος. 
Και εκείνη του λέει αυθόρμητα: -Επειδή με έχουν μπερδέψει και μου λένε: Ο ένας ψήφισε ετούτον, ο άλλος ψήφισε εκείνον, δεν ξέρω τι να κάνω… 
Της χαμογελά με καλοσύνη και της λέει:
–Να… ψηφίσεις τον Θεό, δηλαδή να του δώσεις ακόμη περισσότερο την καρδιά σου… 
Φεύγοντας η γιαγιούλα, και αφού έσκυψε να φιλήσει το χέρι του παπά, μονολογεί: 
-Αμ, καλά λες παπούλη, τι θέλω εγώ να μπλέκομαι με τα καμώματα του κόσμου.